مرقه
لغت نامه دهخدا
مرقة. [ م َ رَ ق َ ] ( ع اِ ) شوربا، و از مرق اخص است. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). خوردی. ( السامی ). و رجوع به مرق شود. شوربا. ( صراح ).
- مرقة بیضاء ؛ آنکه در آن حوایج نریزند. ( یادداشت مرحوم دهخدا ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید