مدیریت حقوق دیجیتالی ( به انگلیسی: Digital rights management یا DRM ) به فناوری هایی گفته می شود که سازندگان سخت افزار، ناشران، و دارندگان حق تکثیر به کار می برند تا استفاده از ابزارهای دیجیتالی یا محتوای دیجیتالی خود را کنترل کنند. این اصطلاح برای فناوری هایی استفاده می شود که نمی گذارند محتوای دیجیتال به شکلی جز آن که عرضه کنندهٔ آن می خواهد، به کار بروند. البته این اصطلاح دربارهٔ روش های دیگر برای جلوگیری از کپی که نیازمند تغییر در محتوا یا وسیله نیستند، مانند شماره سریال، به کار نمی رود. شرکت هایی مانند سونی، اپل، آمازون، مایکروسافت، و بی بی سی مدیریت حقوق دیجیتال را به کار می برند. در سال ۱۹۹۸ قانون کپی رایت هزاره دیجیتال ( به انگلیسی: Digital Millennium Copyright Act یا DMCA ) در آمریکا تصویب شد که هدفش اعمال مجازات برای کسانی بود که فناوری هایی را فراهم می کنند که هدف و کارکرد اصلی شان خنثی کردن فناوری های کنترل محتوا است. [ ۱]
به کاربردن مدیریت حقوق دیجیتال بحث انگیز است. شرکت ها می گویند که مدیریت حقوق دیجیتال برای مبارزه با نقض حق تکثیر در اینترنت و امن نگه داشتن کاربران از ویروس ها و تضمین سوددهی پدیدآورندگان آثار هنری لازم است. [ ۲] مخالفان می گویند که شواهدی نیست که نشان دهد این فناوری به جلوگیری از نقض حق تکثیر کمکی کرده باشد و این که شرکت های بزرگ با گذاشتن قفل روی محصولاتشان رقابت و نوآوری را سرکوب می کنند. [ ۳] موافقان می گویند گذاشتن قفل بر روی دارایی های دیجیتال به همان دلیلی لازم است که گذاشتن قفل واقعی بر روی اموال شخصی برای جلوگیری از دزدی لازم است. [ ۴] اما مشکل اینجاست که این قفل های دیجیتال گاهی ممکن است جلوی کارهای کاملاً قانونی را هم بگیرند؛ مثلاً نگذارند که کاربران از سی دی ها و دی وی دی هایشان نسخهٔ پشتیبان بگیرند، یا نگذارند که محتوای دیجیتال در یک کتابخانه با دیگران به اشتراک گذاشته شود، یا نگذارند که پژوهشگران برای کار پژوهشی و آموزشی خود بر طبق قانون های استفادهٔ منصفانه به اثر دسترسی داشته باشند. [ ۴] برخی از مخالفان، مانند بنیاد نرم افزارهای آزاد، می گویند که به کاربردن واژهٔ «حقوق» در اصطلاح «مدیریت حقوق دیجیتال» گمراه کننده است، و پیشنهاد می کنند که به جای آن «مدیریت محدودیت های دیجیتال» ( به انگلیسی: digital restrictions management ) به کار برده شود. [ ۵] دیدگاه آن ها این است که محدودیت هایی که دارندگان حق تکثیر با این کار می گذارند، فراتر از قانون های حق تکثیر فعلی است، و این محدودیت ها نباید در قانون های آینده نیز به رسمیت شناخته شوند. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبه کاربردن مدیریت حقوق دیجیتال بحث انگیز است. شرکت ها می گویند که مدیریت حقوق دیجیتال برای مبارزه با نقض حق تکثیر در اینترنت و امن نگه داشتن کاربران از ویروس ها و تضمین سوددهی پدیدآورندگان آثار هنری لازم است. [ ۲] مخالفان می گویند که شواهدی نیست که نشان دهد این فناوری به جلوگیری از نقض حق تکثیر کمکی کرده باشد و این که شرکت های بزرگ با گذاشتن قفل روی محصولاتشان رقابت و نوآوری را سرکوب می کنند. [ ۳] موافقان می گویند گذاشتن قفل بر روی دارایی های دیجیتال به همان دلیلی لازم است که گذاشتن قفل واقعی بر روی اموال شخصی برای جلوگیری از دزدی لازم است. [ ۴] اما مشکل اینجاست که این قفل های دیجیتال گاهی ممکن است جلوی کارهای کاملاً قانونی را هم بگیرند؛ مثلاً نگذارند که کاربران از سی دی ها و دی وی دی هایشان نسخهٔ پشتیبان بگیرند، یا نگذارند که محتوای دیجیتال در یک کتابخانه با دیگران به اشتراک گذاشته شود، یا نگذارند که پژوهشگران برای کار پژوهشی و آموزشی خود بر طبق قانون های استفادهٔ منصفانه به اثر دسترسی داشته باشند. [ ۴] برخی از مخالفان، مانند بنیاد نرم افزارهای آزاد، می گویند که به کاربردن واژهٔ «حقوق» در اصطلاح «مدیریت حقوق دیجیتال» گمراه کننده است، و پیشنهاد می کنند که به جای آن «مدیریت محدودیت های دیجیتال» ( به انگلیسی: digital restrictions management ) به کار برده شود. [ ۵] دیدگاه آن ها این است که محدودیت هایی که دارندگان حق تکثیر با این کار می گذارند، فراتر از قانون های حق تکثیر فعلی است، و این محدودیت ها نباید در قانون های آینده نیز به رسمیت شناخته شوند. [ ۶]
wiki: مدیریت حقوق دیجیتال