مستشرقان و تصوف

[ویکی فقه] برخی مستشرقان بر اساس تمایلشان به قولِ به اخذ و اقتباس با نظر به بعضی از اجزا و عناصر تصوف ، کلیت آن را غیراسلامی و دخیل در عالم اسلام تلقی کرده اند، لیکن این مستشرقان در باره اصل و منشأ آن اتفاق نظر ندارند و هر گروه از آن ها آن را مأخوذ یا متأثر از سنّتی متفاوت دانسته اند.
نظرات مستشرقان درباه منشأ و اصل تصوف متفاوت است.
← مسیحیت
(۸۷) ابن تیمیّه، مجموع الفتاوی، چاپ مصطفی عبدالقادر عطا، ج ۷، جزء ۱۱: کتاب التصوف، بیروت ۱۴۲۱/۲۰۰۰.
(۸۸) ابن ندیم.
(۸۹) ابوریحان بیرونی، کتاب البیرونی فی تحقیق ماللهند، حیدرآباد دکن ۱۳۷۷/۱۹۵۷.
(۹۰) ابونصر سرّاج، کتاب اللّمع فی التصوف، چاپ رینولد الین نیکلسون، لیدن ۱۹۱۴، چاپ افست تهران (بی تا).
(۹۱) ادوارد گرانویل براون، تاریخ ادبی ایران، ج ۱: از قدیمترین روزگاران تا زمان فردوسی، ترجمه و تحشیه و تعلیق علی پاشا صالح، تهران ۱۳۵۶ ش.
(۹۲) امیل بریه، تاریخ فلسفه قرون وسطی در دوره تجدد، ترجمه و تلخیص یحیی مهدوی، تهران ۱۳۷۷ ش.
(۹۳) عبدالحسین زرین کوب، ارزش میراث صوفیه، تهران ۱۳۶۹ ش.
(۹۴) قاسم غنی، بحث در آثار و افکار و احوال حافظ، ج ۲، قسمت ۱، تهران ۱۳۶۶ ش.
(۹۵) حنا فاخوری و خلیل جر، تاریخ الفلسفة العربیة، بیروت ۱۹۹۳.
(۹۶) علی بن یوسف قفطی، تاریخ الحکماء، و هو مختصر الزوزنی المسمی بالمنتخبات الملتقطات من کتاب اخبار العلماء باخبار الحکماء، چاپ لیپرت، لایپزیگ ۱۹۰۳.
(۹۷) قمر کیلانی، فی التصوف الاسلامی: مفهومه و تطوره و اعلامه، بیروت ۱۹۶۲.
(۹۸) محمد بن یحیی لاهیجی، مفاتیح الاعجاز فی شرح گلشن راز، (تهران ۱۳۳۷ ش).
(۹۹) مرتضی مطهری، مجموعه آثار، ج ۱۴: خدمات متقابل اسلام و ایران، تهران ۱۳۷۵ ش.
(۱۰۰) پل نویا، تفسیر قرآنی و زبان عرفانی، ترجمه اسماعیل سعادت، تهران ۱۳۷۳ ش.
(۱۰۱) رینولد الین نیکلسون، پیدایش و سیر تصوف، ترجمه محمدباقر معین، تهران ۱۳۵۷ ش.
(۱۰۲) دانشنامه اسلام؛