مدن
/modon/
لغت نامه دهخدا
- سیاست مدن ؛ دانش ملک راندن. ( یادداشت مؤلف ).
مدن. [ م ُ ] ( ع اِ ) مُدُن. ج ِ مدینه. رجوع به مُدُن و مدینه شود.
مدن. [ م ُ نِن ْ ] ( ع ص ) ( از «د ن و» ) مُدنی. مُدْنیة: ناقةٌ مُدْن ؛ ماده شتری که نتاج آن قریب شده باشد. ( منتهی الارب ) ( از متن اللغة ).
مدن. [ م ُ دِن ن ] ( ع ص ) اقامت نماینده. ( آنندراج ). ساکن شونده. ( ناظم الاطباء ). نعت فاعلی است از ادنان. رجوع به ادنان شود.
فرهنگ فارسی
جمع مدینه
( اسم ) جمع مدینه شهرها .
اقامت نماینده
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
دانشنامه اسلامی
[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۲۷(بار)
wikialkb: ریشه_مدن
پیشنهاد کاربران
چلوس
به معنای جسم یا فرد چلوس اما گودرتمند است
شهر ها
نزدیک کننده