مسجدهایِ تَیموری اصطلاحی است که به مسجدهایِ مهم ساخته شده در دوره تیموریان در ایران ( بین سال های ۱۳۷۰ تا ۱۵۰۲ میلادی/۷۷۲ تا ۹۰۸ قمری ) گفته می شود. بیشتر مسجدهای تیموری در سمرقند، هرات، نیشابور، مشهد و تبریز قرار گرفته که برخی از آن ها اکنون خارج از مرزهای کنونی ایران است.
سبکِ ساختنِ مسجدهای چهارایوانی و دارای صحن باز ( حیاط ) ، که از دورهٔ سلجوقیان در ایران ساخته می شد، در معماریِ دورهٔ تیموریان به بهترین وجه باقی ماند. آثار بر جای مانده از مسجد تیمور در سمرقند دلالت بر این سبک دارد.
نقشهٔ مسجدهای تیموری از روی مسجد گوهرشاد مشهد ( ساخته شده در سال ۸۲۱ قمری/۱۴۱۸ میلادی ) نمایان است. مهندس قوام الدین شیرازی ناظر و سازنده این مسجد بوده و از معماریِ این مسجد پیداست که مهم ترین ویژگی هایِ معماریِ دوره تیموری توجه به ساختن ورودی هایی با دو دروازه یا درگاه است که بزرگی آن دو از دو مناره بلند برجی شکل بیشتر است. ساختن گنبدهایی با سبک ویژه نیز در دورهٔ تیموری معمول شد. این مسجد هم اکنون بخشی از آرامگاه امام رضا است.
با وجود این ویژگی ها، در ایران غیر از مسجدهای رایج با صحن باز، در دورهٔ تیموریان، با روشی دیگر نیز مسجدهایی ساخته شد. این نکته از مسجد جامع نیشابور ( ساخته شده در ۸۸۹ قمری/۱۴۸۴ میلادی ) و مسجد جامع کبود تبریز ( ساخته شده در ۸۷۰ قمری/۱۴۶۵ میلادی ) کاملاً پیداست. آثار بر جای مانده از مسجد جامع کبود، در تبریز، نشان می دهد که مسجد صحن بازنداشته و این مسجد دارای یک سرایِ میانیِ بزرگ بوده که به جای صحن گنبدی آن را می پوشاند. بر بالای سرای های کوچک اطراف آن نیز گنبدهای کوچک تری قرار گرفته است.
• مسجد تیمور در سمرقند
• مسجد گوهرشاد در مشهد ۸۲۱ ق/۱۴۱۸ م
• مسجد گوهرشاد در هرات
• مسجد جامع نیشابور ۸۸۹ ق/۱۴۸۴ م
• مسجد جامع کبود تبریز ۸۷۰ ق/۱۴۶۵ م
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسبکِ ساختنِ مسجدهای چهارایوانی و دارای صحن باز ( حیاط ) ، که از دورهٔ سلجوقیان در ایران ساخته می شد، در معماریِ دورهٔ تیموریان به بهترین وجه باقی ماند. آثار بر جای مانده از مسجد تیمور در سمرقند دلالت بر این سبک دارد.
نقشهٔ مسجدهای تیموری از روی مسجد گوهرشاد مشهد ( ساخته شده در سال ۸۲۱ قمری/۱۴۱۸ میلادی ) نمایان است. مهندس قوام الدین شیرازی ناظر و سازنده این مسجد بوده و از معماریِ این مسجد پیداست که مهم ترین ویژگی هایِ معماریِ دوره تیموری توجه به ساختن ورودی هایی با دو دروازه یا درگاه است که بزرگی آن دو از دو مناره بلند برجی شکل بیشتر است. ساختن گنبدهایی با سبک ویژه نیز در دورهٔ تیموری معمول شد. این مسجد هم اکنون بخشی از آرامگاه امام رضا است.
با وجود این ویژگی ها، در ایران غیر از مسجدهای رایج با صحن باز، در دورهٔ تیموریان، با روشی دیگر نیز مسجدهایی ساخته شد. این نکته از مسجد جامع نیشابور ( ساخته شده در ۸۸۹ قمری/۱۴۸۴ میلادی ) و مسجد جامع کبود تبریز ( ساخته شده در ۸۷۰ قمری/۱۴۶۵ میلادی ) کاملاً پیداست. آثار بر جای مانده از مسجد جامع کبود، در تبریز، نشان می دهد که مسجد صحن بازنداشته و این مسجد دارای یک سرایِ میانیِ بزرگ بوده که به جای صحن گنبدی آن را می پوشاند. بر بالای سرای های کوچک اطراف آن نیز گنبدهای کوچک تری قرار گرفته است.
• مسجد تیمور در سمرقند
• مسجد گوهرشاد در مشهد ۸۲۱ ق/۱۴۱۸ م
• مسجد گوهرشاد در هرات
• مسجد جامع نیشابور ۸۸۹ ق/۱۴۸۴ م
• مسجد جامع کبود تبریز ۸۷۰ ق/۱۴۶۵ م
wiki: مسجدهای تیموری