سیستم عامل در رابطه با مدیریت حافظه دو عملیات اساسی را انجام خواهد داد:
• هر پردازه یه منظور اجراء می بایست دارای حافظه مورد نیاز و اختصاصی خود باشد.
• از انواع متفاوتی حافظه در سیستم استفاده می کند تا هر پردازه قادر به اجراء با بالاترین سطح کارآیی باشد.
سیستم عامل ابتدا می بایست، محدوده های حافظه مورد نیاز هر نوع نرم افزار و برنامه های خاص را فراهم نماید. مثلاً فرض کنید سیستمی دارای یک مگابایت حافظه اصلی باشد. سیستم عامل کامپیوتر فرضی، نیازمند ۳۰۰ کیلو بایت حافظه است. سیستم عامل در بخش انتهائی حافظه مستقر و به همراه خود درایورهای مورد نیاز یه منظور کنترل سخت افزار را نیز مستقر خواهد کرد. درایورهای مورد نظر به ۲۰۰ کیلو بایت حافظه نیاز خواهند داشت. بنابراین پس از استقرار سیستم عامل به طور کامل در حافظه، ۵۰۰ کیلو بایت حافظه باقی مانده و از آن برای پردازش برنامه های کاربردی استفاده خواهد شد. زمانی که برنامه های کاربردی در حافظه مستقر می گردند، سازمان دهی آن ها در حافظ بر اساس بلاک هائی خواهد بود که اندازه آن ها توسط سیستم عامل مشخص خواهد شد. در صورتی که اندازه هر بلاک ۲ کیلوبایت باشد، هر یک از برنامه های کاربردی که در حافظه مستقر می گردنند، تعداد زیادی از بلاک های فوق را ( مضربی از دو خواهد بود ) ، به خود اختصاص خواهند داد. برنامه ها در بلاک هائی با طول ثابت مستقر می گردند. هر بلاک دارای محدوده های خاص خود بوده که توسط کلمات چهار یا هشت بایت ایجاد خواهند شد. بلاک ها و محدو ده های فوق این اطمینان را به وجود خواهند آورد که برنامه ها در محدوده های متداخل مستقر نخواهند شد.
در اغلب رایانه ها، می توان ظرفیت حافظه را ارتقاء و افزایش داد. مثلاً می توان میزان حافظه RAM موجود را از یک مگابایت به دو مگابایت ارتقاء داد. روش فوق یک راهکار فیزیکی برای افزایش حافظه بوده که در برخی موارد دارای چالش های خاص خود می باشد. در این زمینه می بایست راهکارهای دیگر نیز مورد بررسی قرار گیرند. اغلب اطلاعات ذخیره شده توسط برنامه ها در حافظه، در تمام لحظات مورد نیاز نخواهد نبود. پردازنده در هر لحظه قادر به دستیابی به یک محل خاص از حافظه است. بنابراین اکثر حجم حافظه در اغلب اوقات غیر فابل استفاده است. از طرف دیگر با توجه به اینکه فضای ذخیره سازی حافظه ها ی جانبی نظیر دیسک ها به مراتب ارزان تر نسبت به حافظه اصلی است، می توان با استفاده از مکانیزم هایی اطلاعات موجود در حافظه اصلی را خارج و آن ها را موقتاً بر روی هارد دیسک ذخیره نمود. بدین ترتیب فضای حافظه اصلی آزاد و در زمانی که به اطلاعات ذخیره شده بر روی هارد دیسک نیاز باشد، مجدداً آن ها را در حافظه مستقر کرد. روش فوق «مدیریت حافظه مجازی» نامیده می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف• هر پردازه یه منظور اجراء می بایست دارای حافظه مورد نیاز و اختصاصی خود باشد.
• از انواع متفاوتی حافظه در سیستم استفاده می کند تا هر پردازه قادر به اجراء با بالاترین سطح کارآیی باشد.
سیستم عامل ابتدا می بایست، محدوده های حافظه مورد نیاز هر نوع نرم افزار و برنامه های خاص را فراهم نماید. مثلاً فرض کنید سیستمی دارای یک مگابایت حافظه اصلی باشد. سیستم عامل کامپیوتر فرضی، نیازمند ۳۰۰ کیلو بایت حافظه است. سیستم عامل در بخش انتهائی حافظه مستقر و به همراه خود درایورهای مورد نیاز یه منظور کنترل سخت افزار را نیز مستقر خواهد کرد. درایورهای مورد نظر به ۲۰۰ کیلو بایت حافظه نیاز خواهند داشت. بنابراین پس از استقرار سیستم عامل به طور کامل در حافظه، ۵۰۰ کیلو بایت حافظه باقی مانده و از آن برای پردازش برنامه های کاربردی استفاده خواهد شد. زمانی که برنامه های کاربردی در حافظه مستقر می گردند، سازمان دهی آن ها در حافظ بر اساس بلاک هائی خواهد بود که اندازه آن ها توسط سیستم عامل مشخص خواهد شد. در صورتی که اندازه هر بلاک ۲ کیلوبایت باشد، هر یک از برنامه های کاربردی که در حافظه مستقر می گردنند، تعداد زیادی از بلاک های فوق را ( مضربی از دو خواهد بود ) ، به خود اختصاص خواهند داد. برنامه ها در بلاک هائی با طول ثابت مستقر می گردند. هر بلاک دارای محدوده های خاص خود بوده که توسط کلمات چهار یا هشت بایت ایجاد خواهند شد. بلاک ها و محدو ده های فوق این اطمینان را به وجود خواهند آورد که برنامه ها در محدوده های متداخل مستقر نخواهند شد.
در اغلب رایانه ها، می توان ظرفیت حافظه را ارتقاء و افزایش داد. مثلاً می توان میزان حافظه RAM موجود را از یک مگابایت به دو مگابایت ارتقاء داد. روش فوق یک راهکار فیزیکی برای افزایش حافظه بوده که در برخی موارد دارای چالش های خاص خود می باشد. در این زمینه می بایست راهکارهای دیگر نیز مورد بررسی قرار گیرند. اغلب اطلاعات ذخیره شده توسط برنامه ها در حافظه، در تمام لحظات مورد نیاز نخواهد نبود. پردازنده در هر لحظه قادر به دستیابی به یک محل خاص از حافظه است. بنابراین اکثر حجم حافظه در اغلب اوقات غیر فابل استفاده است. از طرف دیگر با توجه به اینکه فضای ذخیره سازی حافظه ها ی جانبی نظیر دیسک ها به مراتب ارزان تر نسبت به حافظه اصلی است، می توان با استفاده از مکانیزم هایی اطلاعات موجود در حافظه اصلی را خارج و آن ها را موقتاً بر روی هارد دیسک ذخیره نمود. بدین ترتیب فضای حافظه اصلی آزاد و در زمانی که به اطلاعات ذخیره شده بر روی هارد دیسک نیاز باشد، مجدداً آن ها را در حافظه مستقر کرد. روش فوق «مدیریت حافظه مجازی» نامیده می شود.
wiki: مدیریت حافظه