مستأرض. [ م ُ ت َءْ رِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از مصدر استیراض : فسیل مستأرض ؛ نهال خرما که ریشه در زمین داشته باشد. ( اقرب الموارد ). نهال خرما که سر او بیخ در زمین رفته باشد، و اگر بر تنه مادر خود روید آن را راکب گویند. ( منتهی الارب ). پاجوش خرما. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). || متثاقل به أرض. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). رجوع به استئراض و استیراض شود.
