مدیریت کلان تبلیغ دینی

[ویکی فقه] مدیریت کلان تبلیغ دینی موفق، شامل تمامی مراحل گزینش و تربیت و تامین نیروهای تبلیغی از همه جهات و مراقبت از انحرافات و نفوذ دشمنان فرهنگی علیه مسلمانان، برای ابلاغ دین اسلام ناب به مسلمین می شود.
نظام های گوناگون در زمینه های متفاوت همواره مورد هجوم آفت ها و آسیب ها قرار می گیرند. در جهان واقعیت ها، هر پدیده ای می تواند آفت های ویژه خود را داشته باشد و همین آفت هاست که نظام های ناکارامد را فرسوده کرده، در پایان متلاشی می نماید. نظام مدیریت تبلیغ دینی، که در گستره فرهنگ و دین، رسالت پاسداری و پویش فرهنگ و دین را بر عهده دارد، از این خطر مصون نیست. سهل انگاری و تسامح و تساهل - هر چند در ادعا - در مقابل آفت ها می تواند طومار سازمان تبلیغ دین را در مدتی کوتاه یا زمانی دراز در هم پیچد و از آن پوسته ای تهی از مغز بسازد. این مهم زمانی جدی تر به نظر می رسد که این نظام تبلیغی دشمنانی کارآزموده، با پشتکار و با انگیزه براندازی در پیش رو داشته باشد. بر این مبنا، از توجه به آفت ها و شناسایی آن ها و سپس درمان و در صورت آرمانی، پیشگیری از آن ها گریز و گزیری نیست.
بررسی برخی آسیب ها
از میان این آسیب های خرد و کلان، برخی پایه های بنیادین را هدف قرار می دهند و برخی دیگر در دراز مدت یا زمانی کوتاه می توانند پیکره مدیریت را دچار تلاشی و انهدام نمایند. در گفتار ذیل این آسیب ها بررسی می شوند:
فقدان ایمان و هدف و هراس از شرایط
مدیریت در تبلیغ دین، باید ارشاد جامعه را تکلیفی مقدس بداند، آن را رسالتی الهی بشمارد، مشقات راه را با جان و دل پذیرا گردد، از کمبود امکانات نهراسد و با تمامی توان در ادای مسئولیت خطیر خویش بکوشد.انبیا و رسولان الهی (علیهم السّلام) در این میان، الگو و اسوه ای بی بدیل به دست می دهند. چنانکه رسول اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) آنچنان مجذوب و شیفته هدف مقدس خویش بودند که پیشنهاد سروری و مال و جمال را به مشرکان بازگردانیدند یا حضرت ابراهیم (علیه السّلام) رنج غربت و اسکان خانواده خویش را در بیابانی بر جان می خرد و یا حضرت نوح (علیه السّلام) که صدها سال در طی مسیر تبلیغی خویش لحظه ای سستی به خود راه نداد و یا حضرت خضر (علیه السّلام) که سختی ها و بی مهری ها را بر خود هموار می سازد تا به وظیفه خود جامه عمل بپوشاند: «استطعما اهلها فابوا ان یضیفوهما فوجدا فیها جداراً یرید ان ینقض فاقامه » (موسی و خضر (علیهماالسلام)) وارد قریه ای شدند، (در حالی که گرسنه بودند) از مردم درخواست غذا کردند، ولی آن ها از مهمان کردن شان خودداری نمودند. (با این حال) در آن جا چون دیواری یافتند که در حال خراب شدن بود، (خضر) به تعمیر دیوار پرداخت. بی تردید، آن گاه که بحث از اسلامیت یا دینی بودن تبلیغ به میان می آید، ایمان به هدف و نهراسیدن از سختی ها یکی از شاخص های آن به شمار می رود. حضرت امام (رحمة الله علیه) با توجه به همین نکته، پایه های اسلامیت را در باورهای قلبی جست وجو می کردند و می فرمودند: «آقایان روحانیون و خصوص اهل منبر، خطبا این ها سخنگوی اسلام هستند. اگر حکومتی سخنگو می خواهد، سخنگوی اسلام آقایان خطبا هستند. وقتی می توانند آقایان خطبا سخنگوی یک اسلامی باشند که اسلامی که همه چیز در آن هست، این ها اگر خودشان را اسلامی کنند و مطالبی که گفته می شود، اسلامی باشد و از قلب پاکیزه اسلامی بیرون بیاید، این سخنگو صلاحیت سخن گویی برای اسلام را دارد.» سپس به تفاوت بین دو نگرش اسلام و غرب اشاره نموده، می گویند: «سخنگوی دولت های دیگر هیچ کاری به این ندارند که این حرفی که تو می زنی باور داری، از روی قلب است، به قلب هیچ کاری ندارند. این ها فقط کار دارند که این خوب صحبت بکند و مطالب دولت را خوب ادا بکند. حالا به حسب قلبش معتقد باشد یا نباشد، به آن ها کار ندارد، از سخن گویی او هم چیزی کسر نمی شود. اما اسلام این طور نیست .» بنابراین، باور قلبی و ایمان به هدف یکی از شاخصه های اساسی نه تنها مدیریت تبلیغ دینی، بلکه اجزای انسانی آن به شمار می رود و بدون آن نمی توان به سرانجام مطلوب در عرصه تبلیغ مقدس امیدوار بود.به عبارت دیگر، ایمان به هدف سبب می گردد تا از شرایط ناموافق نهراسیم و با شور و شوقی عاشقانه در مسیر سنت زیبا و تاریخی تبلیغ دین گام بنهیم و مشقت ها را هیچ انگاریم و جاده آماده و مرکبی رهوار از امکانات را برای سیر و سفر تبلیغ طلب نکنیم و به اشکال تراشی بی مورد در ورای برنامه ریزی کاربردی و سنجیده نپردازیم.
مصداقی از تبلیغ در دوره قبل انقلاب
...