در تعریف معنای مرگ اندیشی، شاید مفید، ثمر بخش و راه گشا باشد بدانیم که هر فرد انسانی ( منجمله هر موجود زنده و غیر زنده دیگری ) از یک زمان خودی
( Eigenzeit با تلفظ آیگِن تسایت به زبان آلمانی ) یا ساعت لحظه شمار خاص و ویژه خود برخوردار است. مسیر حرکت زمان خودی که همیشه توسط لحظه جاودانه حال طی میشود بصورت دو قوس یا کمان؛ یکی بسیار کوتاه و دیگری بسیار بلند و به شکل یک دایره از پیش تعیین و ترسیم گردیده. قوس یا کمان کوتاه همین پدیده طبیعی، واقعی، تجربی و عینی میباشد به شکل
... [مشاهده متن کامل]
《تولد - زندگی - مرگ 》 و زندگی در طول آن از لحظه بسته شدن نطفه آغاز و در لحظه مرگ به پایان میرسد و طول زمانی آن منحصر بفرد است. قوس یا کمان بلند که بخش اعظم آن به کمک حواس پنجگانه و تجربه غیر قابل دریافت و فهم و درک میباشد، پدیده دیگریست به شکل 《 مرگ - زندگی - تولد 》 و عشق و زندگی بهمراه هنر و دانش کامل در طول آن برزخی - روئیائی خواهد بود با کمیت و کیفیت بهشت برین. در لحظه مرگِ کالبد یا تن و یا بدن تثلیثی ( مادی روانی روحی ) در بستر امن و ساکن و پیوسته و فراگیر زندگی بخش جان ( جان خدا ) نفس مجرد یعنی من در نفس مجرد یا منِ واحد و بیکران خدا به خواب سنگین، ژرف و شیرین فرو میرود و بموازات آن به کمک حواس، فهم و عقل، اختیار و اراده و خواست مطلق و بیکران خدای حقیقی، واقعی، بیکران و بینهایت که هیچ موجود دیگری چه شهودی و چه غیبی غیر از او نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد، یعنی خدا از دیدگاه علمی ( و نه خدای کلمه ای، مفهومی و ایده ای از دیدگاه دین و فلسفه و عرفان و آتئیسم ) بطور کامل، روشن و حقیقی از مشاهده عشق و زندگی و هنر و فن و دانش رویائی با کمیت و کیفیت بهشت برین برخوردار میگردد ( و نه به کمک حواس و فهم و عقل انفرادی که در لحظه مرگ بطور کامل مختل میگردند و از کار میفتند و نه با اختیار و اراده و خواست خودی که در لحظه مرگ بطور کامل سلب میگردند ) تا لحظه بسته شدن مجدد نطفه در رحم مادر و بیداری و تولد دوباره ( همیشه حدود نُه ماه بعد ) در همین دنیا در مداری برتر. این دنیا به شکل این آسمان و زمین و هرآنچه که بین آنهاست در طول این سفر دایره وار دنیوی، مقطعی، نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین دو بهشت برین متوالی ( با طول زمانی مساوی با معکوس زمان پلانک در علم فیزیک یعنی ۱۰ بتوان ۴۳ ثانیه ) همیشه پس از وقوع مهبانگ های هشتم در یک درجه تکاملی برتر از قبل از نو آفریده میشود تا رسیدن به حالت معاد یعنی تا بازگشتن به حالت آفرینش اولیه مبدئی ( سرمدی، مبدئی و معادی، ازلی و ابدی و یکبار برای جاودانگی ) بر روی یک مسیر دایره ای شکل. طول زندگی برزخی - رویائی برای همه افراد انسانی ( منجمله بقیه موجودات ) در کلیه اعصار گذشته و حال و آینده بطور مطلق مساوی و همیشه هفت برابر طول عمر کلی محتوای کیهان یا جهان یعنی هفت برابر فاصله زمانی بین وقوع دو مهبانگ متوالی خواهد بود. این سفر های دنیوی و مقطعی در ادوار فراوان ( به تعداد کلیه حلقه های زنجیره دایره وار علت و معلول و یا به بیانی دیگر به تعداد کلیه مدارات، مراتب و یا درجات فراوان تکاملی بین دو حد دنیوی یکی نهایت نقصان و امکان در پایین ترین حالت نشئگی طبیعی و دیگری نهایت کمال و امکان اشرف دنیوی در بالاترین حالت نشئگی طبیعی ) پشت سر هم تکرار خواهند گردید و آنگاه سفر به پایان خواهد رسید. اگر طول عمر کلی محتوای کیهان یا جهان یعنی فاصله زمانی بین وقوع دو مهبانگ ( یا دو بینگ بنگ ) متوالی مساوی با مقدار عددی سرعت نور ( یعنی بدون پسوند کیلومتر بر ثانیه ) در خلاء بتوان عدد ۲ باضافه پسوند سال شمسی ( و نه قمری ) یعنی ۹۰ میلیارد سال باشد طوریکه نیمی از آن یعنی ۴۵ میلیارد سال به فاز انبساط ها و نیمی دیگر به فاز انقباض های متوالی تعلق داشته باشد، آنگاه طول زمانی حالت برزخ برای هر فرد انسانی همیشه مساوی خواهد بود با هفت برابر آن یعنی ۶۳۰ میلیارد سال. البته نکته مهم در این زمینه اینست که نباید از قد و قامت بلند بالای این زمان ترسید، چونکه این زمان فقط از دیدگاه بیدار زندگان بسیار طولانی به نظر میرسد، اما از دیدگاه خوابیده اموات یا مردگان بیش از یک ثانیه طول نخواهد کشید. تولد در انتهای پدیده دوم همان تولد است در ابتدای پدیده اول با این تفاوت که هر بار در مداری برتر از قبل اتفاق میفتد یا روی میدهد. اینست اشاره کوتاهی به بزرگترین معجزه خلقت و آفرینش. خداوند متعال در آفرینش اولیه پدیده مرگ را هم در وجود هر موجودی تعبیه نموده و لذا میتوان گفت که پدیده تولد و مرگ نیمزوج های بنیادی همزاد و هم بازی و هم ارز همند. این کامنت کوتاه یا این پیامک ( یا این خدای نامک ) را میتوان تفسیر علمی آیه های قرآنی 《 ما خلقکم و لا بعثکم الا کنفس واحده 》،
《 السماوات و الارضین سبع 》، 《 کما بدائکم تعودون 》و 《 هو الذی خلق الموت و الحیات 》 دانست. بر اساس این جهان بینی نوین، بینش و باور و تصور وحیانی - دینی به شکل 《دنیا - برزخ - آخرت 》 نمیتواند حقیقت داشته باشد، زیرا همانطور که بیان گردید، پایان عالم یا حالت برزخ برای هر فرد انسانی مصادف خواهد بود با بسته شدن مجدد نطفه در رحم مادر و بیداری و تولد دوباره در همین دنیا در مداری برتر و نه وقت رسیدن به معاد و برپائی قیامت کبری و فصل برداشت محصول در آخرت. در این زمینه یک نکته مهم اینکه هیچکدام از افراد انسانی در طول عشق و زندگی برزخی - رویائی از درگاه یا بارگاه و یا پیشگاه بیکران خدای حقیقی و واقعی هرگز تقاضای بازگشت به دنیا را نخواهند نمود. در پایان کلام کودکانه امروز خود ( با نام های مستعار قدیمی از قبیل قندی، ابراهیم ثانی، . . . . ) لازم میدانم که با احترام کامل به پیشگاه والای کلیه موئمنین پیرو سه دین ابراهیمی یعنی یهودیت و مسیحیت و اسلام و فرو آوردن سر تعظیم و ابراز تواضع و فروتنی و ناچیزی، در سوگ حکمت های موسائی و ایسائی و محمّدی تاسفات قلبی خودرا ابراز دارم که هیچکدام منعکس کننده محتوای حکمت و دانش و قدرت و کلام و هنر و کار مطلق و بیکران خدای حقیقی و واقعی نبوده و نمی باشند.
این بینش و باور علمی نوین را میتوان به مثابه یک نوشداروی فکری - خیالی - تصویری مصرف نمود و خودرا در مقابل مخوف بودن پدیده مرگ و ترس از آن مصون و محفوظ نمود باضافه وقوف و آگاهی به این حقیقت که انسان در عمل هرگز نمیتواند مسئله مرگ را حل کند. به عنوان مثال اگر علم زیست شناسی ( بیولوژی ) در بخش ژنتیک بتواند در آینده های دور دست، مقاومت سلول ها و بافت و ارگان ها را و از آن راه و بدان روش طول عمر افراد انسانی را به ۲۵۰ و ۵۰۰ و ۱۰۰۱ سال افزایش دهد بازهم هر فرد انسانی با پدیده طبیعی مرگ مواجه خواهد گردید. مصرف گیاه باستانی هوم و کانابیس ( kanaabis : با تلفظ اصلی و ریشه ای کانا یا کانه آبی س ) یعنی خانه یا سرائی که انسان در آن بر اثر نشئگی همه پدیده ها را به رنگ آبی میبند؛ blue dreamy ) و تبلیغات همه جانبه آنتی اَی جینگ و کاشتن مو به رنگ های مختلف روی سر های تاس و جراحی های زیبائی ساز پلاستیکی و ترانس جندا بمانند سر جای خود.
نکته مهم دیگر اینکه روند مرگ اندیشی با هدف کشف داروی تسکین دهنده ترس غیر معقول و منطقی از مرگ را نباید با رسم و سنت و فرهنگ مرده پرستی یکی دانست. تعریف معنای ژرف حیات یا زندگی از دیدگاه فردی من به اختصار به شرح زیر می باشد: عشق ها و زندگانی های موجودات زنده نباتی و حیوانی و انسانی هیچ چیز های دیگری نیستند غیر از عشق و زندگی بی آغاز و بی پایان، لایزال و جاودانه خدای حقیقی و واقعی در قالب جزئیات زنده نباتی و حیوانی و انسانی. البته این موضوع به معنای تایید کلام حکیم فردوسی در شاهنامه نمی باشد مبنی بر : می آزار موری که دانه کشت است/ که جان دارد و جان شیرین خوش است/ . با احترام کامل به پیشگاه والای حکیم عالی مقام و پیروان پارسی زبان وی، از دیدگاه فردی من، تقسیم موجودات به جاندار و بیجان در فضای وسیع زبان فارسی، اشتباه می باشد. زیرا هیچ موجود زنده ای از جان انفرادی و منحصر بفرد بر خوردار نمی باشد طوریکه در لحظه بسته شدن نطفه و مرطوب شدن بذر از بیرون به آن به پیوندد و در لحظه مرگ و خشک شدن از آن به بیرون به پرد. در همین زمینه تغذیه گوشت حیوانات گیاه خوار توسط انسان هیجگونه خطا و گناهی ندارد، اما اذیت و آزار حیوانات چه گیاه خوار و چه دانه چین و چه گوشتخوار توسط انسان گناه و خطا محسوب میشود تا زمانیکه زندگی انسان را بطور جدی مورد تهدید قرار نداده بوده باشند.
کلیه موجودات به دلیل محدودیت و متناهی بودن همیشه دارای غیر ( غیر از خود ) میباشند، اما خدای حقیقی و واقعی به دلیل بیکرانی و بینهایت بودن هیجگاه دارای غیر نبوده و نمی باشد و اگر هم با اراده و خواست و حکمت و علم و قدرت مطلق و بیکران خود بخواهد، هر گز نمی تواند از غیرِ خود برخوردار گردد ( مثلا اهریمن یا شیطان ) . لذا واژه ماسوی الله در اصل و ریشه به معنای غیرِ الله نبوده بلکه از سه کلمه به شکل زیر ساخته شده : ما ضمیر اول شخص جمع و سوی به معنای در جهتِ ( هردو به زبان فارسی ) و سومی الله. لذا ماسوی الله در اصل و ریشه به معنای زیر بوده : ما بسوی الله در حرکت هستیم بر مصداق بازگشت ما بسوی اوست ( انا الیه راجعون ) .
تیکه خط تجربی و عیان و آشکار 《تولد - زندگی - مرگ 》 تنها و منزوی نمی باشد بلکه متصل است به یک تیکه خط نسبتا نامرئی دیگری به شکل 《 مرگ - زندگی - تولد 》 . مرگ در انتهای تیکه اول و ابتدای تیکه دوم یکی اند و پیوسته به هم. زندگی در میان تیکه خط دوم با زندگی در میان تیکه خط اول یکی نمی باشد بلکه زندگی در قالب رویاهای حقیقی و روشن در سطح کمال ایده آل خوبی و زیبایی با کمیت و کیفیت بهشت برین و آنهم بطور مطلق مستقل از اعمال نیک و بد دنیوی و بدون کوچکترین تبعیض و استثنائی بین افراد انسانی در پیشگاه بیکران و بینهایت خداوند متعال.
... [مشاهده متن کامل]
تولد در انتهای تیکه خط دوم همان تولد است در ابتدای تیکه خط اول با این تفاوت که در یک مدار و مرتبه و درجه تکاملی برتر از قبل اتفاق می افتد و تولد دوباره از مادر محسوب می شود و نه تولد در عالم میانی تحت عنوان برزخ از دیدگاه دین اسلام و نه تولد دوباره از دیدگاه دین مسیحیت. لذا این دو تیکه خط در پیوند باهم حلقوی شکل یا دایره وار می باشند که هر بار پس از یک دور کامل در سر جای خود از یک مدار و مرتبه و درجه تکاملی به مدار برتر می پرد یا جهش می یابد.
نتیجه کلی اینکه چرخه تولد و مرگ به شکل بالا یک پدیده واقعی و طبیعی می باشد و از حقیقت علمی برخوردار است. اما شرح و توضیح و توجیه و تبیین آن از طریق گردش حلول روان یا تناسخ یقینن و مطمئنن و بدون شک و تردید اشتباه و باطل می باشد. یک دور چرخیدن این چرخه برای همین عالم و آسمان و زمین و موجودات درون آن منجمله تک تک افراد انسانی همیشه ۷ یک دهر کیهانی یعنی هفت برابر طول عمر کلی محتوای کیهان یا جهان ( نه محیط آن ) طول می کشد. تعداد دور های این چرخه در طول این حرکت کلی و راه و سفر بسیار طولانی مقطعی و نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین مبداء و معاد یا بین دو حالت بهشت برین، برابر خواهد بود با تقسیم طول زمانی سفر بر طول عمر کلی محتوای جهان یعنی فاصله زمانی بین دو وحدت دمایی محتوای کیهان در مرکز و وقوع دو مه بانگ متوالی و نتیجه آن تقسیم بر عدد ۷.
دینداران هیچگونه میلی به محاسبه و استدلال و شناخت حقیقت ندارند بلکه فقط نگهداری از دین و حفظ یوغ شریعت آن بر روی گردن و دوش و گرده پیروان و تحمیل همه جانبه امر به معروف و نهی از منکر دینی بر کلیه تار و پود های اجتماعی تا سر حد امکان با اعمال زور و قدرت تا حد توان و نمی دانند که دین در اصل و ریشه یک ابداع و اختراع فهمانی و عقلانی ( بیمار و نه سالم ) بوده است با هدف و قصد و نیت و انگیزه باطنی و آرزوی پنهانی زنده نگاه داشتن نام و نشان و اثر در ذهن و زبان و خط انسان بخصوص پیروان و در حافظه یا خاطره تاریخ. و کلیه رشته هایی از قبیل فقه و کلام و تفسیر و الاهیات و حکمت و عرفان جملگی در خدمت آن هدف و بر آورده نمودن آن آرزوی پنهانی بدون وقوف و آگاهی و بیداری و هوشیاری به موجود بودن آن در باطن آورنده یا بنیانگذار دین و مخترع یوغ سنگین یا سبک شریعت آن دین و در باطن فرد خود.
باسلام،
برای اینکه به یک تصور روشن در پرامون پدیده مرگ و اتفاقاتی که پس از آن برای تک تک ما انسانها اتفاق خواهد افتاد، برسیم ، شاید مفید تر باشد که در مقدمه عمل تفکر یا اندیشیدن به مرگ بتوانیم بین نظام های احسن آفرینش مبداء و حیات بهشتی آن در سطح کمال ایده آل و نظام های فراوان دنیوی و حیات های انفرادی کوتاه مدت درون آنها، فرق قائل شویم. گرچه نظام های دنیوی کیهانی هر کدام در نوع خود خارق العاده و حیرت زا و شگفت انگیز اند، با این وجود از لحاظ کمیت و کیفیت در سطح نظام احسن مبداء و نیستند. اما در معاد دوباره به آن سطح ارتقاء خواهند یافت. در مرحله دوم اندیشیدن به مرگ که بازهم در بخش مقدمه می گنجد، مفید تر خواهد بود که باور داشته باشیم که هر کدام از ما انسان ها از حیات جاودانه برخوردار هستیم و پدیده مرگ باعث فنای هستی یا وجود و من ها یا خودها و یا نفوس مجرد ما نمیگردد. در نظام احسن آفرینش مبداء کره زمین به اندازه فعلی اش نبوده است بلکه به احتمال قوی و یا قریب به یقین حداقل به اندازه حجم منظومه شمسی یا به بزرگی کهکشان راه شیری بوده و حجم آسمان هم به اندازه حجم فعلی در حال انبساط آن نبوده بلکه برابر با حجم مکان مجرد یا مطلق و یا فضای هندسی سه بعدی که نقش ظرف نگهدارنده محتوا را عهده دار می باشد، بوده است و محتوای کل طبیعت و کیهان از عناصر روح و روان با بذر قابل رشد عنصر ماده بوده است. البته بخشی از آن ( حدود دو هفتم ) از ماده محض با بذر های قابل رشد روح و روان . جمعیت انسان در آن نظام ده برابر جمعیت کل انسان در این نظام دنیوی از زمان پیدایش روی کره زمین تا پایان انقراض در منظومه شمسی یا در گوشه ناچیزی از کهکشان راه شیری بوده است. در نظام احسن مبداء کلیه افراد انسانی بطور همزمان یعنی بدون افزایش جمعیت از طریق تولید مثل و هم سن و در یک سن معتدل ملکوتی آفریده شده و از حیات جاودانه بر خوردار گردیده اند و هر فرد انسانی از یک خانواده خودی ده عضویی مشتمل بر پنج مرد و پنج زن ( به زبان ادبیات دینی : پنج آدم و پنج حوای خودی ) بر خوردار بوده است با هدف زوجیت هر فردی با خود و تجربه عشق خویشتن در قالب پنج زوج بنیادی و به پنج روش مختلف و زیر سقف یک سرای واحد و ملکوتی . در طول کل حیات بهشتی پیر شدن و مرگ های انفرادی وجود نداشته بلکه کلیه موجودات در پایان آن حیات، همزمان و باهم و بدون ترس از مرگ به خواب مرگ فرو رفته اند. در نظام های دنیوی به علت محدویت کمّی و کیفی خمیر مایه وجودی و کوچک بودن کره زمین ، موجودات زنده و افراد انسانی هرکدام در نوع خود پشت سر هم و در اعصار مختلف از طریق تولید مثل و تسلسل نسل به وجود می آیند و حیات های کوتاه مدت دنیوی خودرا تجربه و سپری می نمایند. اگر عده ای از موجودات روی کره زمین متولد شوند و دیگر مشمول حال میرایی نباشند، آنگاه برای پیدایش موجوداتی که از پیش از حق حیات دنیوی برخوردار شده اند، به اندازه کافی خمیره مایه ساختاری باقی نخواهد ماند. لذا پدیده مرگ در عین واحد برای متولد شدگان حق طبیعی گذشت از حیات و برای متولد نشدگان حق طبیعی دریافت حیات می باشد. اندیشمندان و متفکرین و خیال پردازان در بررسی پدیده مرگ، معمولا آنرا در مقابل حیات یا زندگی قرار می دهند، طوریکه انگار مرگ دشمن و ضد زندگی باشد. غافل از اینکه مرگ دارای نیم زوج بنیادی همزاد و هم بازی خاص و ویژه خویش است، یعنی پدیده تولد. تولد و مرگ بهمراه همدیگر یک نوسانگر دو قطبی اند که قطبین آن غیر قابل تفکیک و جدایی از همدیگر می باشند، اما از قابلیت جایگزینی برخوردار اند. این دو قطب از لحاظ کمّی باهم برابر اما از لحاظ ماهیت معکوس همدیگر می باشند و برای انجام عمل نوسان به منبع انرژی بیرونی نیازی ندارند و نوسان آنها هم هیچگاه به حالت تعادل و ایستادگی نمی رسد. مثل ذرات نور که هرکدام از دو میدان لطیف الکتریکی و مغناطیسی آفریده شده اند و متقابلا همدیگر را حفظ و القاء می نمایند. در نوسانگر تولد و مرگ ، هرگاه یکی از قطبین به نهایت وسعت و بزرگی برسد و بر تخت فرمانروایی جلوس کند، قطب همزاد و هم بازی خویش را تا سرحد نیستی و نابودی سرکوب نمی کند بلکه قطب متضاد در عین واحد و همزمان با همبازی خویش به نهایت قِلّت و کوچکی می رسد و در بطن قطب فرمانروا بصورت بذر قابل رشد مصون و محفوظ باقی می ماند و منتظر دریافت فرصت مناسب دیگری در جهت به بزرگی رسیدن و غلبه بر هم بازی خویش و دریافت حق فرمانروایی مجدد، می ماند. این دو فرصت در طول عمر کلی نظام دنیوی کیهانی برای هر موجود واحد و منحصر بفردی فقط یک بار دست می دهد و نه دو یا سه بار و یا بیشتر. لذا حیات دنیوی برای هر موجود زنده ای دارای دو فاز می باشد؛ یکی فاز بیداری که از لحظه بسته شدن نطفه آغاز میگردد و به هنگام فرا رسیدن لحظه اجل به پایان میرسد و پریود یا طول زمانی آن همیشه برابر خواهد بود با طول عمر آن موجود. فاز دیگر، خواب است که با فرارسیدن لحظه اجل آغاز میگردد و تا لحظه بسته شدن نطفه در نظام دنیوی و کیهانی بعدی و خاص و ویژه خویش ادامه می یابد و پریود یا طول زمانی آن برای هر فرد انسانی در کلیه اعصار برابر خواهد بود با حاصلضرب عدد 7 در طول عمر کلی کیهان یعنی فاصله زمانی بین وقوع دو مه بانگ متوالی. به عنوان مثال و پیش فرض اگر طول عمر یا دهر کیهانی برابر با 90 میلیارد سال باشد، آنگاه طول زمانی فاز خواب ژرف پس از مرگ برابر خواهد بود با 630 میلیارد سال و آنهم بین مبداء و معاد نه تنها یک بار بلکه بطور فراوان. البته جای هیچگونه نگرانی نیست، زیرا از آنجائیکه پس از فرا رسیدن مرگ ، مکانیزم درک گذر زمان بطور کامل مختل می گردد ، طول بسیار طولانی خواب ژرف و شیرین مرگ از دیدگاه خوابیده مردگان به یک ثانیه تقلیل می یابد و این فاصله زمانی فقط از دیدگاه بیدار زندگان بسیار طولانی به نظر می رسد. اتفاق عمده دیگری که پس از مرگ برای هر فرد انسانی رُخ می دهد به اختصار به شرح زیر می باشد:
... [مشاهده متن کامل]
پس از فرا رسیدن لحظه اجل، هر فرد انسانی در عین واحد و همزمان هم به خواب ژرف مرگ فرو می رود و هم در عالم غیب از خواب بیدار میگردد و در سرای ملکوتی خویش از حیات روئیائی در سطح کمال ایده آل بهشتی برخوردار می گردد و در بین کلیه پیشینیان و آیندگان زمینی خویش ، آن حیات رویایی را در کمال صلح و صفا و سلامتی و شادی و خرّمی و لذت های سیری ناپذیر و برخورداری از زیبایی و خوبی و دانایی و آگاهی و هنرمندی و توانایی بدون بیماری و جنگ و جدال و پیر شدن به مدت 630 میلیارد سال شمسی ( و نه سال قمری ) سپری می نماید و کلیه آرزوهای نیک وی بر آورده میگردد طوریکه به هیچ موجود دیگری کوچکترین لطمه و ضرر و زیانی وارد نمیگردد، تا اینکه در لحظه بسته شدن نطفه در نظام کیهانی و دینوی در عین واحد و بطور همزمان در عالم غیب به خواب ژرف مرگ فرو می رود و در عالم واقعی - عینی - شهودی خاص و ویژه خویش از خواب مرگ بیدار می گردد و پس از گذر تقریبا 9 ماه شمسی به قول اسطوره سازان و حماسه سرایان و شاعران، دوباره پا به عرصه وجود خواهد گذاشت و چشم به پهنه گیتی خواهد گشود و آوا یا صدای وَق وَق ناچیز اش در محیط طنین خواهد افکند و برای چند لحظه ای پرده گوش مادر و ماما و حاضرین را نوازش خواهد داد و موجب خوشحالی والدین و خواهر و برادر بزرگتر از خود خواهد گردید و همین حیات بیدار دوباره با کیفیتی عالی تر و مرغوب تر با یک درجه و مرتبه تکاملی بر تر از سطح فعلی و قبلی با خوبی های بیشتر و بدی های کمتر به وی اهداء خواهد گردید و آن حیات دنیوی هم به نوبه خاص و ویژه خویش به پایان خواهد رسید و الا آخر تا رسیدن به معاد و برپائی مجدد نظام احسن آفرینش مبداء و برخورداری دوباره از حیات طولانی مدت بهشتی بطور عینی و شهودی.
آن زندگانی بهشتی که تخمین و محاسبه و تعیین طول آن از عهده توانایی معارف وحیانی و حدیثی و روائی دینی و معارف حاصل از جدال های کلامی و معارف حاصل از استدلالات منطقی و عقلانی فلسفی و کشفیات و شهودات شوقانی و ذوقانی عرفانی و شناخت علوم طبیعی و تجربی و ریاضیات و شناخت هر علم دیگری تحت عنواین حصولی و حضوری خارج می باشد و فقط خداوند متعال به قدر و اندازه آن وقوف و علم و آگاهی کامل دارد، به نوبه خاص و ویژه خویش یک روزی پس از پایان یافتن جشن عظیم اَلست ( ال است ) یعنی پیمان باز گشت به ضیافت و یا مهمانداری خداوند متعال و صرف شام آخر با حضور کلیه موجودات زنده هر کدام در سر سفره یا میز خاص و ویژه نوع خویش، به پایان خواهد رسید و کلیه موجودات بطور همزمان به خواب ژرف و شیرین مرگ فرو خواهند رفت و همین سفر مقطعی و نزولی - صعودی در سطح کامل یافته تر از سطح فعلی و پیشین دوباره از نو بین معاد های متوالی و بیمشار آغاز خواهد گردید و الا آخر تا رسیدن سطح هرکدام از کلیه حیات های فراوان دنیوی تا سطح کمال ایده آل بهشتی ارتقاء و صعود یابند.
این روند و این تصویر برای محتوای کلیه جهان های موازی و مساوی و بیشمار یک روند و یک تصویر واحد و مساوی می باشد.
نکته مهم این حقیقت است که برخلاف باور های متناقض ادیان ، در هیچ مکانی و زمانی و در هیچ بیزمانی و بیمکانی و هیچگاه هیچ فرد انسانی از طرف خداوند متعال مورد استنطاق و مؤاخذه و بازخواست و باز پرسی و بازجوئی و ملامت و سرزنش قرار نمی گیرد و هیچ انسانی به عذاب و جزای جهنمی محکوم و دچار و گرفتار نخواهد گردید.
امید اینکه این تصویر و این باور نوین حقیقت داشته باشد و در احساس و اندیشه و افکار و خیالات انسان نهادینه و جاودانه گردد.
در پایان کامنت یا پیامک کودکانه امروز این حقیر توضیحی کوتاه:
چرخه یا گردش و یا زنجیره تولد و مرگ به زبان سانسکریت و با حروف لاتین به شکل samsara با تلفظ سَم سرا ( به زبان فارسی به معنای سرای درد و رنج ) یک کشف عظیم می باشد که از طریق فعالیت قوای ادراکی فاهمه و خرد هندوان باستان و در پیشگاه آگاهی التفاطی آنان به ظهور رسیده است. اما در آن اعصار دوردست هندوان ؛ مصریان ؛ ایرانیان؛ ایلامیان ؛ سومریان ؛ بابلیان ؛ یونانیان و رومیان به نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض محتوای کیهان علم و آگاهی نداشته اند و آن کشف بزرگ توسط خود هندوان از راه پدیده حلول روان شرح و توضیح داده شده و توجیه گردیده است . اما از این به بعد می تواند از طریق تفسیر نظریه علمی مه بانگ با التفاط و توجه به شناخت محوری و اصلی آن یعنی نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض محتوای کیهان به زبان و روش علمی و پدیدار شناسانه بطور حقیقی و منطبق بر واقعیت شرح داده شود. در پشت پرده مراسم باستانی چیدن سفره یا میز هفت خود ما ایرانیان که هر ساله بهنگام فرا رسیدن عید نوروز پر شکوه و مجلل برپا میگردد، یک راز بزرگ و یک حقیقت ژرفی نهفته است که یکی دیگر از اکتشافات عظیم انسان باستان محسوب می شود و ریشه آن بسوی گذشته به احتمال قریب به یقین از اعصار پادشاهان پیشدادی مندرج در شاهنامه حکیم فردوسی عبور میکند و به عصر شکار و غار نشینی می رسد. یعنی قبل از پیدایش خط میخی توسط اقوام فارسی زبان ایلامی و سومری و خط هیروگلیف مصریان . در آن عصر دور دست به احتمال قوی میترائیان می زیسته اند و کشف عظیم آنان عبارت است از سامان ها یا نظم های هفتگانه کیهانی و حیات های هفتگانه انسانی. آن خردمندان باستانی هم به نوسانات کیهانی علم و آگاهی نداشته اند و سامان ها یا نظام های هفتگانه کیهانی را به شکل طبقه بر طبقه و یا بصورت محیط و محاط و بطور همزمان موجود، تصور نموده اند و هرکدام از زندگی های هفتگانه انسانی را در یک طبقه مورد لطف و توجه داشته اند که بعدا باعث پیدایش باور به هفت آسمان و یک زمین در مرکز آن و گاهی اوقات بصورت آسمان ها و زمین های هفتگانه ، گردیده است. نتیجه اینکه ، زنجیره تولد و مرگ هندوان نمی تواند بیانگر حقیقت کلی و کامل باشد بلکه بطور ضروری و اجتناب ناپذیر بهمراهی و همگامی سامان های هفتگانه کیهانی و حیات های هفتگانه انسانی . و آنهم هرکدام از این نظم های کلی و حیات ها با درجات مختلف تکاملی بین دو سر حد؛ یکی نهایت نقصان و دیگری نهایت کمال ایده آل و این دو سرحد در طول سفر تکاملی بی نهایت همیشه بین نظام های احسن آفرینش متوالی محصور و محدود باقی خواهند ماند.
در پایان امید اینکه سال نو شمسی برای همه ما انسان ها همراه با سلامتی و صلح و صفا و شادی و خرّمی و خیر و برکت باشد.
