مریم عمید سمنانی ملقب به مزین السلطنه از زنان روشنفکر و روزنامه نگار دوران قاجاریه بود. وی دومین نشریه زنان ایران را با نام روزنامه شکوفه در سال ۱۲۹۲ خورشیدی منتشر کرد.
مریم عمید تنها دختر میر سید رضی سمنانی ملقب به «رئیس الاطباء»، پزشک قشون ناصرالدین شاه و خواهر میرزا ابراهیم عمیدالسلطنه ( اولین نماینده سمنان و شاهرود در مجلس شورای ملی ) بود. او در سمنان زاده شد و تحصیلات اولیه را نزد پدرش فرا گرفت. پس از آن ضمن ادامه تحصیل، زبان فرانسه و عکاسی را نیز آموخت.
... [مشاهده متن کامل]
در ۱۶ سالگی به ازدواجی ناخواسته با حسینفلی میرزا عمادالسلطنه سالور از شاهزادگان قاجار تن داد، که پس از یک سال از او جدا شد. ۷ سال پس از آن با یکی از روشنفکران آن زمان به نام قوام الحکماء ازدواج کرد. پس از چند سال قوام الحکماء از دنیا رفت و مزین السلطنه به تنهایی سرپرستی دو فرزندی را که از دو ازدواج خود داشت به عهده گرفت.
مریم عمید سمنانی نشریه شکوفه را که مجلهٔ اختصاصی زنان بود منتشر کرد. وی با انتشار این نشریه، ضمن آموزش و آگاه سازی زنان و دختران، برای تساوی حقوق زن و مرد نیز تلاش کرد. وی یکی از اعضای اصلی «انجمن همت خواتین» متشکل از فعالان حقوق زنان بود که به ترویج استفاده از کالاهای داخلی و تشویق فراگیری هنرهای دستی توسط زنان می پرداخت.
عمید همچنین از نخستین زنانی بود که دو شعبه مدرسه نوین «دخترانه دارالعلم و صنایع مزینیه» را بنیان نهاد. وی چند کتاب از زبان فرانسه را نیز به فارسی ترجمه کرد.
راه اندازی مدرسه دخترانه یکی از کارهای ماندگار مریم عمید بود. وی در سال ۱۳۳۰ هـ. ق ( ۱۲۹۱ خورشیدی ) مدرسه ای دخترانه با نام مزینیه تأسیس کرد. به علت شرایط مردسالار و عدم رغبت خانواده ها به آموزش دختران، او برای تشویق تحصیل دختران، در مقابل ثبت نام دو دانش آموز که شهریه پرداخت می کردند یک دانش آموز را مجانی ثبت نام می کرد و با والدین و خانواده ها هم توافق می کرد که تا پابان دوره تحصیل نباید دانش آموزشان را از مدرسه بیرون بیاورند.
مدرسه مزینیه دو شعبه داشت. یک شعبه دارالعلم بود و علوم مختلف ( از خواندن و نوشتن تا ریاضیات و جفرافیا و آموزش زبانهای خارجی ) در آن تدریس می شد و شرط قبولی و مدرک تحصیلی، موفقیت در آزمون و امتحانی بود که توسط وزارت معارف برگزار می شد. این مدرسه در کنار باغ آصف الدوله قرار داشت. مدرسه دوم که دارالصنایع نام داشت و در محله آب من گل واقع بود، به آموزش کارهای هنری و صنابع دستی ( قالی بافی، جوراب بافی، زردوزی… ) اختصاص یافت.
مریم عمید تنها دختر میر سید رضی سمنانی ملقب به «رئیس الاطباء»، پزشک قشون ناصرالدین شاه و خواهر میرزا ابراهیم عمیدالسلطنه ( اولین نماینده سمنان و شاهرود در مجلس شورای ملی ) بود. او در سمنان زاده شد و تحصیلات اولیه را نزد پدرش فرا گرفت. پس از آن ضمن ادامه تحصیل، زبان فرانسه و عکاسی را نیز آموخت.
... [مشاهده متن کامل]
در ۱۶ سالگی به ازدواجی ناخواسته با حسینفلی میرزا عمادالسلطنه سالور از شاهزادگان قاجار تن داد، که پس از یک سال از او جدا شد. ۷ سال پس از آن با یکی از روشنفکران آن زمان به نام قوام الحکماء ازدواج کرد. پس از چند سال قوام الحکماء از دنیا رفت و مزین السلطنه به تنهایی سرپرستی دو فرزندی را که از دو ازدواج خود داشت به عهده گرفت.
مریم عمید سمنانی نشریه شکوفه را که مجلهٔ اختصاصی زنان بود منتشر کرد. وی با انتشار این نشریه، ضمن آموزش و آگاه سازی زنان و دختران، برای تساوی حقوق زن و مرد نیز تلاش کرد. وی یکی از اعضای اصلی «انجمن همت خواتین» متشکل از فعالان حقوق زنان بود که به ترویج استفاده از کالاهای داخلی و تشویق فراگیری هنرهای دستی توسط زنان می پرداخت.
عمید همچنین از نخستین زنانی بود که دو شعبه مدرسه نوین «دخترانه دارالعلم و صنایع مزینیه» را بنیان نهاد. وی چند کتاب از زبان فرانسه را نیز به فارسی ترجمه کرد.
راه اندازی مدرسه دخترانه یکی از کارهای ماندگار مریم عمید بود. وی در سال ۱۳۳۰ هـ. ق ( ۱۲۹۱ خورشیدی ) مدرسه ای دخترانه با نام مزینیه تأسیس کرد. به علت شرایط مردسالار و عدم رغبت خانواده ها به آموزش دختران، او برای تشویق تحصیل دختران، در مقابل ثبت نام دو دانش آموز که شهریه پرداخت می کردند یک دانش آموز را مجانی ثبت نام می کرد و با والدین و خانواده ها هم توافق می کرد که تا پابان دوره تحصیل نباید دانش آموزشان را از مدرسه بیرون بیاورند.
مدرسه مزینیه دو شعبه داشت. یک شعبه دارالعلم بود و علوم مختلف ( از خواندن و نوشتن تا ریاضیات و جفرافیا و آموزش زبانهای خارجی ) در آن تدریس می شد و شرط قبولی و مدرک تحصیلی، موفقیت در آزمون و امتحانی بود که توسط وزارت معارف برگزار می شد. این مدرسه در کنار باغ آصف الدوله قرار داشت. مدرسه دوم که دارالصنایع نام داشت و در محله آب من گل واقع بود، به آموزش کارهای هنری و صنابع دستی ( قالی بافی، جوراب بافی، زردوزی… ) اختصاص یافت.
