مستأکم. [ م ُ ت َءْ ک ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از مصدر استیکام : موضع مستأکم ؛ جائی که پشته و اکمه گردیده است. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). رجوع به استئکام و استیکام شود.
