مدیریت بیماری ام اس

مدیریت بیماری ام اس به مجموعه ای از روش های درمانی گفته می شود که با کمک آنها می توان به درمانِ علامتی بیماری ام اس پرداخت و نشانه ها و عوارض آن را کنترل و مدیریت نمود. هدف از مدیریت بیماری ام اس آن است که تا حد امکان، فردِ مبتلا، عاری از علائم باقی بماند و جلوی پیشرفت بیماری و همچنین بروز عواقب آن گرفته شود. دلیلِ اهمیت مدیریت بیماری ام اس، پیچیدگی های این بیماریِ پیش رونده و انواع گوناگون آن است که هر یک سیر متفاوتی دارند.
ام اس یک بیماری میلین زدای التهابی مزمن است که دستگاه عصبی مرکزی را مبتلا می کند. شیوه های درمانی گوناگونی برای این بیماری وجود دارد، اما هیچ یک از آنها قطعی نیست. این بیماری معمولاً به صورت «عودکننده - بهبودیابنده» پدیدار می شود که ویژگی اش، حملات غیرقابل پیش بینی ( عود ) و سپس دوره هایی از بهبود نسبی، بدون حضور علائم و نشانه های بیماری است. پس از گذشت چند سال، بسیاری از کسانی که بیماری شان اینگونه آغاز شده، شروع به زوال مغزی - عصبی می کنند؛ بدون آنکه دوره های حاد عود وجود داشته باشد. چنین حالتی را «ام اس ثانویهٔ پیش رونده» می نامند. حالات نه چندان شایع دیگرِ ام اس، «بیماری اولیه پیش رونده» ( زوال عصبی بدون وقوع حملات حاد ) و «عودکنندهٔ پیش رونده» ( زوال عصبی پایدار، به همراه حملات حاد گاه به گاه ) هستند. برای هر یک از حالات فوق و همچنین برای کسانی که دچار گونه ای از بیماری میلین زدا هستند اما تشخیص بیماری شان، ام اس نیست، روش های متفاوتی جهت درمان و ادارهٔ بیماری و عوارض آن موجود است. هدف اولیهٔ این روش های درمانی، بازگرداندن کارایی فرد به دنبال حملات، جلوگیری از حملات جدید و جلوگیری از ناتوانی است.
همچون تمامی درمان های پزشکی، داروهای به کاررفته در درمان این بیماری نیز ممکن است با عوارض گوناگونی همراه باشند. روش های درمانی جدیدی نیز در دست پژوهش و بررسی است؛ از جمله درمان با سلول های بنیادی. در همین حال، بسیاری از مبتلایان به ام اس، به دنبال درمان های جایگزین هستند؛ هرچند مطالعات اثبات کننده، قابل مقایسه و همسان چندانی در زمینهٔ کارایی چنین درمان هایی در دست نیست.
تجویز کورتیکواستروئیدهای وریدی همچون متیل پردنیزولون یک درمان رایج در عود کردنِ حاد بیماری است. این داروها طی یک دورهٔ سه تا پنج روزه تجویز می شوند و کارایی شان در بهبود سریع ناتوانی پس از حملات حاد، اثبات شده است. [ ۱] [ ۲] با این وجود، در مورد کارایی این داروها بر روی ناتوانی های ناشی از ام اس در درازمدت، شواهد اندکی موجود است. [ ۳] تجویز کورتیکواستروئیدهای خوراکی نیز اثرات درمانی و عوارض مشابهی دارد. [ ۴] حملات حاد ام اس که به کورتون تراپی پاسخ نمی دهند، با پلاسمافرزیس قابل درمانند. [ ۵] [ ۶]