قوم سیستانی ( از لحاظ تاریخی به «سکزی» نیز گفته می شود ) . قومی ایرانی تبار هستند که عمدتاً در منطقه ای به نام سیستان در جنوب شرقی ایران و از لحاظ تاریخی جنوب غربی افغانستان ساکن هستند. زبانشان فارسی و گویش سیستانی می باشد.
... [مشاهده متن کامل]
راولینسون به لحاظ نژادی، سیستانی ها را همراه با جمشیدی های هرات، نمونه خالص نژاد آریایی می داند؛
مردم سیستان در گذشته به گویش های میانه ایرانی چون پهلوی اشکانی، پارسی میانه ( پهلوی ساسانی ) صحبت می کردند و اکنون به گویشی از زبان فارسی که به سیستانی معروف است، صحبت می کنند.
سیستانی ها از بازماندگان اقوام سکایی هستند. سکاها آخرین دسته از آریایی هایی بودند که در سال ۱۲۸ ق. م وارد ایران شدند .
آنها در بخش شمالی استان سیستان و بلوچستان زندگی می کنند، جایی که اقلیت بزرگی را تشکیل می دهند. از دهه های اخیر بسیاری نیز به سایر نقاط ایران مانند استان های تهران و گلستان در شمال ایران مهاجرت کرده اند. بزرگترین شهر منطقه سیستان زابل است.
سیستانی ها نام خود را از سکاستان ( "سرزمین ساکا " ) گرفته اند. ساکاها از قبیله سکاها بودند که به فلات ایران مهاجرت کردند. نام قدیمی تر پارسی باستان منطقه - قبل از تسلط ساکاها - Zaranka یا Drangiana ( "سرزمین آبی" ) بود. این شکل قدیمی تر ریشه نام زرنج مرکز استان نیمروز افغانستان نیز می باشد. مردم آن زرتشتی بودند. سیستان پیوند بسیار محکمی با دین زرتشت داشت و در زمان ساسانیان دریاچه هامون یکی از دو زیارتگاه پیروان این آیین بود. در سنت زرتشتی، دریاچه حافظ دانه زرتشت است و درست قبل از بازسازی نهایی جهان، سه دوشیزه وارد دریاچه می شوند و هر کدام سوشیانت را به دنیا می آورند که در نوسازی نهایی جهان، ناجیان بشریت خواهند بود.
در شاهنامه از سیستان به نام زابلستان نیز نام برده شده است که پس از منطقه ای در شرق افغانستان امروزی قرار دارد. در حماسه فردوسی زابلستان به نوبه خود زادگاه رستم قهرمان اساطیری ایران معرفی شده است.
درانگیان در فهرست مردمانی بودند که پیش از هخامنشیان توسط نینوس پادشاه افسانه ای اداره می شدند.
در دوران هخامنشیان این منطقه جزئی از ساتراپی زرنکه بود.
... [مشاهده متن کامل]
راولینسون به لحاظ نژادی، سیستانی ها را همراه با جمشیدی های هرات، نمونه خالص نژاد آریایی می داند؛
مردم سیستان در گذشته به گویش های میانه ایرانی چون پهلوی اشکانی، پارسی میانه ( پهلوی ساسانی ) صحبت می کردند و اکنون به گویشی از زبان فارسی که به سیستانی معروف است، صحبت می کنند.
سیستانی ها از بازماندگان اقوام سکایی هستند. سکاها آخرین دسته از آریایی هایی بودند که در سال ۱۲۸ ق. م وارد ایران شدند .
آنها در بخش شمالی استان سیستان و بلوچستان زندگی می کنند، جایی که اقلیت بزرگی را تشکیل می دهند. از دهه های اخیر بسیاری نیز به سایر نقاط ایران مانند استان های تهران و گلستان در شمال ایران مهاجرت کرده اند. بزرگترین شهر منطقه سیستان زابل است.
سیستانی ها نام خود را از سکاستان ( "سرزمین ساکا " ) گرفته اند. ساکاها از قبیله سکاها بودند که به فلات ایران مهاجرت کردند. نام قدیمی تر پارسی باستان منطقه - قبل از تسلط ساکاها - Zaranka یا Drangiana ( "سرزمین آبی" ) بود. این شکل قدیمی تر ریشه نام زرنج مرکز استان نیمروز افغانستان نیز می باشد. مردم آن زرتشتی بودند. سیستان پیوند بسیار محکمی با دین زرتشت داشت و در زمان ساسانیان دریاچه هامون یکی از دو زیارتگاه پیروان این آیین بود. در سنت زرتشتی، دریاچه حافظ دانه زرتشت است و درست قبل از بازسازی نهایی جهان، سه دوشیزه وارد دریاچه می شوند و هر کدام سوشیانت را به دنیا می آورند که در نوسازی نهایی جهان، ناجیان بشریت خواهند بود.
در شاهنامه از سیستان به نام زابلستان نیز نام برده شده است که پس از منطقه ای در شرق افغانستان امروزی قرار دارد. در حماسه فردوسی زابلستان به نوبه خود زادگاه رستم قهرمان اساطیری ایران معرفی شده است.
درانگیان در فهرست مردمانی بودند که پیش از هخامنشیان توسط نینوس پادشاه افسانه ای اداره می شدند.
در دوران هخامنشیان این منطقه جزئی از ساتراپی زرنکه بود.
