چام ها یا مردم چام ( چامی: Urang Campa، ویتنامی: Error: {{Lang}}: متن دارای نشانه گذاری ایتالیک است ( راهنما ) ، خمر: ជនជាតិចាម ) یک گروه قومی در آسیای جنوب شرقی هستند. آن ها بین استان های کامپونگ چام در کامبوج و پانگ رانگ - تاپ چام، فان تیت، هوشی مین و استان گیانگ در کشور ویتنام پراکنده اند. حدود ۴٬۰۰۰ چام در تایلند زندگی می کنند که بسیاری از آنان مهاجرانی هستند که برای کار به استان های پاتانی، ناراتیوات، یالا و سونگخلا نقل مکان کرده اند. مردم چام هسته اصلی مسلمانان دو کشور کامبوج و ویتنام را تشکیل می دهند.
... [مشاهده متن کامل]
مردمان چامی امروزی بقایای حکومت چامپا از حکومت های تاریخی منطقه هستند. چام ها ارتباط نزدیکی مردم آسترونزیایی دارند و به زبان چامی گفتگو می کنند که یکی از زبان های مالایو پلینزی از خانواده زبانهای آسترونزیا است.
اجداد چام ها احتمالاً از جزیره بورنئو مهاجرت کرده اند. سوابق موجود از مردمان چامپا به قرن دوم میلادی بر می گردد. پادشاهی چامپا در قرن نهم میلادی در اوج قدرت بود و از هوئه ( Huế ) در شمال تا دلتای مکونگ در جنوب ویتنام را اداره می کرد. چامپا رفاه خود را از درآمد دریایی در تجارت چوب صندل و بردگان و احتمالاً شامل دزدی دریایی هم می شده است.
سنت های چام بیانگر این است که مؤسس ایالت چام بانو پو نگار بوده است. او دختر از یک خانواده دهقان در کوه های دای آن در استان Khánh Hòa ( خان هوا ) بود.
پادشاهی چمپا پادشاهی تحت نفوذ هند بود اما چام ها در قرن ۱۱ از آیین هندو به اسلام گرویدند. این را می توان در معماری معابد چام دید.
در قرن ۱۲ امپراتوری چام یک سری جنگ با امپراتوری خمر در سمت غرب داشت.
در جنگ چام با ویتنام در سال ۱۴۷۱، چام ها شکست خوردند و ۱۲۰٬۰۰۰ آن ها دستگیر یا کشته شدند و پادشاهی چام به فضایی محدود در نها ترانگ محدود شد و نیز بسیاری از چام ها مجبور به فرار به کامبوج شدند.
در ۱۸۰۰ سده های و ۱۷۰۰ چام های کامبوجی در ناحیه بانکوک تایلند ساکن بودند.
پیشروی های بعدی ویتنام در سال ۱۷۲۰ منجر به انحلال پادشاهی چام شد.
در سال ۱۸۳۲ امپراتور ویتنام مین مانگ آخرین بقایای پادشاهی چام را ضمیمه ویتنام کرد؛ که این کار موجب اعتراض رهبر دینی مسلمانن چام کاتیب سوماً ( Katip Suma ) شد که منجر به اعلام جهاد در برابر ویتنام شد. در عوض برای مبارزه با اعتقادات مذهبی چام ها، نیروهای ویتنامی مارمولک و گوشت خوک به مسلمانان و گوشت گاو به هندوها می دادند تا هم آن ها را مجازات کنند و هم هم مجبور به جذب شدن در فرهنگ ویتنامی شوند.
... [مشاهده متن کامل]
مردمان چامی امروزی بقایای حکومت چامپا از حکومت های تاریخی منطقه هستند. چام ها ارتباط نزدیکی مردم آسترونزیایی دارند و به زبان چامی گفتگو می کنند که یکی از زبان های مالایو پلینزی از خانواده زبانهای آسترونزیا است.
اجداد چام ها احتمالاً از جزیره بورنئو مهاجرت کرده اند. سوابق موجود از مردمان چامپا به قرن دوم میلادی بر می گردد. پادشاهی چامپا در قرن نهم میلادی در اوج قدرت بود و از هوئه ( Huế ) در شمال تا دلتای مکونگ در جنوب ویتنام را اداره می کرد. چامپا رفاه خود را از درآمد دریایی در تجارت چوب صندل و بردگان و احتمالاً شامل دزدی دریایی هم می شده است.
سنت های چام بیانگر این است که مؤسس ایالت چام بانو پو نگار بوده است. او دختر از یک خانواده دهقان در کوه های دای آن در استان Khánh Hòa ( خان هوا ) بود.
پادشاهی چمپا پادشاهی تحت نفوذ هند بود اما چام ها در قرن ۱۱ از آیین هندو به اسلام گرویدند. این را می توان در معماری معابد چام دید.
در قرن ۱۲ امپراتوری چام یک سری جنگ با امپراتوری خمر در سمت غرب داشت.
در جنگ چام با ویتنام در سال ۱۴۷۱، چام ها شکست خوردند و ۱۲۰٬۰۰۰ آن ها دستگیر یا کشته شدند و پادشاهی چام به فضایی محدود در نها ترانگ محدود شد و نیز بسیاری از چام ها مجبور به فرار به کامبوج شدند.
در ۱۸۰۰ سده های و ۱۷۰۰ چام های کامبوجی در ناحیه بانکوک تایلند ساکن بودند.
پیشروی های بعدی ویتنام در سال ۱۷۲۰ منجر به انحلال پادشاهی چام شد.
در سال ۱۸۳۲ امپراتور ویتنام مین مانگ آخرین بقایای پادشاهی چام را ضمیمه ویتنام کرد؛ که این کار موجب اعتراض رهبر دینی مسلمانن چام کاتیب سوماً ( Katip Suma ) شد که منجر به اعلام جهاد در برابر ویتنام شد. در عوض برای مبارزه با اعتقادات مذهبی چام ها، نیروهای ویتنامی مارمولک و گوشت خوک به مسلمانان و گوشت گاو به هندوها می دادند تا هم آن ها را مجازات کنند و هم هم مجبور به جذب شدن در فرهنگ ویتنامی شوند.
