مراد بالتبع

[ویکی فقه] به شیء اراده شده به تبع مطلوب دیگر می گویند.
مراد بالتبع، مقابل مراد بالذات بوده و عبارت است از مرادی که به تبع مراد دیگر مطلوب مرید می باشد، و اراده وی اولا و بالذات به آن تعلق نگرفته است، بلکه در سایه امر دیگر اراده شده است؛ به بیان دیگر، مرادی است که به طور مستقیم و به استقلال، اراده به آن تعلق نگرفته و مرید به آن توجه نداشته و آن را در نظر نیاورده است، بلکه از لوازم وجودی مطلوب و مراد بالذات بوده و به تبع مراد بالذات، اراده به آن تعلق گرفته است، مثل اراده خداوند درباره شرور که اراده تبعی است؛ یعنی خداوند اراده کرده جهان مادی را به وجود آورد، که از لوازم آن، شرور است.