مرتضی کُتُبی ( متولد دوم آذر سال ۱۳۱۱ در تهران ) ، استاد روان شناسی اجتماعی دانشگاه تهران بود. او کتاب های غرب زدگی اثر جلال آل احمد و ولایت فقیه ( حکومت اسلامی ) اثر سید روح الله خمینی را از فارسی به فرانسه ترجمه کرده است .
... [مشاهده متن کامل]
مرتضی کتبی در آذرماه سال ۱۳۱۱ خورشیدی در تهران متولد شد. کتبی تحصیلات ابتدایی را در دبستان بدِر، متوسطه را در دبیرستان دارالفنون، به انجام رسانید. در سال ۱۳۳۰ وارد دانشگاه شد و تحصیل در رشتهٔ زبان های خارجی ( فرانسه ـ انگلیسی ) را در دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران آغاز کرد و در سال ۱۳۳۵ توانست در این رشته لیسانس بگیرد. در همان سال گواهینامهٔ علوم تربیتی و ورزش را از دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران و دانشسرای عالی دریافت کرد. در سال ۱۳۳۷ به هدف تکمیل تحصیلات به فرانسه سفر کرد و در دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه پاریس ( سوربن ( دانشگاه ) به تحصیل روان شناسی پرداخت و در سال ۱۳۳۹ از این رشته لیسانس گرفت ( گواهینامه های روان شناسی عمومی، روان شناسی کودک و نوجوان، تعلیم و تربیت، روان شناسی اجتماعی ) . او تحصیل در فرانسه را در مقاطع بالاتر ادامه داد تا این که در سال ۱۳۴۱ موفق به اخذ درجهٔ دکتری دانشگاهی در رشتهٔ ادبیات فرانسه با عالی ترین درجه ( Très honorable ) ، از دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه پاریس ( سوربن ) شد. از سال 1342 به عنوان پژوهشگر در بخش جامعه شناسی موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران به ریاست دکتر غلامحسین صدیقی و مدیریت احسان نراقی مشغول به کار شد. در تابستان 1345 مرتضی کتبی اولین نظرسنجی علمی را در ایران برای سازمان تازه تاسیس تلویزیون ملی انجام داد و به عنوان پدر علم سنجش افکار در ایران شناخته شد .
از سال ۱۳۴۶ به عنوان استادیار روان شناسی اجتماعی در دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران به تدریس مشغول شد. از سال ۱۳۴۹ به هدف اخذ دکتری دولتی برای فرصت مطالعاتی به کشور فرانسه سفر کرد و تا سال ۱۳۵۳ در آن جا به تحقیق مشغول بود. نهایتاً در سال ۱۳۵۳ در رشتهٔ روان شناسی اجتماعی، دکتری دولتی ( اِتا ) عالی ترین درجه ( Très honorable ) را از دانشگاه رنه دکارت پاریس ۵ دریافت نمود. وی پس از بازگشت به ایران فعالیت های آموزشی خود را آغاز کرد و از آن سال ۱۳۵۳ تا سال ۱۳۷۴ با درجهٔ دانشیاری روان شناسی اجتماعی در دانشکدهٔ علوم اجتماعی و تعاون دانشگاه تهران مشغول به تدریس بود. در سال ۱۳۷۴ به درجهٔ استادی رسید. پایان تدریس رسمی او در دانشگاه تهران به سال ۱۳۸۱ بازمی گردد اما تاکنون نیز به تدریس در دانشگاه های دیگر اشتغال دارد. وی طبق مصوبهٔ شورای پژوهشی دانشگاه تهران در مورد انتخاب محقق برجستهٔ این دانشگاه، به عنوان دومین محقق برجستهٔ دانشگاه تهران انتخاب شد. او در سال 1391 به عنوان بازنشسته نمونه کشوری انتخاب گردید.
... [مشاهده متن کامل]
مرتضی کتبی در آذرماه سال ۱۳۱۱ خورشیدی در تهران متولد شد. کتبی تحصیلات ابتدایی را در دبستان بدِر، متوسطه را در دبیرستان دارالفنون، به انجام رسانید. در سال ۱۳۳۰ وارد دانشگاه شد و تحصیل در رشتهٔ زبان های خارجی ( فرانسه ـ انگلیسی ) را در دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران آغاز کرد و در سال ۱۳۳۵ توانست در این رشته لیسانس بگیرد. در همان سال گواهینامهٔ علوم تربیتی و ورزش را از دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران و دانشسرای عالی دریافت کرد. در سال ۱۳۳۷ به هدف تکمیل تحصیلات به فرانسه سفر کرد و در دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه پاریس ( سوربن ( دانشگاه ) به تحصیل روان شناسی پرداخت و در سال ۱۳۳۹ از این رشته لیسانس گرفت ( گواهینامه های روان شناسی عمومی، روان شناسی کودک و نوجوان، تعلیم و تربیت، روان شناسی اجتماعی ) . او تحصیل در فرانسه را در مقاطع بالاتر ادامه داد تا این که در سال ۱۳۴۱ موفق به اخذ درجهٔ دکتری دانشگاهی در رشتهٔ ادبیات فرانسه با عالی ترین درجه ( Très honorable ) ، از دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه پاریس ( سوربن ) شد. از سال 1342 به عنوان پژوهشگر در بخش جامعه شناسی موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران به ریاست دکتر غلامحسین صدیقی و مدیریت احسان نراقی مشغول به کار شد. در تابستان 1345 مرتضی کتبی اولین نظرسنجی علمی را در ایران برای سازمان تازه تاسیس تلویزیون ملی انجام داد و به عنوان پدر علم سنجش افکار در ایران شناخته شد .
از سال ۱۳۴۶ به عنوان استادیار روان شناسی اجتماعی در دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران به تدریس مشغول شد. از سال ۱۳۴۹ به هدف اخذ دکتری دولتی برای فرصت مطالعاتی به کشور فرانسه سفر کرد و تا سال ۱۳۵۳ در آن جا به تحقیق مشغول بود. نهایتاً در سال ۱۳۵۳ در رشتهٔ روان شناسی اجتماعی، دکتری دولتی ( اِتا ) عالی ترین درجه ( Très honorable ) را از دانشگاه رنه دکارت پاریس ۵ دریافت نمود. وی پس از بازگشت به ایران فعالیت های آموزشی خود را آغاز کرد و از آن سال ۱۳۵۳ تا سال ۱۳۷۴ با درجهٔ دانشیاری روان شناسی اجتماعی در دانشکدهٔ علوم اجتماعی و تعاون دانشگاه تهران مشغول به تدریس بود. در سال ۱۳۷۴ به درجهٔ استادی رسید. پایان تدریس رسمی او در دانشگاه تهران به سال ۱۳۸۱ بازمی گردد اما تاکنون نیز به تدریس در دانشگاه های دیگر اشتغال دارد. وی طبق مصوبهٔ شورای پژوهشی دانشگاه تهران در مورد انتخاب محقق برجستهٔ این دانشگاه، به عنوان دومین محقق برجستهٔ دانشگاه تهران انتخاب شد. او در سال 1391 به عنوان بازنشسته نمونه کشوری انتخاب گردید.
