مریخ ۱

مریخ ۱ ( به انگلیسی: Mars 1 یا 1962 Beta Nu 1 یا Mars 2MV - 4 یا Sputnik 23 ) یک ایستگاه بین سیاره ای خودکار بود در اول ماه نوامبر سال ۱۹۶۲ در جهت مریخ راه اندازی شد، [ ۱] [ ۲] اولین برنامه کاوشگر مریخ شوروی بوده و با هدف پرواز دور این سیاره در فاصله حدود ۱۱۰۰۰ کیلومتری ( ۶۸۰۰ مایل ) و تصویربرداری از سطح و ارسال اطلاعات مربوط به تشعشعات کیهانی، برخوردهای ریزشهاب واره ای و میدان مغناطیسی مریخ، محیط تابشی، ساختار اتمسفر و ترکیبات آلی احتمالی طراحی شده بود. [ ۱] [ ۲]
پس از ترک مدار زمین، فضاپیما و مرحله چهارم شهاب دهنده مولنیا ( موشک ) جدا شدند و صفحات خورشیدی مستقر شدند. دوری سنجی اولیه نشان داد که نشتی در یکی از دریچه های گاز در سیستم جهت گیری وجود دارد، بنابراین فضاپیما به تثبیت چرخش نمایی منتقل شد. این برنامه شصت و یک انتقال رادیویی را در ابتدا با فواصل دو روزه و بعداً در پنج روز انجام داد که حاوی مقدار زیادی داده بین سیاره ای بود. [ ۱]
در ۲۱ مارس ۱۹۶۳، هنگامی که فضاپیما در راه رسیدن به مریخ از زمین ۱۰۶٬۷۶۰٬۰۰۰ کیلومتر ( ۶۶۳۴۰٬۰۰۰ مایل ) فاصله داشت، احتمالاً به دلیل خرابی سیستم جهت گیری آنتن فضاپیما، ارتباطات متوقف شد. [ ۱] [ ۲] نزدیکترین نزدیکی مریخ ۱ به مریخ احتمالاً در ۱۹ ژوئن ۱۹۶۳ در مسافت تقریبی ۱۹۳۰۰۰ کیلومتر ( ۱۲۰٬۰۰۰ مایل ) رخ داده است، و پس از آن فضاپیما به مداری دور خورشید وارد شده است. [ ۲]
مریخ ۱ یک فضاپیمای اصلاح شده از نوع ونرا به شکل استوانه ای به طول ۳٫۳ متر ( ۱۱ فوت ) و قطر ۱ متر ( ۳٫۳ فوت ) بود. [ ۱] [ ۲] عرض این فضاپیما با صفحه های خورشیدی و رادیاتور مستقر شده ۴ متر ( ۱۳ فوت ) بود. استوانه به دو محفظه تقسیم شد. ماژول مداری ۲٫۷ متری ( ۸٫۹ فوت ) بالاتر، حاوی سیستم های پیشران و هدایت هواپیما بود. ماژول آزمایش شامل ابزار علمی که پایینتر قرار داشت، ۰٫۶ متر ( ۲٫۰ فوت ) استوانه را تشکیل می داد. یک آنتن سهموی ۱٫۷ متری ( ۵٫۶ فوت ) با استفاده از یک آنتن چندجهته و یک آنتن نیمه جهت دار برای ارتباطات استفاده می شد. نیرو توسط دو بال پنل خورشیدی به مساحت ۲٫۶ متر مربع ( ۲۸ فوت مربع ) متصل به دو طرف فضاپیما تأمین می شد. انرژی در یک باتری ۴۲ آمپر ساعت کادمیوم نیکل ذخیره می شد. [ ۲]
ارتباطات از طریق یک فرستنده رادیویی طول موج یک دسی متر بود که در ماژول مداری نصب شده بود و از آنتن با گیرندگی بالا استفاده می کرد. این توسط یک فرستنده محدوده طول موج متر از طریق آنتن همه جهته تکمیل می شد. یک فرستنده طول موج ۸ سانتی متری نصب شده در ماژول آزمایش برای انتقال تصاویر تلویزیونی طراحی شده بود. [ ۱] [ ۲] در ماژول آزمایش نیز یک فرستنده تکانه ای ۵ سانتی متری نصب شد. کنترل دما با استفاده از سیستم مایع دوتایی گاز و رادیاتورهای نیمکره ای نصب شده در انتهای صفحات خورشیدی حاصل شد. این صنعت ابزارهای علمی مختلفی را از جمله کاوشگر مغناطیس سنج، تجهیزات عکاسی تلویزیونی، اسپکترو فلکسومتر، سنسورهای تابش ( شمارنده های تخلیه گاز و عقب انداختن ) ، طیف سنجی برای مطالعه باندهای جذب ازن و یک ابزار میکرومتوروئید را به همراه داشت. [ ۱] [ ۲]