موضوع نر و ماده بودن آب ها و نیز قنات که ماندگاری است از مراسم دوران ستایش آناهیتا و تیشتر، ما را به عروسی قنات رهنمود می کند که در بسیاری از نقاط ایران، از جمله روستاهای گلپایگان، اراک، تفرش، ملایر، تویسرکان، محلات، خمین، دلیجان، چهارمحال، اصفهان، دامغان، شاهرود، یزد و شهر کرد متداول بوده است. که هزینه عروسی بر عهده خانواده عروس است
احتمال دارد که در دوران باستان عروسی چشمه، رودخانه و. . . نیز وجود داشته است. بررسی های انجام شده در مورد این موضوع نشان می دهد که در مناطق کم باران و تقریباً کم آب و نیز در حاشیه کویر ایران اجرا می شود و هرگاه در اثر نیامدن باران آب قنات کم می شده، این مراسم اجرا می شده است.
آنچه در این مراسم نیز متداول است، شادی و دادن طعام و برکت به نماد برکت و نعمت خواهی از طبیعت است و شاید عروس قنات بازمانده ای از رسم کهن قربانی دادن برای آب باشد. «زن» نماد زایش و زایندگی در ارتباط با آب قرار می گیرد و آب را نیز به زایندگی و آفرینش وامی دارد.
در حوزه های متفاوت جغرافیایی و فرهنگی مراسم و آیین های گوناگونی برای باران خواهی و تقدس آب برگزار می شود. آنچه مهم است این است که هرچند صورت ظاهری اجرای این آیین ها ممکن است متفاوت باشد، ریشه های مشترکی دارند.
در مراسمی چون «جشن آب نو» ( تعویض آب حوض ها و آب انبارها به هنگام سال نو ) «جشن تیرگان»، «بردن آب به سر سفره عقد و نوروز»، «سپردن سبزه به آب در سیزده نوروز» و «عروسی باران» یا «چهل کچلون»، «کوسن گلین» و. . . اعتقاد به جان دار بودن آب در باورداشت های مردم به چشم می خورد که همواره نماد برکت و زایش و فزونی نعمت است.
مراسم عروسی قنات در گلپایگان در زمانهای دور برگزار می شده است. در روستاها وقتی آب قنات کم یا خشک می شد، برایش عروسی می گرفتند. این جشن هم اوایل بهار و تقریباً اواخر اسفند وقتی که اهالی دیگر از آمدن آب قنات ناامید می شدند صورت می گرفت.
برای این جشن یک زن بیوه را که جوان است و شوهرش مرد خوبی بوده و از هم طلاق نگرفته بوده اند در آن روز به خصوص که ۴ یا ۵ روز قبل از عید نوروز است به هیأت عروس در می آوردند و شادی و هلهله و پای کوبی می کردند.
هم چنین خوراک های مخصوص عروس به مادر چاه می بردند و او داخل قنات می شد. می بایست شب را در قنات بگذراند. به اصطلاح می گویند قنات نر شده و باید به آن زن داد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاحتمال دارد که در دوران باستان عروسی چشمه، رودخانه و. . . نیز وجود داشته است. بررسی های انجام شده در مورد این موضوع نشان می دهد که در مناطق کم باران و تقریباً کم آب و نیز در حاشیه کویر ایران اجرا می شود و هرگاه در اثر نیامدن باران آب قنات کم می شده، این مراسم اجرا می شده است.
آنچه در این مراسم نیز متداول است، شادی و دادن طعام و برکت به نماد برکت و نعمت خواهی از طبیعت است و شاید عروس قنات بازمانده ای از رسم کهن قربانی دادن برای آب باشد. «زن» نماد زایش و زایندگی در ارتباط با آب قرار می گیرد و آب را نیز به زایندگی و آفرینش وامی دارد.
در حوزه های متفاوت جغرافیایی و فرهنگی مراسم و آیین های گوناگونی برای باران خواهی و تقدس آب برگزار می شود. آنچه مهم است این است که هرچند صورت ظاهری اجرای این آیین ها ممکن است متفاوت باشد، ریشه های مشترکی دارند.
در مراسمی چون «جشن آب نو» ( تعویض آب حوض ها و آب انبارها به هنگام سال نو ) «جشن تیرگان»، «بردن آب به سر سفره عقد و نوروز»، «سپردن سبزه به آب در سیزده نوروز» و «عروسی باران» یا «چهل کچلون»، «کوسن گلین» و. . . اعتقاد به جان دار بودن آب در باورداشت های مردم به چشم می خورد که همواره نماد برکت و زایش و فزونی نعمت است.
مراسم عروسی قنات در گلپایگان در زمانهای دور برگزار می شده است. در روستاها وقتی آب قنات کم یا خشک می شد، برایش عروسی می گرفتند. این جشن هم اوایل بهار و تقریباً اواخر اسفند وقتی که اهالی دیگر از آمدن آب قنات ناامید می شدند صورت می گرفت.
برای این جشن یک زن بیوه را که جوان است و شوهرش مرد خوبی بوده و از هم طلاق نگرفته بوده اند در آن روز به خصوص که ۴ یا ۵ روز قبل از عید نوروز است به هیأت عروس در می آوردند و شادی و هلهله و پای کوبی می کردند.
هم چنین خوراک های مخصوص عروس به مادر چاه می بردند و او داخل قنات می شد. می بایست شب را در قنات بگذراند. به اصطلاح می گویند قنات نر شده و باید به آن زن داد.
