مدیح خوان. [ م َ خوا / خا ] ( نف مرکب ) آنکه شعر مدحی خواند. ( فرهنگ فارسی معین ). مداح. مدحتگر : مدیح خوانش را بوستان سزد مجلس خطیب نامش را آسمان سزد منبر.مسعودسعد.او شاه سه بعد وچار ملت بر شاه مدیح خوان ببینم.خاقانی.
( صفت ) آنکه شعر مدحی خواند : مدیح خوانش را بوستان سزد مجلس خطیب نامش را آسمان سزد منبر . ( مسعود سعد . )