مسابقات قرون وسطایی

مسابقات در قرون وسطی عموماً توسط شاه یا یکی از نجبای بلندپایه ترتیب داده می شد و بنا به نحوه مبارزه شهسواران با همدیگر به دو دسته کلی «گروهی» ( mêlée - tourney ) و «انفرادی - نیزه بازی سواره» ( joust ) تقسیم می شد. مبارزه گروهی به این صورت بود که دسته های شرکت کنندگان سواره با همدیگر می جنگیدند. اگرچه در این مسابقات هدف اسیر کردن حریف بود، اما با این حال بسیاری از شوالیه ها کشته یا به طور جدی مجروح می شدند. مسابقه انفرادی یا همان نیزه بازی سواره عبارت از بازی جنگی سواره میان دو رقیب با نیزه های رو به هم و حمله ور شدن آنها به یکدیگر بود. [ ۱]
مسابقات در نزد اشراف و افراد عادی طرفداران زیادی داشت و از سرگرمی های معمول قرون وسطی محسوب می شد. جوایزی برای فاتحان رقابت ها در نظر گرفته شده بودند که هزینه تهیه آنها همانند هزینه های خود مسابقه توسط برگزارکننده رقابت ها تأمین می گشت. شرکت کنندگان برای رسیدن به مرحله نهایی و ثبت بهترین رکوردها و بردن جایزه با هم رقابت می کردند. [ ۲]
این مسابقات پرخرج و مخرب با عنوان تمرینات آموزشی توجیه می شد اما در حقیقت از ولع شرکت کنندگان به جنگیدن نشات می گرفت. با متمرکز شدن مهارت های شخصی بر گونه خاصی از مبارزه، توجه اندکی به تاکتیک ها و راهبردهای میدان های واقعی نبرد می شد و عملکرد نظامی افراد را تحت شعاع قرار می داد. به هر صورت با افزایش قدرت حاکمیت مرکزی و کاهش اعتبار و کارکرد نظامی نجیب زادگان در نزد سلاطین در نتیجه ظهور عُمال حرفه ای در دربار، این افراد انرژی خود را صرف چنین مسابقات مصنوعی می کردند. [ ۳]
این مسابقات به جهت اسراف، خشونت و بطالت به طور پیوسته از طرف پاپ ها و پادشاهان محکوم می شدند. کلیسای کاتولیک مرگ در این مسابقات را رسماً معادل گناه خودکشی می دانست. برناردو تولومی، متکلم کاتولیک سده چهاردهم میلادی که بعداً برناردو قدیس نامیده شد، اعلام کرد هر کس در این مسابقات کشته شود به جهنم خواهد رفت. فرقه دومینیکن آن را به عنوان «سیرک کافران» توصیف نمود. به هر صورت این سخنان اثر چندانی بر شرکت کنندگان نداشت. [ ۴]