مرتضی شهید کلهری مشهور به حاج آقا مرتضی تهرانی ( زاده شهریور ۱۳۱۲ در تهران – در گذشته ۳۰ تیر ۱۳۹۷ در مشهد ) از استادان اخلاق و مجتهدان معاصر شیعه بود. وی برادر مجتبی تهرانی و از شاگردان سیدروح الله خمینی بود.
... [مشاهده متن کامل]
مرتضی تهرانی فرزند ارشد میرزا عبدالعلی تهرانی و برادر مجتبی تهرانی و مهدی کلهر بود. او در دوران نوجوانی مدتی به همراه خانواده در مشهد ساکن بود و پس از مدتی که خانواده به تهران آمدند برای تحصیل به قم رفت. پدرش از شاگردان عبدالکریم حائری یزدی بود و به جلسات میرزا جواد ملکی تبریزی می رفت و از دوستان صمیمی مرتضی زاهد بود.
مرتضی تهرانی از شاگردان سید روح الله خمینی بود. همچنین در دروس خارج فقه سید حسین طباطبایی بروجردی شرکت می کرد. او در دومین دوره تدریس اسفار توسط سید محمدحسین طباطبایی نیز شرکت داشته است. وی در جوانی به همراه محمد مفتح، محمدتقی مصباح یزدی، محمدرضا مهدوی کنی، محمدباقر باقری کنی، محمد امامی کاشانی، اکبر هاشمی رفسنجانی، محسن دانش آشتیانی، سید حسن میردامادی، بهجتی کرمانی، میرزا علی غفوری، جواد الهی کنی و میرزا حسین نوری به تحصیل و مطالعه دروس ریاضیات، فیزیک، شیمی، فیزیولوژی، زبان، زمین شناسی و اقتصاد پرداخت تا زبان جامعهٔ امروز، آموزش و پرورش امروز و دانشگاه امروز را هم بداند زیرا احساس کرده بود روحانی هر قدر در علوم حوزوی قوی باشد، باید زبان جامعهٔ روز و زبان دانشجویان را هم بداند.
وی قبل از انقلاب ۵۷ از فعالین و یاران نزدیک سید روح الله خمینی محسوب می شد و حتی بعد از تبعید خمینی به نجف، به آنجا رفت؛ و از معدود کسانی بود که در درس های ولایت فقیه خمینی در نجف شرکت کرد. اما از همان سالهای نخستین انقلاب به کلی از سیاست کناره گرفت و از پذیرش سمت در نظام ایران اجتناب کرد. هر چند که همواره از ورود به مسائل جزئی و عملی سیاسی به شدت پرهیز کرده با این حال در بین روحانیون به عنوان یک انسان سیاسی شناخته می شد که شرکت کردن محمد محمدی ری شهری، علی فلاحیان، محمدحسن رحیمیان ( رئیس مرکز اسناد انقلاب اسلامی ) و سید علی اصغر حجازی ( از مسئولان دفتر خامنه ای ) در جلسات وی نشان دهنده این موضوع بود. نظر وی این بود که در مسائل سیاسی همیشه باید اخلاق را رعایت نمود.
وی از همان بدو انقلاب همواره پیشنهادهای ورود و اشتغال به امور سیاسی اجرایی قضایی را رد نمود و نپذیرفت.
... [مشاهده متن کامل]
مرتضی تهرانی فرزند ارشد میرزا عبدالعلی تهرانی و برادر مجتبی تهرانی و مهدی کلهر بود. او در دوران نوجوانی مدتی به همراه خانواده در مشهد ساکن بود و پس از مدتی که خانواده به تهران آمدند برای تحصیل به قم رفت. پدرش از شاگردان عبدالکریم حائری یزدی بود و به جلسات میرزا جواد ملکی تبریزی می رفت و از دوستان صمیمی مرتضی زاهد بود.
مرتضی تهرانی از شاگردان سید روح الله خمینی بود. همچنین در دروس خارج فقه سید حسین طباطبایی بروجردی شرکت می کرد. او در دومین دوره تدریس اسفار توسط سید محمدحسین طباطبایی نیز شرکت داشته است. وی در جوانی به همراه محمد مفتح، محمدتقی مصباح یزدی، محمدرضا مهدوی کنی، محمدباقر باقری کنی، محمد امامی کاشانی، اکبر هاشمی رفسنجانی، محسن دانش آشتیانی، سید حسن میردامادی، بهجتی کرمانی، میرزا علی غفوری، جواد الهی کنی و میرزا حسین نوری به تحصیل و مطالعه دروس ریاضیات، فیزیک، شیمی، فیزیولوژی، زبان، زمین شناسی و اقتصاد پرداخت تا زبان جامعهٔ امروز، آموزش و پرورش امروز و دانشگاه امروز را هم بداند زیرا احساس کرده بود روحانی هر قدر در علوم حوزوی قوی باشد، باید زبان جامعهٔ روز و زبان دانشجویان را هم بداند.
وی قبل از انقلاب ۵۷ از فعالین و یاران نزدیک سید روح الله خمینی محسوب می شد و حتی بعد از تبعید خمینی به نجف، به آنجا رفت؛ و از معدود کسانی بود که در درس های ولایت فقیه خمینی در نجف شرکت کرد. اما از همان سالهای نخستین انقلاب به کلی از سیاست کناره گرفت و از پذیرش سمت در نظام ایران اجتناب کرد. هر چند که همواره از ورود به مسائل جزئی و عملی سیاسی به شدت پرهیز کرده با این حال در بین روحانیون به عنوان یک انسان سیاسی شناخته می شد که شرکت کردن محمد محمدی ری شهری، علی فلاحیان، محمدحسن رحیمیان ( رئیس مرکز اسناد انقلاب اسلامی ) و سید علی اصغر حجازی ( از مسئولان دفتر خامنه ای ) در جلسات وی نشان دهنده این موضوع بود. نظر وی این بود که در مسائل سیاسی همیشه باید اخلاق را رعایت نمود.
وی از همان بدو انقلاب همواره پیشنهادهای ورود و اشتغال به امور سیاسی اجرایی قضایی را رد نمود و نپذیرفت.
