مسجدسلیمان شهر

از سوی دیگر �مسعودی� دانشمند و تاریخ نگار شهیر متوفّای 346 ق. مسلمان در بیش از هزار سال پیش، در سفری که به شهر استخر ( مسجد سلیمان ) در ایران داشته، در کتاب خود از موضعی که به تعبیر مردم �زندانِ باد� است، چنین یاد نموده است:
�مردم ایران در شهر �استخر� آتشکده ای دارند که مجوس آن را تعظیم و تکریم می کنند. این آتشکده از قدیم الایّام بوده است و �هما� دختر �بهمن� پسر � اسفندیار� آن را خانه آتش قرار داده بود. آنگاه آتشِ آن را انتقال دادند و خانه ویران شد. اکنون ( یعنی زمان مسعودی قرن چهارم هجری ) ، مردم می گویند: این مسجد حضرت سلیمان بن داوود ( ع ) است و به نام وی شناخته می شود.
من ( مسعودی ) به آنجا رفته ام. تا شهر استخر یک فرسخ فاصله دارد و بنایی عجیب و شگفت انگیز است. ستون های شگفت انگیزی دارد. سرستون ها مجسمه های سنگی زیبا از اسب و حیوانات دیگر است. محوطه ای وسیع با یک باروی بلند سنگی اطراف آن وجود دارد و تصویر اشخاص را با نهایت دقّت تراشیده اند. تصوّر کسانی که مجاور آنجا هستند این است که این اشخاص پیامبران هستند.
این خانه ( آتشکده یا مسجد سلیمان ) در دامنه کوهی است که نه شب و نه روز، باد از آن قطع نمی شود و گرد و غبار برمی خیزد. مسلمانان آنجا می گویند: سلیمان بن داوود ( ع ) ، باد را در اینجا به زندان کرده است. �1
به راستی چرا هیچ گاه باد از این خانه قطع نمی شده و گویی باد در این مکان به زندان افتاده است؟!
منابع 1 - المسعودی، علی ( م . 346 ق. ) ، مروج الذهب، ج 2، ص 245.