مذاکرات برای پایان دادن به آپارتاید در آفریقای جنوبی. نظام آپارتاید در آفریقای جنوبی از طریق یک سری مذاکرات دوجانبه و چند جانبه بین سال های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۳ پایان یافت. اولین انتخابات غیر نژادی آفریقای جنوبی در سال ۱۹۹۴ برگزار شد که جنبش آزادیبخش کنگره ملی آفریقا ( ANC ) به پیروزی رسید.
اگرچه در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ ژست هایی برای مذاکره وجود داشت، اما این روند در سال ۱۹۹۰ شتاب گرفت، زمانی که دولت اف. دبلیو. کلرک گام های یکجانبه ای به سمت اصلاحات برداشت، آزادی نلسون ماندلا از زندان و لغو ممنوعیت فعالیت ANC و سایر سازمان های سیاسی از جمله این اقدامات بود.
در سال های ۱۹۹۰–۱۹۹۱، «مذاکرات برای مذاکرات» بین کنگره ملی آفریقا و دولت، پیش شرط هایی را برای مذاکرات اولیه ایجاد کرد. اولین توافق چند جانبه در مورد مطلوبیت حل و فصل از طریق مذاکره، توافقنامه صلح ملی در سال ۱۹۹۱ بود که در اواخر همان سال با ایجاد کنوانسیون چند حزبی برای آفریقای جنوبی دموکراتیک ( CODESA ) تثبیت شد. با این حال، دومین جلسه عمومی CODESA، در ماه مه ۱۹۹۲، بر سر مسائل مربوط به خودمختاری منطقه ای، خودمختاری سیاسی و فرهنگی و فرایند تصویب قانون اساسی با بن بست جدی مواجه شد.
کنگره ملی آفریقا به برنامه اقدام جمعی بازگشت، به امید اینکه از حمایت مردمی خود استفاده کند، اما پس از قتل عام بویپاتونگ، در ژوئن ۱۹۹۲ به طور کامل از مذاکرات خارج شد. این قتل عام نگرانی هایی از همدستی دولت از طریق استفاده از نیروی سوم تحت حمایت دولت که برای ایجاد بی ثباتی بوجود آرود. در واقع، خشونت سیاسی تقریباً در طول مذاکرات ادامه داشت - افراط گرایان سفیدپوست و جدایی طلبان حملات دوره ای را انجام دادند و درگیری های منظمی بین حامیان ANC و حامیان حزب آزادی اینکاتا ( IFP ) رخ داد. با این حال، گفتگوهای دوجانبه فشرده منجر به یک سند تفاهم دوجانبه جدید شد که بین ANC و دولت در سپتامبر ۱۹۹۲ امضا شد، که راه را برای مجمع مذاکرات چند جانبه نهایی موفق از آوریل تا نوامبر ۱۹۹۳ آماده کرد.
اگرچه کنگره ملی آفریقا و حزب ملی حاکم، چهره های اصلی مذاکرات بودند، اما در ایجاد اجماع نه تنها در میان حوزه های انتخابیه شان، بلکه در میان سایر گروه های شرکت کننده، به ویژه گروه های چپ گرای سیاه پوست، گروه های سفید راست گرا و محافظه کاران با مشکلات جدی مواجه شدند. رهبران بانتوستان ها و کوازولو از جمله این دسته هستند. چندین گروه، از جمله IFP، مذاکرات را تحریم کردند، اما مهم ترین آنها در نهایت با شرکت در انتخابات ۱۹۹۴ موافقت کردند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاگرچه در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ ژست هایی برای مذاکره وجود داشت، اما این روند در سال ۱۹۹۰ شتاب گرفت، زمانی که دولت اف. دبلیو. کلرک گام های یکجانبه ای به سمت اصلاحات برداشت، آزادی نلسون ماندلا از زندان و لغو ممنوعیت فعالیت ANC و سایر سازمان های سیاسی از جمله این اقدامات بود.
در سال های ۱۹۹۰–۱۹۹۱، «مذاکرات برای مذاکرات» بین کنگره ملی آفریقا و دولت، پیش شرط هایی را برای مذاکرات اولیه ایجاد کرد. اولین توافق چند جانبه در مورد مطلوبیت حل و فصل از طریق مذاکره، توافقنامه صلح ملی در سال ۱۹۹۱ بود که در اواخر همان سال با ایجاد کنوانسیون چند حزبی برای آفریقای جنوبی دموکراتیک ( CODESA ) تثبیت شد. با این حال، دومین جلسه عمومی CODESA، در ماه مه ۱۹۹۲، بر سر مسائل مربوط به خودمختاری منطقه ای، خودمختاری سیاسی و فرهنگی و فرایند تصویب قانون اساسی با بن بست جدی مواجه شد.
کنگره ملی آفریقا به برنامه اقدام جمعی بازگشت، به امید اینکه از حمایت مردمی خود استفاده کند، اما پس از قتل عام بویپاتونگ، در ژوئن ۱۹۹۲ به طور کامل از مذاکرات خارج شد. این قتل عام نگرانی هایی از همدستی دولت از طریق استفاده از نیروی سوم تحت حمایت دولت که برای ایجاد بی ثباتی بوجود آرود. در واقع، خشونت سیاسی تقریباً در طول مذاکرات ادامه داشت - افراط گرایان سفیدپوست و جدایی طلبان حملات دوره ای را انجام دادند و درگیری های منظمی بین حامیان ANC و حامیان حزب آزادی اینکاتا ( IFP ) رخ داد. با این حال، گفتگوهای دوجانبه فشرده منجر به یک سند تفاهم دوجانبه جدید شد که بین ANC و دولت در سپتامبر ۱۹۹۲ امضا شد، که راه را برای مجمع مذاکرات چند جانبه نهایی موفق از آوریل تا نوامبر ۱۹۹۳ آماده کرد.
اگرچه کنگره ملی آفریقا و حزب ملی حاکم، چهره های اصلی مذاکرات بودند، اما در ایجاد اجماع نه تنها در میان حوزه های انتخابیه شان، بلکه در میان سایر گروه های شرکت کننده، به ویژه گروه های چپ گرای سیاه پوست، گروه های سفید راست گرا و محافظه کاران با مشکلات جدی مواجه شدند. رهبران بانتوستان ها و کوازولو از جمله این دسته هستند. چندین گروه، از جمله IFP، مذاکرات را تحریم کردند، اما مهم ترین آنها در نهایت با شرکت در انتخابات ۱۹۹۴ موافقت کردند.
