مسجع

/mosajja~/

مترادف مسجع: قافیه دار، مقفی، موزون، سجع دار

برابر پارسی: خوش آهنگ

لغت نامه دهخدا

مسجع. [ م َ ج َ ] ( ع اِ ) مقصد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).

مسجع. [ م ُ س َج ْ ج ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از تسجیع. آنکه سخن با سجع و کلام مسجع می گوید. ( از اقرب الموارد ) ( از منتهی الارب ). رجوع به تسجیع شود.

مسجع. [ م ُ س َج ْ ج َ ] ( ع ص ) نعت مفعولی از تسجیع. رجوع به تسجیع شود. || کلام مسجع، که سجع داشته باشد. ( از اقرب الموارد ). که به سجع است. که سجع دارد. دارای سجع. باسجع. سخنی است که در آن سجع به کار برده شده باشد. ( کشاف اصطلاحات الفنون ). سخن با قافیه. ( غیاث ) ( آنندراج ). || عبارت است از آنکه شاعر بیتی را به چهار قسم متساوی کند، و بعد از رعایت سجع بر قافیه واحد، چهارم بر قافیه ای آورد که بنای شعر بر آن است. ( کشاف اصطلاحات الفنون ).صنعتی که شاعر شعر را چهار حصه کند و بعد رعایت سه سجع، حصه چهارم را بر قافیه ای که بنای شعر بر آن نهاده است تمام کند، چنانچه این بیت سعدی :
باز آ و در چشمم نشین ای دلستان نازنین
کاشوب و فریاد از زمین تا آسمانم میرود.
( از غیاث ) ( از آنندراج ).
و رجوع به سجع شود.

فرهنگ فارسی

سخن با سجع و قافیه
( اسم ) کلام دارای سجع
کلام مسجع

فرهنگ معین

(مُ سَ جَّ ) [ ع . ] (اِمف . ) سخن با سجع و قافیه .

فرهنگ عمید

سخن دارای سجع و قافیه.

دانشنامه آزاد فارسی

رجوع شود به:سجع

پیشنهاد کاربران

سخن سجع دار و موزون
مسجع= آهنگین، اگر سجع عربی نباشد میتوان گفت سجع دار یا سجع گونه چون برخی از واژگانی که در عربی هم اسفایده میشوند و پایان آنها به واک �ع� می رسد در اصل پارسی هستند مانند شیوع، طلوع، اشباع و. . .

بپرس