مُستوفی الممالک، میرزا حسن (۱۲۵۴ـ۱۳۱۱ش)
مُستوفی الممالک، میرزا حسن
از رجال و دولتمردان معروف قاجار و پهلوی، پسر سوم میرزا یوسف مستوفی الممالک. در هفت سالگی لقب پدرش مستوفی الممالک را گرفت و به جای وی رئیس دفتر استیفا شد، اما حاج میرزا نصرالله گرکانی امور این دفتر را انجام می داد. در ۱۳۰۳ق پس از درگذشت پدر تمام مشاغل او برعهدۀ میرزا حسن گذاشته شد. در آن زمان فقط ۱۱ سال داشت، اما ناصرالدین شاه به سبب احترام به پدرش، او را مورد التفات خود قرار داد. در ۱۳۱۸ق به اروپا رفت و حدود ۷ سال در پاریس بود. او در اندک زمانی از رجال کارآمد کشور شد و در میان شخصیت های درجۀ اول کشور ارج و اعتبار و احترام فراوان داشت. او را «آقا» خطاب می کردند. در ۱۳۲۵ق به ایران بازگشت و در کابینۀ میرزا علی اصغر خان اتابک وزیر جنگ شد. در دورۀ مشروطیت بارها به وزارت و صدارت رسید. وی تا دورۀ هفتم مجلس شورای ملی همواره به عنوان نمایندۀ مردم تهران برگزیده می شد، اما به سبب تقلب گستردۀ انتخاباتی دورۀ هفتم که تحت فشار شهربانی رضاشاه صورت گرفت، از حضور در مجلس خودداری کرد. میرزا حسن مستوفی الممالک در تهران در ۶۰ سالگی درگذشت و در مقبرۀ خانوادگی در دِه ونک به خاک سپرده شد. او از رجال خوشنام و محبوب دورۀ مشروطه بود و به نیک نفسی شهرت داشت.
مُستوفی الممالک، میرزا حسن
از رجال و دولتمردان معروف قاجار و پهلوی، پسر سوم میرزا یوسف مستوفی الممالک. در هفت سالگی لقب پدرش مستوفی الممالک را گرفت و به جای وی رئیس دفتر استیفا شد، اما حاج میرزا نصرالله گرکانی امور این دفتر را انجام می داد. در ۱۳۰۳ق پس از درگذشت پدر تمام مشاغل او برعهدۀ میرزا حسن گذاشته شد. در آن زمان فقط ۱۱ سال داشت، اما ناصرالدین شاه به سبب احترام به پدرش، او را مورد التفات خود قرار داد. در ۱۳۱۸ق به اروپا رفت و حدود ۷ سال در پاریس بود. او در اندک زمانی از رجال کارآمد کشور شد و در میان شخصیت های درجۀ اول کشور ارج و اعتبار و احترام فراوان داشت. او را «آقا» خطاب می کردند. در ۱۳۲۵ق به ایران بازگشت و در کابینۀ میرزا علی اصغر خان اتابک وزیر جنگ شد. در دورۀ مشروطیت بارها به وزارت و صدارت رسید. وی تا دورۀ هفتم مجلس شورای ملی همواره به عنوان نمایندۀ مردم تهران برگزیده می شد، اما به سبب تقلب گستردۀ انتخاباتی دورۀ هفتم که تحت فشار شهربانی رضاشاه صورت گرفت، از حضور در مجلس خودداری کرد. میرزا حسن مستوفی الممالک در تهران در ۶۰ سالگی درگذشت و در مقبرۀ خانوادگی در دِه ونک به خاک سپرده شد. او از رجال خوشنام و محبوب دورۀ مشروطه بود و به نیک نفسی شهرت داشت.