مسئله استقراء

مسئلهٔ استقراء ( به انگلیسی: Problem of induction ) سؤال فلسفی ایست که آیا استدلال استقرائی منجر به دانش به معنای کلاسیک فلسفی کلمه ( Justified true belief ) می شود یا خیر. [ ۱]
در استدلال استقرایی، شخص تعدادی مشاهده می کند و بر اساس آن ها ادعای جدیدی استنباط می کند. مثلاً از روی یک رشته مشاهده که زنی با سگش در ساعت ۸ صبح روز دوشنبه در کنار بازار راه می رود، به نظر منطقی می رسد که استنباط شود دوشنبه بعد هم او همان کار را خواهد کرد، یا به طور کلی زن هر دوشنبه با سگش از کنار بازار راه می رود. این که دوشنبه بعد زن با سگش از کنار بازار راه برود صرفاً به رشته مشاهدات می افزاید، اثبات نمی کند که او هر دوشنبه از کنار بازار گذر خواهد کرد. اول از همه، فارغ از تعداد مشاهدات، قطعی نیست که زن همیشه در ساعت ۸ دوشنبه از کنار بازار راه برود. در واقع، هیوم استدلال می کند که ما حتی نمی توانیم ادعا کنیم وقوع این رخداد «محتمل تر» است، زیرا این نیز همچنان نیازمند این فرض است که گذشته پیش بینی کنندهٔ آینده باشد.
در ثانی، مشاهدات خود اعتبار استدلال استقرایی را مگر به طور قیاسی ثابت نمی کنند. برتراند راسل در مسائل فلسفه این مسئله را تبیین کرده است:
حیوانات اهلی وقتی کسی را می بینند که معمولاً به آنها غذا می دهد انتظار غذا دارند. می دانیم که همه این انتظارات خام یکنواختی احتمالاً گمراه کننده اند. کسی که هر روز مرغ را در طول زندگیش غذا می دهد در نهایت گردن او را می برد، که نشان می دهد دیدگاه های پیچیده تری از طبیعت برای مرغ سودمندتر می بوده است.