مُستَعْلَوِیّه
(یا: مستعلیه) از شاخه های مهم اسماعیلیه، پیروان مستعلی بالله، تأسیس در ۴۸۷ق. پس از مرگ مستنصر، خلیفۀ فاطمی مصر، اسماعیلیه به دو شاخۀ بزرگ مستعلویه و نزاریه تقسیم شدند. اکثر اسماعیلیان مصر و یمن و گروهی از اسماعیلیان شام و هند امامت پسر کوچک تر مستنصر، ابوالقاسم احمد که بعداً ملقب به المستعلی بالله (۴۶۷ـ۴۹۵ق) شد، را پذیرفتند و شاخۀ مستعلویه را تشکیل دادند (۴۸۷ق). مدت خلافت مستعلی ۷ سال و ۲ ماه بود (۴۸۷ـ۴۹۵ق). پس از مرگ آمر (۵۲۴ق)، پسر و جانشین مستعلی، مستعلویه به ۲ شاخۀ حافظیه/مجیدیه و طیّبیّه/آمریه تقسیم شدند. طیبیه بر این عقیده بودند که طیب، پسر خردسال آمر، که گم شده بود، امام غایب و منتظر است و پس از او امامی نخواهد آمد. حافظیه نیز قائل به امامت عبدالمجید، ملقب به الحافظ لدین الله، شدند و در یمن و عدن پیروانی یافتند. با انقراض دولت فاطمی، شاخۀ حافظیه به تدریج از بین رفت، اما شاخۀ مستعلویۀ طیبی پایدار ماند. از طریق داعیان طیبی یمن، دعوت اسماعیلیه در هند، به ویژه گجرات، گسترش یافت و جماعت هندی اسماعیلی با نام بُهْره معروف شدند. طیبیان هند از داعی مطلق یمن پیروی می کردند، اما در قرن ۱۰ق یکی از هندیان به مقام داعی مطلق رسید. پس از مرگ داود بن عجب شاه، بیست وششمین داعی مطلق، در هند، بر سر جانشینی او اختلاف افتاد و جماعت طیبی نیز خود به ۲ فرقه منشعب شدند. گروهی در هند امامت برهان الدین داود بن قطب شاه را پذیرفتند و داودیه نامیده شدند و دسته ای در یمن سلیمان بن حسن را امام خود کردند و سلیمانیه نام گرفتند. بیشتر بهره های هند از شاخۀ داودیه اند و در گجرات، بمبئی و مرکز هند سکونت دارند. در ۱۲۰۰ق مرکز داعیان داودی به شهر سورت منتقل شد. سلیمانیۀ هند نیز جز نواحی یمن در حیدرآباد دکن، بارودا و بمبئی ساکن اند. بهره های داوودی هند همچون خوجه ها (جماعت نزاری هند) از نخستین گروه های آسیایی بودند که به زنگبار و سواحل شرقی افریقا کوچیدند.
(یا: مستعلیه) از شاخه های مهم اسماعیلیه، پیروان مستعلی بالله، تأسیس در ۴۸۷ق. پس از مرگ مستنصر، خلیفۀ فاطمی مصر، اسماعیلیه به دو شاخۀ بزرگ مستعلویه و نزاریه تقسیم شدند. اکثر اسماعیلیان مصر و یمن و گروهی از اسماعیلیان شام و هند امامت پسر کوچک تر مستنصر، ابوالقاسم احمد که بعداً ملقب به المستعلی بالله (۴۶۷ـ۴۹۵ق) شد، را پذیرفتند و شاخۀ مستعلویه را تشکیل دادند (۴۸۷ق). مدت خلافت مستعلی ۷ سال و ۲ ماه بود (۴۸۷ـ۴۹۵ق). پس از مرگ آمر (۵۲۴ق)، پسر و جانشین مستعلی، مستعلویه به ۲ شاخۀ حافظیه/مجیدیه و طیّبیّه/آمریه تقسیم شدند. طیبیه بر این عقیده بودند که طیب، پسر خردسال آمر، که گم شده بود، امام غایب و منتظر است و پس از او امامی نخواهد آمد. حافظیه نیز قائل به امامت عبدالمجید، ملقب به الحافظ لدین الله، شدند و در یمن و عدن پیروانی یافتند. با انقراض دولت فاطمی، شاخۀ حافظیه به تدریج از بین رفت، اما شاخۀ مستعلویۀ طیبی پایدار ماند. از طریق داعیان طیبی یمن، دعوت اسماعیلیه در هند، به ویژه گجرات، گسترش یافت و جماعت هندی اسماعیلی با نام بُهْره معروف شدند. طیبیان هند از داعی مطلق یمن پیروی می کردند، اما در قرن ۱۰ق یکی از هندیان به مقام داعی مطلق رسید. پس از مرگ داود بن عجب شاه، بیست وششمین داعی مطلق، در هند، بر سر جانشینی او اختلاف افتاد و جماعت طیبی نیز خود به ۲ فرقه منشعب شدند. گروهی در هند امامت برهان الدین داود بن قطب شاه را پذیرفتند و داودیه نامیده شدند و دسته ای در یمن سلیمان بن حسن را امام خود کردند و سلیمانیه نام گرفتند. بیشتر بهره های هند از شاخۀ داودیه اند و در گجرات، بمبئی و مرکز هند سکونت دارند. در ۱۲۰۰ق مرکز داعیان داودی به شهر سورت منتقل شد. سلیمانیۀ هند نیز جز نواحی یمن در حیدرآباد دکن، بارودا و بمبئی ساکن اند. بهره های داوودی هند همچون خوجه ها (جماعت نزاری هند) از نخستین گروه های آسیایی بودند که به زنگبار و سواحل شرقی افریقا کوچیدند.
wikijoo: مستعلویه