مزامیر ( عبری: תהילים تِهیلِم ) زبور داوود، یکی از بخش های
تنخ یهودی و عهد عتیق در
کتاب مقدس است. مزامیر به صورت شعر بی وزن
عبری نگاشته شده است. قسمت هایی از مزامیر به همراه برخی از متون دیگر نمازهای سه گانه یهودیان را تشکیل می دهند. همچنین
خواندن تهیلیم را به مناسبت های گوناگون نیز انجام می دهند. در این کتاب نام بسیاری از آلات موسیقی قدیمی مانند دف، کینور و غیره ذکر شده است و در بخش هایی از آن بر اهمیت موسیقی و رقص برای ستایش پروردگار تأکید شده است. سرایش تعدادی زیادی از این اشعار به داوود، پادشاه اسرائیل، منسوب است اما پژوهشگران این ادعا را رد می کنند. [ ۱] از ۱۵۰ مزمور فقط سی و چهارتای آن عنوان ندارند که به آن ها مزامیر یتیم گفته می شود.
در کتاب مقدس عبری، این کتاب با عنوان ستایش ها خوانده می شود. عنوان این کتاب در کتاب مقدس یونانی برگرفته از کلمه ای به معنای «به صدا درآوردن زه ها» است و این نشاندهٔ این است که در بند بند نوشته های این کتاب، موسیقی مستتر شده است. اما کلمهٔ «مزامیر» در عربی جمع مزمار به معنی سرود و ترانه است. شعری که با موسیقی خوانده می شود. بر اساس روایت منابع سنتی، کتاب مزامیر را هفت نویسنده به نگارش درآورده اند:
•
داوود پادشاه، ۷۳ مزمور
• پسران قورح، ۹ مزمور ( مزامیر ۴۲، ۴۹–۴۴، ۸۴، ۸۵، ۸۷ )
• آساف، ۱۱ مزمور ( مزامیر ۵۰، ۸۳–۷۳ )
• سلیمان، مزامیر ۷۲ و ۱۲۷
• موسی، مزمور ۹۰
• هیمان، مزمور ۸۸
• ایتان، مزمور ۸۹.
هویت نویسندهٔ پنجاه مزمور باقی مانده روشن نیست، ولی اغلب «عزرا» را نویسنده آنها می دانند. مزامیر در طول هزاران سال، سرودهای عبادتی یهودیان و مسیحیان ( در
کلیسا ها و
کنیسه ها ) بوده است.
کتاب مزامیر را نمی توان بر اساس موضوع تقسیم بندی کرد، اما اغلب آن را به پنج مجموعه یا کتاب به شرح زیر تقسیم می کنند. هر کتاب شامل موضوعات مختلف نظیر بیان رنج ها، درخواست کمک، اعلام توکل به خداوند و پیروزی در او، بخش هایی از تاریخ قوم اسرائیل و حمد و ستایش خدا است. هر کتب با جمله ای در ستایش خدا به پایان می رسد.
• کتاب اول: مزامیر ۱ تا ۴۱
• کتاب دوم: مزامیر ۴۲ تا ۷۲
• کتاب سوم: مزامیر ۷۳ تا ۸۹
• کتاب چهارم: مزامیر ۹۰ تا ۱۰۶
• کتاب پنجم: مزامیر ۱۰۷ تا ۱۵۰
سعدی
شاعر قرن هفتم:
