مدیح خوان

لغت نامه دهخدا

مدیح خوان. [ م َ خوا / خا ] ( نف مرکب ) آنکه شعر مدحی خواند. ( فرهنگ فارسی معین ). مداح. مدحتگر :
مدیح خوانش را بوستان سزد مجلس
خطیب نامش را آسمان سزد منبر.
مسعودسعد.
او شاه سه بعد وچار ملت
بر شاه مدیح خوان ببینم.
خاقانی.

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه شعر مدحی خواند : مدیح خوانش را بوستان سزد مجلس خطیب نامش را آسمان سزد منبر . ( مسعود سعد . )

پیشنهاد کاربران

بپرس