مرتضوی منوچهر

دانشنامه آزاد فارسی

مرتضوی، منوچهر (تبریز ۱۳۰۸ ـ ۱۳۸۹ش)
مرتضوی، منوچهر
پژوهشگرِ تاریخ و ادبیات و شاعر ایرانی، و بنیانگذار مؤسسۀ تاریخ و فرهنگ ایران. تحصیلات مقدماتی را در تبریز و دورۀ متوسطه را در دبیرستان فیروز بهرام تهران گذراند. در ۱۳۲۹ش در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران دانشنامۀ کارشناسی گرفت. در ۱۳۳۷ با دفاع از رسالۀ خود با عنوان اوضاع ادبی آذربایجان در عصر ایلخانان، در همان رشته دانشنامۀ دکتری اخذ کرد و در ۱۳۴۳ به استادی دانشگاه تبریز رسید. وی بانی «مؤسسۀ تاریخ و فرهنگ ایران» از مؤسسات وابسته به دانشگاه تبریز بود. این مؤسسه آثار مهمی از ادبیات و تاریخ ایران را منتشر کرده است. مرتضوی در شهریور ۱۳۵۶ به ریاست دانشگاه تبریز منصوب شد و در اردیبهشت ۱۳۵۷ از آن سِمت استعفا کرد. از آثار اوست: مکتب حافظ یا مقدمه بر حافظ شناسی (۱۳۳۴) از مهم ترین منابع حافظ شناسی و دربرگیرندۀ مفاهیم اساسی دیوان حافظ؛ مسائل عصر ایلخانان (۱۳۵۸) دربارۀ اوضاع سیاسی و تاریخی، دین و مذهب، تصوّف و تاریخ نویسی در عصر ایلخانی؛ زبان دیرین آذربایجان؛ فردوسی و شاهنامه دربردارندۀ مباحث مهمی دربارۀ شاهنامه؛ مجموعه شعر چراغ نیم مُرده (۱۳۳۳).

پیشنهاد کاربران

بپرس