مذهب صحابی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] مذهب صحابی، آرای اجتهادی صحابه پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم، غیر مستند به نص و اجماع لفظی است.
مذهب صحابه، به معنای گفتار یا روشی است که صحابه به آن تعبد داشته اند، بی آن که مستند و دلیل آن شناخته شده باشد؛ به بیان دیگر، به مجموع آرای اجتهادی (فتاوایی) گفته می شود که تعبد صحابه رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلّم به آنها نقل گردیده و به نص یا اجماعی مستند نشده است.از نظر تاریخی، شروع تمسک به مذهب صحابه، به بعد از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلّم ( سال یازدهم هجری) باز می گردد و پیش از آن، مذهب صحابه به عنوان منبع شناخت احکام شریعت مطرح نبوده است. نخستین کسی که فتوا و مذهب صحابی را به عنوان منبع شناخت احکام حوادث واقعه و موضوعات فاقد نص خاص، پذیرفت و آن را به صحنه استنباط و اجتهاد وارد نمود « عبدالله بن عمر » بود و پس از او این روش گسترش یافت.
نکته
بحث اصلی درباره مذهب صحابه این است که در خصوص واقعه ای که پیرامون آن نصی وجود ندارد، فتوای افرادی که با رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلّم حشر و نشر داشته اند، برای مجتهدی که بعد از آنها می آید حجت است یا نه. از « ابو حنیفه » حجیت و از « شافعی » عدم حجیت آن نقل شده است.
عناوین مرتبط
...

پیشنهاد کاربران

بپرس