مدیتیشن

مدیتیشن، مراقبه، ژرف پویی یا درون پویی ( به انگلیسی Meditation ) عملی است که در آن فرد از یک تکنیک - مانند ذهن آگاهی، یا تمرکز ذهن بر روی یک موضوع، فکر یا فعالیت خاص - برای آموزش توجه و آگاهی و دستیابی به یک حالت روان و آرام و پایدار ذهنی استفاده می کند. بسیاری از آئین های مدیتیشن و برخی از دین های بزرگ به خصوص ادیان شرقی نظیر آیین های هندو و بودایی روش های مدیتیشن را نیز دربرمی گیرند. اکثر روش های محبوب مدیتیشن ریشهٔ شرقی دارند. از روش های معروف مدیتیشن شرقی تفحص خود، ذهن آگاهی، درون پویی متعالی ( تی. ام ) ، ذاذن و ویپاسانا است.
مدیتیشن به طور کلی فنون و روش تسلط بر ذهن است. در مدیتیشن مهارت های مختلفی مانند تسلط بر ذهن به دست می آید. افراد به دلایل و اهداف مختلف دینی و غیر دینی مدیتیشن می کنند.
مراقبه ممکن است استرس، اضطراب، افسردگی و درد را به میزان قابل توجهی کاهش دهد و باعث افزایش آرامش، درک، خودانگاره و رفاه شود. تحقیقات برای درک بهتر اثرات مراقبه بر سلامتی ( روان شناختی، عصبی و قلبی عروقی ) و سایر قسمت های بدن در حال انجام است. [ ۱] [ ۲]
اصطلاح غربی ی مدیتیشن از meditacioun در فرانسوی ی باستان، برگردانِ meditatio از فعلِ meditor در لاتین می آید. به چمِ اندیشیدن یا تعمق، کاربرد این واژه در سنت کاتولیک، دست کم به قرن دوازدهم، پیش از جایگزینی ش با اصطلاح تئوریا بر می گرد. [ ۳] [ ۴] [ ۵] [ ۶]
افزون بر کاربرد سنّتی ی واژه ی "مدیتیشن" در غرب، این واژه پسان تر برای اشاره به ممارست های معنوی ی شرقی که به دهیانای هندوئیسم و بودیسم، برآمده از ریشهٔ سانسکریت به معنای مدیتیشن یا تعمّق اشاره داشت معرفّی شد. غربی ها از اصطلاح «مدیتیشن» برای اشاره به ممارست های صوفیانهٔ اسلامی و دیگر سنّت ها چون کابالای یهودی و هسیچاسمِ مسیحی نیز کاربرد می کنند. [ ۷] [ ۸] [ ۹] [ ۱۰] [ ۱۱]
واژهٔ صوفیانهٔ مراقبه، کلمه ای عربی که از مادهٔ رقبه به معنی گردن و ورود گرفته شده است، خارج از کانتکست اسلامی به عنوان برابر فارسی ی مدیتیشن کاربرد می شود. برای که «انسان به هنگام نظارت و مواظبت از چیزی گردن می کشد، و اوضاع را زیر نظر می گیرد، این واژه بر معنی نظارت و مواظبت و تحقیق و زیر نظر گرفتن چیزی، اطلاق شده است. » همچنین درون پویی یا ژرف پویی نیز به عنوان معادلِ فارسی پیشنهاد شده است. [ ۱۲]

رجوع شود به:مراقبه