مزگ

گاه ( پشت، گرده یا همان طناب عصبی ( پی ریس ) پشت که به مغز پیوسته است ) به مزگه و به آرامی به مزگ دگرش شده باشد. شگفت انگیز اینکه به درون مایه های میوه های درختی مانند بادام، گردو و از این دست، هنوز هم این مردمان مزگ و مزگه می گویند. باید به رای آقای مال احمدی بیشتر پرداخت و واژه ی درست و پارسی مزگ را به جای مغز بپذیریم. درونمایه ی آدمی نیز اندیشه ی اوست که در مخ و مزگ که جان جای ( جان گاه ) آدم نیز هست، پرورش می یابد. ولی بن مایه ی مخ و پیوند آن با مغ نیز در این باره باید شناخته شود.