سلجوقیان ایران و آسیای مرکزی از سال ۱۰۳۷ تا ۱۱۵۷ میلادی حکومت می کردند. بخشی از این خاندان به همراه گروه های دیگر ترک سرزمین های بیزانس در محدوده آناتولی را فتح کردند. سلجوقیان روم تا سال ۱۳۰۸ در آناتولی باقی ماندند.
... [مشاهده متن کامل]
امیر احمد شاه و توران ملک از دودمان ترک آل منگوجک مجموعه بسیار اصیل دیوریغی را در سال های ۲۹ - ۱۲۲۸ در منطقه کوهستانی شرق آناتولی بنا کردند. این مجموعه متشکل از دو بخش مسجد و دارالشفا است. هم مسجد و هم تیمارستان مجاور آن را معماری به نام خرم شاد، اهل اخلاط، ساخته است. این مجموعه در سال ۱۹۸۵ وارد فهرست جهانی شد.
اشکال برگ مانندی در گچ کاری ساختمان که به نیلوفر چینی شبیه هستند، نمایانگر این است که استادکاران آن از شرق آمده اند. این ترکیب نیلوفر و تزیینات نخلی نشان خلاقیت استادکاران را در این مناطق رو به پیشرفت نشان می دهد به گونه ای که تأثیر ترکیبی از فرهنگ های مختلف در طراحی این بنا به خوبی مشاهده می شود.
در کتیبه ی رسمی بنا ذکر شده که احمدشاه پسر سلیمان شاه این مسجد و دارالشفا را ساخته است. در کتیبه ای دیگر که کمتر شناخته شده است عنوان شده که حکمرانی احمدشاه معاصر با سلطنت علاالدین کیقباد سلطان سلجوقی بوده است.
نمازخانه مسجد بزرگ پنج رواق و یک گنبد سنگی دارد. در بالای نمازخانه دو قبه به اندازه های نابرابر قرار دارند. یکی در بالای حوض وضو و قبه اصلی که بالای محراب قرار دارد.
مسجد، پنج راهه دارد که هر کدام شامل پنج دهانه و یک قبه نیم کره ای در مقابل محراب است که با سقفی مخروطی شکل پوشانده شده است. دروازه اصلی مسجد در شمال به سمت راهه اصلی باز می شود و راس آن گنبد قرار دارد. مناره باریک استوانه ای شکل مسجد، در دوره عثمانی به آن اضافه شده است.
این مجموعه دارای چهار دروازه با سبک های مختلف است: یکی در شمال، یکی در جنوب، دو تا در غرب. این دروازه ها با نقش های گل و نقش های هندسی به طور باشکوهی تزیین شده اند که یادآور طرح های معاصر ارمنی و گرجی است.
دروازه گوتیک شبیه دروازه های کلیساهای رومانسک و گوتیک دارای باریک ستون است. سرستون های غیر عادی بالای این ستون ها که شامل مقرنس و فرم های برگی شکل است، قرار دارد. این دروازه همچنین حاوی صفحات گرد در برجستگی های مرتفع است. فرم های نیلوفر و نخل نمایان شده در بخش های مرزی، نشان دهنده ترکیب شدن فرهنگ های مختلف در طراحی این اثر است.
... [مشاهده متن کامل]
امیر احمد شاه و توران ملک از دودمان ترک آل منگوجک مجموعه بسیار اصیل دیوریغی را در سال های ۲۹ - ۱۲۲۸ در منطقه کوهستانی شرق آناتولی بنا کردند. این مجموعه متشکل از دو بخش مسجد و دارالشفا است. هم مسجد و هم تیمارستان مجاور آن را معماری به نام خرم شاد، اهل اخلاط، ساخته است. این مجموعه در سال ۱۹۸۵ وارد فهرست جهانی شد.
اشکال برگ مانندی در گچ کاری ساختمان که به نیلوفر چینی شبیه هستند، نمایانگر این است که استادکاران آن از شرق آمده اند. این ترکیب نیلوفر و تزیینات نخلی نشان خلاقیت استادکاران را در این مناطق رو به پیشرفت نشان می دهد به گونه ای که تأثیر ترکیبی از فرهنگ های مختلف در طراحی این بنا به خوبی مشاهده می شود.
در کتیبه ی رسمی بنا ذکر شده که احمدشاه پسر سلیمان شاه این مسجد و دارالشفا را ساخته است. در کتیبه ای دیگر که کمتر شناخته شده است عنوان شده که حکمرانی احمدشاه معاصر با سلطنت علاالدین کیقباد سلطان سلجوقی بوده است.
نمازخانه مسجد بزرگ پنج رواق و یک گنبد سنگی دارد. در بالای نمازخانه دو قبه به اندازه های نابرابر قرار دارند. یکی در بالای حوض وضو و قبه اصلی که بالای محراب قرار دارد.
مسجد، پنج راهه دارد که هر کدام شامل پنج دهانه و یک قبه نیم کره ای در مقابل محراب است که با سقفی مخروطی شکل پوشانده شده است. دروازه اصلی مسجد در شمال به سمت راهه اصلی باز می شود و راس آن گنبد قرار دارد. مناره باریک استوانه ای شکل مسجد، در دوره عثمانی به آن اضافه شده است.
این مجموعه دارای چهار دروازه با سبک های مختلف است: یکی در شمال، یکی در جنوب، دو تا در غرب. این دروازه ها با نقش های گل و نقش های هندسی به طور باشکوهی تزیین شده اند که یادآور طرح های معاصر ارمنی و گرجی است.
دروازه گوتیک شبیه دروازه های کلیساهای رومانسک و گوتیک دارای باریک ستون است. سرستون های غیر عادی بالای این ستون ها که شامل مقرنس و فرم های برگی شکل است، قرار دارد. این دروازه همچنین حاوی صفحات گرد در برجستگی های مرتفع است. فرم های نیلوفر و نخل نمایان شده در بخش های مرزی، نشان دهنده ترکیب شدن فرهنگ های مختلف در طراحی این اثر است.
