حفاظت از فیلم یا مرمت فیلم، مجموعه ای از تلاش های مستمر مورخان فیلم، بایگانی ها، موزه ها، سینماها و سازمان های غیرانتفاعی برای نجات فیلم های در حال پوسیدگی و حفظ تصاویر موجود در آنها است. به معنای دیگر، حفاظت این اطمینان را می دهد که یک فیلم در بهترین شکل ممکن به حیات خود ادامه خواهد داد. [ ۱]
برای سالهای طولانی اصطلاح «حفظ» با «کپی کردن» فیلم مترادف بود. هدف یک متخصص مرمت فیلم، ایجاد یک نسخه با دوام و بدون افت چشمگیر کیفیت بود. با اصطلاحات مدرن تر، حفظ فیلم شامل مفاهیم دستکاری کردن، تکثیر، ذخیره سازی و در دسترس بودن است. بایگانی بدنبال محافظت از فیلم و به اشتراک گذاشتن محتوای آن در معرض عموم است. [ ۲]
محافظت از فیلم را نباید با تجدیدنظر گرایی ( Revisionism ) [ ۳] اشتباه گرفت که در آن فیلم ها مورد بازبینی قرار می گیرند و چیزهایی به آنها اضافه می شود که قبلاً هرگز اضافه نشده بود، مانند موسیقی ها یا جلوه های صوتی اضافه شده، فیلم سیاه و سفید رنگی شده، تبدیل صوت به استریو دالبی، یا ویرایش های جزئی و سایر تغییرات تزئینی. [ ۴]
در دهه ۱۹۸۰ مشخص شد که مجموعه میراث فیلم متحرک در معرض خطر نابود شدن قرار دارد. نه تنها حفظ فیلم نیترات یک مشکل مداوم بود، بلکه مشخص شد که حفاظت از فیلم، به عنوان جایگزینی برای مواد نیترات فرار تحت تأثیر شکلی منحصر به فرد از پوسیدگی با عنوان «سندرم سرکه» و رنگ، مورد استفاده قرار بگیرد. مشخص شد که فیلم های ساخته شده به ویژه توسط ایستمن کوداک در معرض محو شدن هستند. در آن زمان، بهترین راه حل شناخته شده، نسخه برداری از فیلم اصلی در یک محیط امن تر بود. [ ۵]
برآورد مشترک این است که ۹۰ درصد از کل فیلم های صامت آمریکایی ساخته شده قبل از ۱۹۲۰ و ۵۰ درصد از فیلم های صوتی آمریکایی ساخته شده قبل از ۱۹۵۰ از بین رفته اند. [ ۶] [ ۷]
اگرچه اقدامات حفظ فیلم به دهه ۱۹۳۰ برمی گردد، [ ۸] این حوزه فقط در سال ۱۹۸۰ وضعیت رسمی پیدا کرد، زمانی که یونسکو «تصاویر متحرک» را به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از میراث فرهنگی جهان به رسمیت شناخت. [ ۹]
طیف وسیعی از فیلم های ساخته شده در دوره صامت اکنون برای همیشه از بین رفته اند. فیلم های نیمه اول قرن بیستم بر روی یک پایه فیلم بسیار قابل اشتعال و ناپایدار نیترات سلولز فیلمبرداری می شد که به ذخیره سازی دقیق نیاز داشت تا روند اجتناب ناپذیر تجزیه آن با گذشت زمان کند شود. اکثر فیلمهای ساخته شده روی مواد نیترات حفظ نشدند. در طی سالها، نگاتیوها و چاپهای آنها به صورت پودر یا گرد و غبار درآمده است. بسیاری از آنها به دلیل محتوای نقره بازیافت شدند، یا در آتش سوزی استودیوها یا انبارهای فیلم از بین رفتند. بزرگترین علت، تخریب عمدی بود. همان طور که رابرت آ. هریس، حافظ فیلم، توضیح می دهد: «بیشتر فیلمهای اولیه به دلیل هدر دادن عمده فروشی توسط استودیوها دوام نیاوردند. هیچ تصوری برای ذخیره این فیلمها وجود نداشت. آنها فقط به فضای انبارهای فیلم احتیاج داشتند و مواد برای تهیه آنها گران بود. » فیلم های صامت بعد از ظهور فیلم های صوتی در دهه ۱۹۳۰ ارزش تجاری کمی داشتند یا هیچ ارزشی نداشتند و به همین ترتیب نگهداری نمی شدند. در نتیجه، حفظ فیلم های صامت که اکنون نایاب هستند به عنوان یک اولویت بالا در میان مورخان سینما مطرح شده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرای سالهای طولانی اصطلاح «حفظ» با «کپی کردن» فیلم مترادف بود. هدف یک متخصص مرمت فیلم، ایجاد یک نسخه با دوام و بدون افت چشمگیر کیفیت بود. با اصطلاحات مدرن تر، حفظ فیلم شامل مفاهیم دستکاری کردن، تکثیر، ذخیره سازی و در دسترس بودن است. بایگانی بدنبال محافظت از فیلم و به اشتراک گذاشتن محتوای آن در معرض عموم است. [ ۲]
محافظت از فیلم را نباید با تجدیدنظر گرایی ( Revisionism ) [ ۳] اشتباه گرفت که در آن فیلم ها مورد بازبینی قرار می گیرند و چیزهایی به آنها اضافه می شود که قبلاً هرگز اضافه نشده بود، مانند موسیقی ها یا جلوه های صوتی اضافه شده، فیلم سیاه و سفید رنگی شده، تبدیل صوت به استریو دالبی، یا ویرایش های جزئی و سایر تغییرات تزئینی. [ ۴]
در دهه ۱۹۸۰ مشخص شد که مجموعه میراث فیلم متحرک در معرض خطر نابود شدن قرار دارد. نه تنها حفظ فیلم نیترات یک مشکل مداوم بود، بلکه مشخص شد که حفاظت از فیلم، به عنوان جایگزینی برای مواد نیترات فرار تحت تأثیر شکلی منحصر به فرد از پوسیدگی با عنوان «سندرم سرکه» و رنگ، مورد استفاده قرار بگیرد. مشخص شد که فیلم های ساخته شده به ویژه توسط ایستمن کوداک در معرض محو شدن هستند. در آن زمان، بهترین راه حل شناخته شده، نسخه برداری از فیلم اصلی در یک محیط امن تر بود. [ ۵]
برآورد مشترک این است که ۹۰ درصد از کل فیلم های صامت آمریکایی ساخته شده قبل از ۱۹۲۰ و ۵۰ درصد از فیلم های صوتی آمریکایی ساخته شده قبل از ۱۹۵۰ از بین رفته اند. [ ۶] [ ۷]
اگرچه اقدامات حفظ فیلم به دهه ۱۹۳۰ برمی گردد، [ ۸] این حوزه فقط در سال ۱۹۸۰ وضعیت رسمی پیدا کرد، زمانی که یونسکو «تصاویر متحرک» را به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از میراث فرهنگی جهان به رسمیت شناخت. [ ۹]
طیف وسیعی از فیلم های ساخته شده در دوره صامت اکنون برای همیشه از بین رفته اند. فیلم های نیمه اول قرن بیستم بر روی یک پایه فیلم بسیار قابل اشتعال و ناپایدار نیترات سلولز فیلمبرداری می شد که به ذخیره سازی دقیق نیاز داشت تا روند اجتناب ناپذیر تجزیه آن با گذشت زمان کند شود. اکثر فیلمهای ساخته شده روی مواد نیترات حفظ نشدند. در طی سالها، نگاتیوها و چاپهای آنها به صورت پودر یا گرد و غبار درآمده است. بسیاری از آنها به دلیل محتوای نقره بازیافت شدند، یا در آتش سوزی استودیوها یا انبارهای فیلم از بین رفتند. بزرگترین علت، تخریب عمدی بود. همان طور که رابرت آ. هریس، حافظ فیلم، توضیح می دهد: «بیشتر فیلمهای اولیه به دلیل هدر دادن عمده فروشی توسط استودیوها دوام نیاوردند. هیچ تصوری برای ذخیره این فیلمها وجود نداشت. آنها فقط به فضای انبارهای فیلم احتیاج داشتند و مواد برای تهیه آنها گران بود. » فیلم های صامت بعد از ظهور فیلم های صوتی در دهه ۱۹۳۰ ارزش تجاری کمی داشتند یا هیچ ارزشی نداشتند و به همین ترتیب نگهداری نمی شدند. در نتیجه، حفظ فیلم های صامت که اکنون نایاب هستند به عنوان یک اولویت بالا در میان مورخان سینما مطرح شده است.
wiki: مرمت فیلم