مرغابی سرسبز

پرنده ماده قهوه ای یا کرم رنگ است. جثه آن ها بزرگتر از سایر اردک های ماده است و جز به هنگام خطر در آب فرونمی رود. در فصل بهار به هنگام جفت گیری چند نر یک ماده را احاطه کرده و بینشان برسرماده جنگ درمی گیرد. ماده ها می توانند در یک دوره تخم گذاری تا ۱۵ تخم بگذارند. غریزه مادری درماده ها بسیار قوی است و برخلاف نرها همواره با جوجه های خویش به آب می روند و به هنگام خطر بال ها را به شدت به هم می کوبند. پرنده نر وقتی تغییر رنگ می دهد و به شکل ماده در می آید دیگر قدرت پرواز ندارد. به طور کلی کله سبزها را نمی توان از اردک های غواص دانست. آن ها تنها به هنگام خطر سر در آب فرو می برند. غذای اصلی آن ها گیاهان آبزی، لارو، حلزون و بچه ماهی می باشد. محدوده زیست این اردک در نواحی شمالی شوروی، سیبری کامچاتکا، شمال ژاپن، آفریقای شمالی و شمال ایران و حتی آمریکای شمالی می باشد.
مرغابی سرسبز برخلاف دیگر پرندگان آبزی نه تنها از تغییرات انسان بر روی کره زمین متضرر نشده بلکه شاید منفعت هم برده است. این پرنده سازگاری بسیار بالایی دارد و می تواند به خوبی در مناطق شهری زندگی کند. نقاطی که قبل از آن شاید محل زندگی انواع دیگر پرندگان آبزی بوده اند. از طرف دیگر رهاسازی یا فرار اردک های اهلی در مناطقی که بومی آن نیستند گهگاه موجب بروز مشکلاتی شده است. این پرندگان رمیده با مرغابی های بومی آمیخته و جوجه های باروری را تولید می کنند. این جانور قادر است با ۶۳ گونه دیگر دورگه بدهد و این خطری برای تمامیت ژنتیکی همهٔ آنهاست. آسیب های ژنتیکی ناشی از دورگه دهی تهدید بزرگی برای پرندگان بومی محسوب می شود. ادامه این روند می تواند انقراض کامل بسیاری از انواع مرغابی وحشی را به همراه داشته باشد. حتی اردک های سرسبز وحشی نیز که نیای اکثر اردک های اهلی هستند بر اثر تلفیق با اردک های اهلی و رمیده دچار این مشکل شده اند چراکه مخزن ژنتیکی آن ها که برای زندگی در حیات وحش فرگشت یافته با مخزن ژنی جانوران اهلی که توسط انسان انتخاب مصنوعی شده اند تلفیق شده است.