مرده پرست. [ م ُ دَ / دِ پ َ رَ ] ( نف مرکب ) که مرده را پرستد و به او اظهار علاقه کند و حرمت گذارد. که به دیگران تا زنده اند وقعی و ارجی ننهد اما پس از مرگشان سوگواری کند و در شرح فضیلت و مقامشان افراط کند : گهی خوشدل شوی از من که میرم چرا مرده پرست و خصم جانیم.
مولوی.
فرهنگ فارسی
( صفت ) ۱- آنکه مرده را پرستد . ۲- آنکه بمرده علاق. مفرط دارد : گهی خوشدل شوی از من که میرم چرا مرده پرست و خصم جانیم ? ( دیوان کبیر )
فرهنگ عمید
۱. کسی که مرده را بپرستد. ۲. [مجاز] کسی که به گذشتگان و افتخارات آنان توجه افراطی و بیجا نشان می دهد.