مسافران آزادی ( انگلیسی: Freedom Riders ) گروهی از فعالان حقوق مدنی بودند که در سال ۱۹۶۱ برای مبارزه با تبعیض نژادی، اقدام به مسافرت های آزادی کردند. این جنبش سفرهایی را به وسیله اتوبوس های بین ایالتی انجام می دادند، آنها با این اتوبوس ها به ایالت های جنوب آمریکا سفر می کردند تا نحوه اجرای حکم دیوان عالی ایالات متحده در خصوص پرونده بوینتون علیه ویرجینیا ( ۱۹۶۰ ) را به چالش بکشند. دیوان عالی حکم داده بود که تفکیک نژادی مسافران، در سفرهای بین ایالتی برخلاف قانون اساسی است. ایالت های جنوبی قوانین را نادیده می گرفتند و دولت فدرال هیچ کاری برای اجرای قوانین انجام نداده بود. این سفرها توسط کنگره برابری نژادی ( CORE ) با هدف برابری نژادی سازماندهی شده بود و طبق برنامه، اولین سفر آزادی در ۴ مه ۱۹۶۱، از مبدأ واشینگتن دی سی آغاز شد و قرار بود در ۱۷ می به نیواورلئان برسد.
... [مشاهده متن کامل]
مسافران آزادی با مسافرت هایی که در سال ۱۹۴۷ به رهبری بایر رودین و جورج هوسر آغاز کردند توانستند با کنگره برابری نژادی ( CORE ) همکاری کنند. این سفرها مانند سفرهای آزادی سال ۱۹۶۱ بود. سفرهایی برای به چالش کشیدن حکم دیوان عالی کشور که بنا را بر تبعیض نژادی در سفرهای بین المللی گذاشته بودند. در خلال این سفرها راستین، ایگل روودنکو، جو فلت و اندرو جانسون به اتهام نقض قوانین محلی جیم کرو که صندلی سیاهان و سفیدها را در وسایل نقلیه عمومی تفکیک می کرد، دستگیر و محکوم به خدمت در کارولینای شمالی شدند.
قانون بوینتون که خواستار اعمال تبعیض نژادی در رستوران ها و اتاق های انتظار در ترمینال های اتوبوسرانی بود هرگونه تخطی از خطوط دولت در تبعیض نژادی را، غیرقانونی اعلام کرد. اما در عمل دیوان سرپرستی بازرگانی میان ایالتی ( بخشی از دولت فدرال آمریکا ) ( ICC ) . موفق به اجرای قانون بوینتون نشد و قوانین سفر جیم کرو ( تبعیض نژادی ) نیز در سراسر جنوب آمریکا اعمال نگردید. اولین پروژه مسافران آزادی در ۴ مه ۱۹۶۱آغاز شد. سازمانده آن کنگره برابری نژادی ( CORE ) به رهبری جرج فارمر همراه با، ۱۳ مسافر دیگر ( هفت سیاه و سفید، شش سفید، از جمله جنیوه هیوز، ویلیان ای هاربر و اد بلاکنهایم ) واشینگتن دی سی را در ترمینال گری هاوند به مقصد نیواورلئان ترک کردند. طرح آنها این بود که از طریق ویرجینیا، کارولینای شمالی، جورجیا، آلاباما و می سی سی پی سوار شوند و در نیواورلئان، لوئیزیانا پیاده شوند، جایی که برنامه ریزی مدنی حقوق بشر بود. اکثر مسافران آزادی از CORE بودند و دو نفر از SNCC. بسیاری از آنها در سنین چهل و پنجاه بودند و بعضی ها هم تنها ۱۸سال داشتند. آنها تصمیم گرفتند که به وسیله اتوبوس های بین ایالتی و اتوبوس های عمومی، تبعیض نژادی را به چالش بکشند. آنها با شکل دادن گروه های چند نژادی، سوار این اتوبوسها می شدند و از شمال به سمت جنوب آمریکا که هنوز شاهد تبعیض نژادی بود، مسافرت کردند.
... [مشاهده متن کامل]
مسافران آزادی با مسافرت هایی که در سال ۱۹۴۷ به رهبری بایر رودین و جورج هوسر آغاز کردند توانستند با کنگره برابری نژادی ( CORE ) همکاری کنند. این سفرها مانند سفرهای آزادی سال ۱۹۶۱ بود. سفرهایی برای به چالش کشیدن حکم دیوان عالی کشور که بنا را بر تبعیض نژادی در سفرهای بین المللی گذاشته بودند. در خلال این سفرها راستین، ایگل روودنکو، جو فلت و اندرو جانسون به اتهام نقض قوانین محلی جیم کرو که صندلی سیاهان و سفیدها را در وسایل نقلیه عمومی تفکیک می کرد، دستگیر و محکوم به خدمت در کارولینای شمالی شدند.
قانون بوینتون که خواستار اعمال تبعیض نژادی در رستوران ها و اتاق های انتظار در ترمینال های اتوبوسرانی بود هرگونه تخطی از خطوط دولت در تبعیض نژادی را، غیرقانونی اعلام کرد. اما در عمل دیوان سرپرستی بازرگانی میان ایالتی ( بخشی از دولت فدرال آمریکا ) ( ICC ) . موفق به اجرای قانون بوینتون نشد و قوانین سفر جیم کرو ( تبعیض نژادی ) نیز در سراسر جنوب آمریکا اعمال نگردید. اولین پروژه مسافران آزادی در ۴ مه ۱۹۶۱آغاز شد. سازمانده آن کنگره برابری نژادی ( CORE ) به رهبری جرج فارمر همراه با، ۱۳ مسافر دیگر ( هفت سیاه و سفید، شش سفید، از جمله جنیوه هیوز، ویلیان ای هاربر و اد بلاکنهایم ) واشینگتن دی سی را در ترمینال گری هاوند به مقصد نیواورلئان ترک کردند. طرح آنها این بود که از طریق ویرجینیا، کارولینای شمالی، جورجیا، آلاباما و می سی سی پی سوار شوند و در نیواورلئان، لوئیزیانا پیاده شوند، جایی که برنامه ریزی مدنی حقوق بشر بود. اکثر مسافران آزادی از CORE بودند و دو نفر از SNCC. بسیاری از آنها در سنین چهل و پنجاه بودند و بعضی ها هم تنها ۱۸سال داشتند. آنها تصمیم گرفتند که به وسیله اتوبوس های بین ایالتی و اتوبوس های عمومی، تبعیض نژادی را به چالش بکشند. آنها با شکل دادن گروه های چند نژادی، سوار این اتوبوسها می شدند و از شمال به سمت جنوب آمریکا که هنوز شاهد تبعیض نژادی بود، مسافرت کردند.
