این جمله کنایه ای است از زندگی کوتاه انسان و حسرتی که بر دل می ماند. به این معنی که اگر هر چه در این دنیا قوی و ثروتمند باشی باز هم مرگ به سراغت می آید و باید جان به جان آفرین تسلیم کنی. بهتر این است که با مردم، مهربان گونه رفتار کنی و در خدمت به خلق کوشا باشی تا اعمال نیک شما به یادگار بماند.
