مردم مَشْربه ساز (Beaker people)
نمونه ای از سفالینه های مردم ماقبل تاریخی که گمان می رود خاستگاهی ایبریاییداشته اند و از هزارۀ سوم پیش از میلاد در سرتاسر اروپا پراکنده بوده اند. آنان در فلزکاری زبردست بوده، و نامشان با ظروف باده گساری مرتبط است. ظروفی ممتاز در طرح های گوناگون، به خصوص نوعی مشربه با نیم رخی زنگوله مانند، که در همه جای اروپا وسیعاً گسترده اند. قوم مشربه ساز از خاک سپاری انفرادی (دفن جسد کامل)، و غالباً در گورتپه های مدور، یا از تدفین مجدددر نوعی مقبرۀ حجره دار، حمایت می کرد. معمولاً مشربه ای همراه با جسد مرده دفن می شد، شاید برای آن که مرده در واپسین سفرش جرعه ای بنوشد. در بریتانیا، قوم مشربه ساز حصارهای خاکی مستدیری می ساخت، با خندق ها و ورودی هایی در مقابل موسوم به «هنج»، که گاهی اوقات شامل دایره های سنگیمی شدند. آن ها با مراحل بعدیِ ساختمان استونهنج(سنگ آویز یا بنای کلان سنگی) و با اِیوبریدر ویلتشرارتباط داشته اند. در گورتپه های باستانی مجموعه ای از دست ساخته های کوچک سنگی و فلزی نیز یافت می شوند. وجود خنجرهایی از جنس سنگ آتش زنه(چخماق)، و سپس از جنس فلز، در اشیای مدفون در گورها دلالت بر آن دارد که متوفا جنگاور نیز بوده است و این فکر را به ذهن القا می کند که هجومِ فرهنگِ مردم سازندۀ مشربۀ زنگوله وار ممکن است به منزلۀ ورود ناگهانی به فرهنگ های سنتی ای باشد که پیش از آن وجود داشته اند. فرهنگِ مردم مشربه ساز در اوایل عصر مفرغ وسیعاً در سراسر اروپای مرکزی و غربی گسترش یافته بود و سفالگری و سایر دست ساخت های مختص آن در همۀ این منطقۀ پهناور از شباهت بسیار زیادی حکایت می کنند. این امر به باستان شناسان امکان داده است که گسترش یک فرهنگ «بین المللی» در سراسر اروپا را تعبیر و تفسیر کنند. تفاوت های موجود میان انواع اصلی مشربه ها مربوط به قدمت آن هاست که در تعیین و تشخیص مراحل جداگانۀ مربوط به اسکان مردم مشربه ساز یاری بخش اند، از قبیل ظرف نخ بندی شده ای که به ۳هزار سال پیش از میلاد مربوط است. قدیمی ترینِ این مشربه ها بلند و باریک بودند و نقش هایی متشکل از نوارهای یک شکل از لبۀ ظرف تا قاعدۀ آن قابل رؤیت است، اما تحولات در نقوش و اشکال منشأ منطقه ای دارند که تفاوت های زینتی در جام های کوتاه تر و شکم دارتر را نشان می دادند.
نمونه ای از سفالینه های مردم ماقبل تاریخی که گمان می رود خاستگاهی ایبریاییداشته اند و از هزارۀ سوم پیش از میلاد در سرتاسر اروپا پراکنده بوده اند. آنان در فلزکاری زبردست بوده، و نامشان با ظروف باده گساری مرتبط است. ظروفی ممتاز در طرح های گوناگون، به خصوص نوعی مشربه با نیم رخی زنگوله مانند، که در همه جای اروپا وسیعاً گسترده اند. قوم مشربه ساز از خاک سپاری انفرادی (دفن جسد کامل)، و غالباً در گورتپه های مدور، یا از تدفین مجدددر نوعی مقبرۀ حجره دار، حمایت می کرد. معمولاً مشربه ای همراه با جسد مرده دفن می شد، شاید برای آن که مرده در واپسین سفرش جرعه ای بنوشد. در بریتانیا، قوم مشربه ساز حصارهای خاکی مستدیری می ساخت، با خندق ها و ورودی هایی در مقابل موسوم به «هنج»، که گاهی اوقات شامل دایره های سنگیمی شدند. آن ها با مراحل بعدیِ ساختمان استونهنج(سنگ آویز یا بنای کلان سنگی) و با اِیوبریدر ویلتشرارتباط داشته اند. در گورتپه های باستانی مجموعه ای از دست ساخته های کوچک سنگی و فلزی نیز یافت می شوند. وجود خنجرهایی از جنس سنگ آتش زنه(چخماق)، و سپس از جنس فلز، در اشیای مدفون در گورها دلالت بر آن دارد که متوفا جنگاور نیز بوده است و این فکر را به ذهن القا می کند که هجومِ فرهنگِ مردم سازندۀ مشربۀ زنگوله وار ممکن است به منزلۀ ورود ناگهانی به فرهنگ های سنتی ای باشد که پیش از آن وجود داشته اند. فرهنگِ مردم مشربه ساز در اوایل عصر مفرغ وسیعاً در سراسر اروپای مرکزی و غربی گسترش یافته بود و سفالگری و سایر دست ساخت های مختص آن در همۀ این منطقۀ پهناور از شباهت بسیار زیادی حکایت می کنند. این امر به باستان شناسان امکان داده است که گسترش یک فرهنگ «بین المللی» در سراسر اروپا را تعبیر و تفسیر کنند. تفاوت های موجود میان انواع اصلی مشربه ها مربوط به قدمت آن هاست که در تعیین و تشخیص مراحل جداگانۀ مربوط به اسکان مردم مشربه ساز یاری بخش اند، از قبیل ظرف نخ بندی شده ای که به ۳هزار سال پیش از میلاد مربوط است. قدیمی ترینِ این مشربه ها بلند و باریک بودند و نقش هایی متشکل از نوارهای یک شکل از لبۀ ظرف تا قاعدۀ آن قابل رؤیت است، اما تحولات در نقوش و اشکال منشأ منطقه ای دارند که تفاوت های زینتی در جام های کوتاه تر و شکم دارتر را نشان می دادند.
wikijoo: مردم_مشربه_ساز