مرا ببوس

شعر «مرا ببوس» در مجموعه شعری از حیدر رقابی به نام «آسمان اشک» در سال ۱۳۲۹ در انتشارات امیرکبیر به چاپ رسید. در سال ۱۳۳۵ در فیلم اتهام با صدای خواننده ای به نام «پروانه» به اجرا درآمد که مورد توجه قرار نگرفت. سپس در سال های پس از کودتای ۲۸ مرداد، برای نخستین بار از رادیو ایران با نام مستعار خواننده پخش شد.
پس از کودتای ۲۸ مرداد در رادیو ایران، برنامه «شما و رادیو»، به گویندگی کمال مستجاب الدعوه پخش می شد. پیش از پخش ترانه، «مستجاب الدعوه» اعلام کرد: «این تصنیف در یک محفل خصوصی ضبط شده، که به دلیل جذابیت خاص آن به پخش آن مبادرت می ورزیم. » منظور از «محفل خصوصی»، همان جلسهٔ ضبط این ترانه با صدای گل نراقی در استودیوی شماره ۸ رادیو تهران بود. البته خوانندگان مختلفی از جمله علیرضا حسین خانی خواننده و کمانچه نواز لُر نیز این اثر را در دهه ۴۰ نیز اجرا کرده است. این تصنیف به عنوان ترانه قهرمانی، سرود آخرین ساعات پیش از اعدام، فریاد علیه کودتا و اختناق در تاریخ ایران ماندگار شده است. عبدالرحیم جعفری ادعا می کند که این شعر را حیدر رقابی برای دختری که دوست داشته سروده و سرایش آن ارتباطی با اعدام سرهنگ سیامک ندارد.
به گفتهٔ افرادی مثل علی تجویدی، پرویز یاحقی و عزیز معتضدی موسیقی این ترانه برگرفته از یک نغمهٔ قدیمی یونانی است.
در مورد ساخت و سروده شدن این ترانه باورهای مختلفی وجود دارد به عنوان نمونه «پرویز خطیبی» نمایشنامه نویس، طنز پرداز و برنامه ساز معروف رادیو ایران، در مجموعه خاطرات خود از جمع هنرمندان که در کتابی با عنوان «خاطراتی از هنرمندان» به چاپ رسیده، دربارهٔ ضبط ترانهٔ «مرا ببوس» می نویسد:
«. . . یک روز که اعضای ارکستر بزرگ رادیو در استودیو شماره ۸ جمع شده بودند و انتظار روح الله خالقی را می کشیدند، حسن گل نراقی به دیدار پرویز یاحقی آمد. حسن فرزند یکی از تجار معتبر بازار بود که با اکثر هنرمندان دوستی و رفاقت داشت… او را به استودیو راهنمایی می کنند، در آنجا پرویز یاحقی با ویولن، و یکی از نوازندگان با پیانو مشغول نواختن آهنگ مرا ببوس بودند. پرویز که چشمش به گل نراقی می افتد، می گوید: به این آهنگ گوش بده! گل نراقی یکی دو بار به آهنگ گوش می دهد و آن را زیر لب زمزمه می کند و در این ضمن مسئول ضبط برنامه موسیقی که پشت دستگاه نشسته بود، دستگاه را به راه می اندازد و این قطعه را بی آنکه کسی متوجه شود، ضبط می کند. گل نراقی به دنبال کار خودش می رود و مسئول ضبط، نوار ضبط شده را از طریق رئیس وقت رادیو برای معینیان، سرپرست انتشارات رادیو می فرستد. وقتی معینیان و سایر مسئولان به نوار گوش می دهند، تصمیم می گیرند که آن را پخش کنند و ماجرا را با پرویز یاحقی در میان می گذارند. پرویز می گوید، این کار برای گل نراقی گران تمام می شود، زیرا او از یک خانواده سرشناس مذهبی است، و پدرش با کارهای هنری به شدت مخالف است. قرار می شود گل نراقی را به اداره رادیو دعوت کنند و موضوع را با خودش در میان بگذارند. گل نراقی می آید و گفته های پرویز یاحقی را تأیید می کند، ولی به علت اصرار دوستان قبول می کند نوار بدون ذکر نام، و با نام مستعار خواننده ناشناس پخش شود…»