مسجد کبود تبریز

از بناهای قرن ۹ق، که یگانه کتیبۀ تاریخ دار موجود در آن، مورخ ۸۷۰ق است. در منابع مختلف، بانی آن را جهانشاه آق قُویونلو، پسر قرایوسف کمان؛ جان بیگم خاتون، همسر جهانشاه؛ یا صالحه خاتون، دختر این پادشاه، دانسته اند. بنای مسجد کبود، گنبدخانه ای در میانه دارد که از ضلع شمالی به آن وارد می شوند، و در امتداد محور ورودی و در ضلع جنوبی، به فضای گنبدخانۀ کوچک تری راه می برد. رواقی با پوشش طاق و تویزه، سه ضلع دیگر گنبدخانه را دربرگرفته است. این مسجد در دوره های مختلف، دراثر زمین لرزه و نیز بی توجهی، بسیار آسیب دید، و گنبد و طاق های قسمت های مختلف آن به مرور فرو ریخت. براساس توصیفات تاوِرنیه، و نادرمیرزا قاجار، دیوارها، طاق ها، و گنبدهای بنا پوشیده از کاشی های زیبا و کتیبه های قرآنی بوده اند. در دورۀ اخیر، به تدریج دیوارها و طاق های مسجد بازسازی شد و استاد رضا معماران تبریزی، گنبد اصلی آن را به صورت دو پوستۀ میان تهی بنا کرد. امروزه بیشتر تزیینات کاشی کاری بنا ازبین رفته، و فقط قسمت هایی از داخل بنا و سردر، و بخش های کمی از دیوارهای خارجی باقی مانده است.