مَرودَشت، شهرستان
مَرودَشت، شهرستان
واقع در مرکز شمالی استان فارس، مشتمل بر بخش مرکزی و بخش های سعادت آباد، سیدان، درودزن، و کامفیروز، با مرکزیت شهر مرودشت. از شمال به شهرستان های اقلید و خرم بید، از شمال شرقی به شهرستان بوانات، از شرق به شهرستان ارسنجان، از جنوب به شهرستان شیراز، و از غرب به شهرستان سپیدان محدود است. نیمی از اراضی این شهرستان متشکل از دشت ها و جلگه های همواری است و نیمی دیگر را کوه های مرتفعی همچون موسی خانی (۳,۳۳۸ متر)، آقاحسنی، سیاه، سیدان، و رحمت فراگرفته است. رودخانۀ کر و نیز رودخانۀ سیوند آن را مشروب می کنند. اقلیم این شهرستان معتدل، از نظر بارندگی جزو نواحی خشک و جمعیت آن ۲۹۷,۳۹۹ نفر است (۱۳۸۵). مهم ترین آبادی های آن عبارت اند از سعادت شهر، سیدان، کوشکک، کامفیروز، کوشک هزار، مجدآباد، محمدآباد، کناره، فتح آباد، کوه سبز، زنگی آباد، بیدگل، درودزن و بانش. راه شیراز به اصفهان محور اصلی آن است و راه مرودشت به سدّ درودزن و راه مرودشت به بندامیر و خرامه و نیز راه مرودشت به زنگی آباد و مجموعه ای از راه روستایی شبکۀ راه های زمینی این شهرستان را تشکیل می دهند. مرودشت، جلگه ای تاریخی است و در گوشه و کنار آن آثار تاریخی ارزشمندی همچون تخت جمشید، استخر، نقش رستم، نقش رجب، کتیبۀ حاجی آباد، و قدمگاه و پاسارگاد دیده می شود. افزون بر آن تپه های حاوی آثار ما قبل تاریخ نیز در این شهرستان فراوان اند، که از آن جمله اند: تل باکون، تل جری، تل جمبولو، تل چهار برجی، تل روباهی. آثار اسلامی آن نیز عبارت اند از بند امیر، قلعۀ استخر، و پل خان. شهرستان مرودشت از نظر کشاورزی و دامداری در خور اهمیت است و از نظر صنعت نیز از موقعیت خوبی برخوردار است.
مَرودَشت، شهرستان
واقع در مرکز شمالی استان فارس، مشتمل بر بخش مرکزی و بخش های سعادت آباد، سیدان، درودزن، و کامفیروز، با مرکزیت شهر مرودشت. از شمال به شهرستان های اقلید و خرم بید، از شمال شرقی به شهرستان بوانات، از شرق به شهرستان ارسنجان، از جنوب به شهرستان شیراز، و از غرب به شهرستان سپیدان محدود است. نیمی از اراضی این شهرستان متشکل از دشت ها و جلگه های همواری است و نیمی دیگر را کوه های مرتفعی همچون موسی خانی (۳,۳۳۸ متر)، آقاحسنی، سیاه، سیدان، و رحمت فراگرفته است. رودخانۀ کر و نیز رودخانۀ سیوند آن را مشروب می کنند. اقلیم این شهرستان معتدل، از نظر بارندگی جزو نواحی خشک و جمعیت آن ۲۹۷,۳۹۹ نفر است (۱۳۸۵). مهم ترین آبادی های آن عبارت اند از سعادت شهر، سیدان، کوشکک، کامفیروز، کوشک هزار، مجدآباد، محمدآباد، کناره، فتح آباد، کوه سبز، زنگی آباد، بیدگل، درودزن و بانش. راه شیراز به اصفهان محور اصلی آن است و راه مرودشت به سدّ درودزن و راه مرودشت به بندامیر و خرامه و نیز راه مرودشت به زنگی آباد و مجموعه ای از راه روستایی شبکۀ راه های زمینی این شهرستان را تشکیل می دهند. مرودشت، جلگه ای تاریخی است و در گوشه و کنار آن آثار تاریخی ارزشمندی همچون تخت جمشید، استخر، نقش رستم، نقش رجب، کتیبۀ حاجی آباد، و قدمگاه و پاسارگاد دیده می شود. افزون بر آن تپه های حاوی آثار ما قبل تاریخ نیز در این شهرستان فراوان اند، که از آن جمله اند: تل باکون، تل جری، تل جمبولو، تل چهار برجی، تل روباهی. آثار اسلامی آن نیز عبارت اند از بند امیر، قلعۀ استخر، و پل خان. شهرستان مرودشت از نظر کشاورزی و دامداری در خور اهمیت است و از نظر صنعت نیز از موقعیت خوبی برخوردار است.
wikijoo: مرودشت،_شهرستان