مرجعیت فقها در عصر صفویان

[ویکی فقه] در اوائل قرن دهم واقعه ای بسیار مهم در تاریخ ایران رخ داد که نقطه عطفی در تاریخ تشیع محسوب می شود. این واقعه ظهور حکومت صفویان بود. این خاندان توانستند بر چند پارگی ایران پایان دهند و یک حکومت ملی را در سرتاسر ایران حاکم کنند که تاکنون جز در یک مقطع کوتاه، دستخوش سلطه مستقیم بیگانگان قرار نگرفته و به صورت کشوری مستقل با هویت ملی حفظ شده است. در این دوره به دلیل احتیاج کشور به قوانین شریعت بر مبنای فقه شیعه، شاهان صفوی علما را شریک حکومت قرار دادند و با تعیین مناصبی چون صدارت برای رتق و فتق امور دینی و فتوا و موقوفات و قاضی برای قضاوت در امور مدنی، روحانیت شیعه را در کارگزاری دولت شیعی وارد کردند.
سلسله صفویان از سال ۹۰۷ ق تا ۱۱۴۸ ق یعنی ۲۴۱ سال در ایران حکومت کردند... و ایران (دراین زمان) رسماً مهد تشیع شد. ایران در قرن اول هجری پس از آن که مسلمین آن را فتح کردند با ولاء و محبت اهل بیت آشنایی نداشت. در قرن دوم همزمان با حکومت امویان بود که تشیع در آن ریشه دوانید و مردم با ولای اهل بیت (علیهم السّلام) تا حدی مانوس شدند. تشیع پس از اقامت امام رضا (علیه السّلام) در خراسان در اواخر قرن دوم و سوم در ثلث اول دوران حکومت بنی عباس ظهور خود را آغاز کرد و در قرن چهارم و پنجم همزمان با حکومت آل بویه انتشار یافت و طی مدتی در عهد سلجوقیان گرفتار رکود و توقف شد.
عصر صفویان
سرانجام در دوره حکومت مغول ها از قرن هفتم، دامنه تشیع در ایران رو به گسترش نهاد تا آن که شاه اسماعیل صفوی در قرن دهم بر حکومت دست یافت و از همین قرن بود که تشیع، همه سرزمین ایران را زیر پوشش خود قرار داد.
مظفر، محمدحسین، تاریخ تشیع، ص۳۱۳.
فقیهان متعددی در عصر صفوی رشد کردند که به برخی از آنها در ادامه اشاره می شود.
← محقق کرکی
...