مرضیه احمدی اُسکویی ( زادهٔ ۱۳۲۴ – درگذشتهٔ ۶ اردیبهشت ۱۳۵۳ ) چریک، شاعر، نویسنده، معلم و از فعالان سیاسی چپ گرا در دوران پهلوی بود. اسکویی در ۶ اردیبهشت ۱۳۵۳ در درگیری با ساواک کشته شد. جسد او در قطعهٔ سی وسوم بهشت زهرا دفن شده است.
... [مشاهده متن کامل]
مرضیه احمدی اسکویی در اسکو زاده شد. دوره مدرسه ابتدایی و دبیرستان را در اسکو و تبریز گذراند و سپس برای ادامه تحصیل وارد دانشسرای عالی تهران شد.
مرضیه احمدی اسکویی در اعتصابات سراسری دانشجویی در سال ۱۳۴۹ نقش مهمی داشت. او همچنین از سازماندهندگان اعتصاب دانشسرای عالی سپاه دانش در اسفند ۱۳۴۹ بود. به همین دلیل بازداشت و یکسال زندانی شد. مدتی بعد از آزادی به تهران رفت و به سازمان فداییان خلق پیوست.
پس از آزادی از زندان به تهران رفت و در سال ۱۳۵۲ به گروه جبهه دمکراتیک خلق که در کار تدارک مبارزه مسلحانه بود پیوست. مصطفی شعاعیان و نادر شایگان شام اسبی نیز از اعضای برجسته جبهه دمکراتیک خلق بودند که در همان سال به سازمان چریک های فدایی خلق ایران پیوستند.
مرضیه احمدی اسکویی شعر می گفت و داستان می نوشت. از او نوشته هایی به جا مانده اند.
طبق گفتهٔ مهرداد درویش پور، اسکویی نزد چپ گرایان یکی از نمادهای «زن انقلابی» در پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران بود.
مرضیه احمدی اسکویی در اردیبهشت ۱۳۵۳ در خانه ای با حمید اشرف و شیرین معاضد حضور داشت. آنها با شنود بی سیم پلیس فهمیدند پلیس در تعقیب شیرین معاضد است که سر قرار می رود. بنابراین مرضیه احمدی اسکویی برای نجات او به خیابان می رود. او در میانه درگیری دست به اسلحه می برد و همزمان قرص سیانور را هم می خورد. به گفته همراهانش بر اثر شلیک پلیس کشته می شود.
صحنهٔ مرگ او یکی از صحنه های بازسازی شده توسط آزاده اخلاقی در مجموعهٔ عکس «به روایت یک شاهد عینی» است.
تحلیل آثار مرضیه اسکویی نشان می دهد که او به صراحت باور داشته که معنای مبارزه کمتر در نظریه پردازی و بیشتر در عمل است. تاریخی که از نظریه پردازان مبارزه های مسلحانه ی انقلاب ایران در دست داریم، غالباً متمرکز بر عقاید مردان و تحلیل آن هاست. مرضیه اسکویی گرچه در این تاریخ نگاری مورد اشاره قرار گرفته، اما عقاید او به ندرت مورد تحلیل قرار گرفته است. این در حالی است که مخاطب اغلب نوشته های مصطفی شعاعیان - که به عنوان یکی از متفکران ایران قرن بیستم شناخته شده است - مرضیه اسکویی بوده است. مصطفی شعاعیان خطاب به مرضیه اسکویی می نویسد چرا که محل مخالفت این دو، باور مرضیه اسکویی مبنی بر ارجحیت عمل به نظریه بود. به بیانی دیگر، دوگانگی در بطن این مناظره مولد نظریه های متفاوتی از مقاومت بوده که در ادبیات انقلاب و نقش زنان کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
... [مشاهده متن کامل]
مرضیه احمدی اسکویی در اسکو زاده شد. دوره مدرسه ابتدایی و دبیرستان را در اسکو و تبریز گذراند و سپس برای ادامه تحصیل وارد دانشسرای عالی تهران شد.
مرضیه احمدی اسکویی در اعتصابات سراسری دانشجویی در سال ۱۳۴۹ نقش مهمی داشت. او همچنین از سازماندهندگان اعتصاب دانشسرای عالی سپاه دانش در اسفند ۱۳۴۹ بود. به همین دلیل بازداشت و یکسال زندانی شد. مدتی بعد از آزادی به تهران رفت و به سازمان فداییان خلق پیوست.
پس از آزادی از زندان به تهران رفت و در سال ۱۳۵۲ به گروه جبهه دمکراتیک خلق که در کار تدارک مبارزه مسلحانه بود پیوست. مصطفی شعاعیان و نادر شایگان شام اسبی نیز از اعضای برجسته جبهه دمکراتیک خلق بودند که در همان سال به سازمان چریک های فدایی خلق ایران پیوستند.
مرضیه احمدی اسکویی شعر می گفت و داستان می نوشت. از او نوشته هایی به جا مانده اند.
طبق گفتهٔ مهرداد درویش پور، اسکویی نزد چپ گرایان یکی از نمادهای «زن انقلابی» در پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران بود.
مرضیه احمدی اسکویی در اردیبهشت ۱۳۵۳ در خانه ای با حمید اشرف و شیرین معاضد حضور داشت. آنها با شنود بی سیم پلیس فهمیدند پلیس در تعقیب شیرین معاضد است که سر قرار می رود. بنابراین مرضیه احمدی اسکویی برای نجات او به خیابان می رود. او در میانه درگیری دست به اسلحه می برد و همزمان قرص سیانور را هم می خورد. به گفته همراهانش بر اثر شلیک پلیس کشته می شود.
صحنهٔ مرگ او یکی از صحنه های بازسازی شده توسط آزاده اخلاقی در مجموعهٔ عکس «به روایت یک شاهد عینی» است.
تحلیل آثار مرضیه اسکویی نشان می دهد که او به صراحت باور داشته که معنای مبارزه کمتر در نظریه پردازی و بیشتر در عمل است. تاریخی که از نظریه پردازان مبارزه های مسلحانه ی انقلاب ایران در دست داریم، غالباً متمرکز بر عقاید مردان و تحلیل آن هاست. مرضیه اسکویی گرچه در این تاریخ نگاری مورد اشاره قرار گرفته، اما عقاید او به ندرت مورد تحلیل قرار گرفته است. این در حالی است که مخاطب اغلب نوشته های مصطفی شعاعیان - که به عنوان یکی از متفکران ایران قرن بیستم شناخته شده است - مرضیه اسکویی بوده است. مصطفی شعاعیان خطاب به مرضیه اسکویی می نویسد چرا که محل مخالفت این دو، باور مرضیه اسکویی مبنی بر ارجحیت عمل به نظریه بود. به بیانی دیگر، دوگانگی در بطن این مناظره مولد نظریه های متفاوتی از مقاومت بوده که در ادبیات انقلاب و نقش زنان کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
