گر ترا باید که مجروح جفا بهتر کنی
مرهمی باید نهادن بر سرش نرم از وفا.
ناصرخسرو.
گر عاقلی چو کردی مجروح پشت دشمن مرهم منه بدو بر هرگز مگرکه زوبین.
ناصرخسرو.
ور ببخشی بوسه آخر به لطف مرهمی بر جان افکاری نهی.
خاقانی.
منه بر ریش خلق آزار مرهم.سعدی ( گلستان ).
که برجان ریشت نهد مرهمی که از درد دلها نبودت غمی.
سعدی.
خوش است بردل آزادگان جراحت دوست به حکم آنکه همش دوست می نهد مرهم.
سعدی.
که مرهم نهادم نه در خورد ریش که در خورد انعام و اکرام خویش.
سعدی.
نومید نیستیم گر او مرهمی نهدورنه به هیچ به نشود دردمند او.
سعدی.
زخم شمشیر غمت را ننهد مرهم کس طشت زرینم و پیوند نگیرم به سریش.
سعدی.
چرا مرهم نهی برروی داغی که در روزم گل و در شب چراغ است.
میرزا نظام دست غیب ( از آنندراج ).
|| آرام و تسکین بخشیدن به لطف و مدارا و مردمی : چه گوئیم و او را چه پاسخ دهیم
یکی تا بر آن گفت مرهم نهیم.
فردوسی.
نیامد برش دردناک از غمی که ننهاد بر خاطرش مرهمی.
سعدی.
دل دردمند ما را که اسیر تست یارابه وصال مرهمی نه چو به انتظار خستی.
سعدی.
کیست که مرهم نهد بر دل رنجور عشق کش نه مجال وقوف نه ره بگریختن.
سعدی.
دل شکسته که مرهم نهد دگر بارش یتیم خسته که از پای برکند خارش.
سعدی.