( مردم آزار ) مردم آزار. [ م َ دُ ] ( نف مرکب ) ظالم. جفاکار. ( آنندراج ). موذی که آزار و اذیتش به خلایق رسد. که به دیگران ضرر و آسیب رساند : مرغزاری است این جهان که در او عامه شوکان مردم آزارند.
ناصرخسرو.
زن از مرد موذی به بسیار به سگ از مردم مردم آزار به.
سعدی.
گاوان و خران باربردار به ز آدمیان مردم آزار.
سعدی.
بخور مردم آزار را خون و مال که از مرغ بد کنده به پر و بال.
سعدی.
فرهنگ فارسی
( مردم آزار ) ( صفت ) کسی که مردم را اذیت کند ستمگر ظالم .
فرهنگ عمید
( مردم آزار ) کسی که با مردم بدرفتاری می کند، ستمگر، بی رحم.
پیشنهاد کاربران
مردم آزار خدا آزار است.
سگرو ( سَ ) ( ص مر. ) مردم آزار، غریب آزار.
سگروی . [ س َ ] ( ص مرکب ) مردم آزار. غریب آزار. ( فرهنگ فارسی معین ) : تو سگدل و پاسبانت سگروی من خاک ره سگان آن کوی . نظامی .
خلق آزار. [ خ َ ] ( نف مرکب ) مردم آزار. ( ناظم الاطباء ) : پسندیده ست بخشایش ولیکن منه بر ریش خلق آزار مرهم . سعدی ( گلستان ) .