مسجدسلیمان شهرستان

دانشنامه آزاد فارسی

مسجدسلیمان، شهرستانواقع در استان خوزستان، مشتمل بر بخش های مرکزی و اندیکا، با مرکزیت اداری شهر مسجدسلیمان. از شمال به شهرستان های لالی و دزفول، از شمال شرقی به استان چهارمحال و بختیاری (شهرستان کوهرنگ)، از شرق به شهرستان ایذه، از جنوب به شهرستان های باغ ملک و رامهرمز، و از غرب به شهرستان شوشتر محدود است. این شهرستان در حاشیۀ غربی کوهستان زاگرس جای دارد، به صورتی که روبه شرق بر ارتفاع آن افزوده شده و روبه غرب و جنوب از بلندی های آن کاسته می شود. مهم ترین ارتفاعات آن عبارت اند از کوه های سفیددون (۲,۷۷۶ متر)، نوناز، مونار، و شیرکان. رودهای کارون و شور و نیز ریزابه هایی که به کارون می ریزند، آن را مشروب می کنند. اقلیم آن در ارتفاعات شرقی و شمال شرقی معتدل است و روبه غرب و جنوب بر دمای آن افزوده می شود، از نظر بارندگی جزو نواحی خشک و جمعیت آن ۱۷۱,۷۷۸ نفر است (۱۳۸۵). مهم ترین آبادی های آن عبارت اند از قلعه خواجه، کوشکک، جعفرآباد، گلگیر، و هفت شهیدان. شهرستان مسجدسلیمان از نواحی نفت خیز ایران است و با راه هفتگل به لالی و نیز راه شوشتر به ایذه و شبکه ای از راه های فرعی و روستایی به دیگر نواحی کشور مرتبط می شود.

پیشنهاد کاربران

تاریخچه ای عجیب از شهر مسجد سلیمان
ندای اصفهان - سیّد مرتضی میرسراجی ( پژوهشگر تاریخ علم )
mirseradji@gmail. com
از روزگاران کهن یکی از تلاش ها و آرزوهای بشر تسخیر طبیعت و کنترل انرژی های موجود در آن بوده است. در این میان یکی از معجزات منحصر به فرد پیامبر بزرگ الهی، حضرت سلیمان ( ع ) تسخیر و کنترل انرژی باد بوده است با این تفاوت که این امر از طریق خارق عادت و حالتی متفاوت با روش های علمی گذشته و حال صورت می پذیرفت.
...
[مشاهده متن کامل]

از سوی دیگر مسعودی دانشمند و تاریخ نگار شهیر متوفّای 346 ق. مسلمان در بیش از هزار سال پیش، در سفری که به شهر استخر ( مسجد سلیمان ) در ایران داشته، در کتاب خود از موضعی که به تعبیر مردم زندانِ باد است، چنین یاد نموده است:
مردم ایران در شهر استخر آتشکده ای دارند که مجوس آن را تعظیم و تکریم می کنند. این آتشکده از قدیم الایّام بوده است و هما دختر بهمن پسر اسفندیار آن را خانه آتش قرار داده بود. آنگاه آتشِ آن را انتقال دادند و خانه ویران شد. اکنون ( یعنی زمان مسعودی قرن چهارم هجری ) ، مردم می گویند: این مسجد حضرت سلیمان بن داوود ( ع ) است و به نام وی شناخته می شود.
من ( مسعودی ) به آنجا رفته ام. تا شهر استخر یک فرسخ فاصله دارد و بنایی عجیب و شگفت انگیز است. ستون های شگفت انگیزی دارد. سرستون ها مجسمه های سنگی زیبا از اسب و حیوانات دیگر است. محوطه ای وسیع با یک باروی بلند سنگی اطراف آن وجود دارد و تصویر اشخاص را با نهایت دقّت تراشیده اند. تصوّر کسانی که مجاور آنجا هستند این است که این اشخاص پیامبران هستند.
این خانه ( آتشکده یا مسجد سلیمان ) در دامنه کوهی است که نه شب و نه روز، باد از آن قطع نمی شود و گرد و غبار برمی خیزد. مسلمانان آنجا می گویند: سلیمان بن داوود ( ع ) ، باد را در اینجا به زندان کرده است. 1
به راستی چرا هیچ گاه باد از این خانه قطع نمی شده و گویی باد در این مکان به زندان افتاده است؟!
منابع 1 - المسعودی، علی ( م . 346 ق. ) ، مروج الذهب، ج 2، ص 245.

بپرس