مردم خور

لغت نامه دهخدا

مردم خور. [ م َ دُ خُوَرْ / خُرْ ] ( نف مرکب ) مردم خوار. آدم خوار. آدم خور. خورنده گوشت آدمیزاده :
ترا راهزن خواند و مارکش
مرا دیو مردم خور خیره هش.
اسدی.
چه لافی که من دیو مردم خورم
مرا خور که از دیو مردم برم.
نظامی.
به مردم کشی اژدها پیکرم
نه مردم کشم بلکه مردم خورم.
نظامی.
ز مردم کشی ترس باشد بسی
ز مردم خوری چون نترسد کسی.
نظامی.

فرهنگ فارسی

آدم خور

پیشنهاد کاربران

بپرس