مدل فیتزهیو ناگومو

مدل فیتزهیو - ناگومو ( اف اچ اِن ) ، به نام ریچارد فیتزهیو ( ۱۹۲۲–۲۰۰۷ ) که سیستم را در سال ۱۹۶۱ و جی ناگامو و همکاران پیشنهاد کرد. که سال بعد مدار معادل آن را ایجاد کرد، نمونه اولیه ای از یک سیستم تحریک پذیر ( به عنوان مثال، یک یاخته عصبی ) را توصیف می کند.
مدل اف اچ اِن[ ۱] نمونه ای از یک نوسان ساز آرامشی است زیرا اگر محرک خارجی باشد I ext بیش از یک مقدار آستانه خاص، سیستم قبل از این که متغیرهای v و w دوباره به مقادیر نشست خود بازگردند، یک گردش مشخصه ای را در فضای فاز به نمایش می گذارد.
این رفتار برای تولید اسپایک ( زودگذر برجستگی غیرخطی از ولتاژ غشا v ، که با گذشت زمان توسط یک متغیر بازیابی w خطی و کندتر کاهش می یابد ) در یک یاخته عصبی پس از تحریک توسط جریان ورودی خارجی معمول است.
معادلات این سیستم پویا را تعبیر می کنند
پویایی این سیستم را می توان با حرکت فشرده بین شاخه چپ و راست منحنی پوچ ساز مکعبی به خوبی توصیف کرد.
مدل فیتزهیو - ناگومو یک نسخه دوبُعدی ساده شده از مدل هاجکین–هاکسلی است که به روشی دقیق از پویایی فعال سازی و غیرفعال سازی یک یاخته عصبی درحال اسپایک زدن مدل می کند. در مقالات اصلی فیتزهیو، این مدل نوسان ساز بونهوفر–وَن دِر پُل ( به نام کارل - فریدریش بونهوفر و بالتازار وَن دِر پُل ) نامیده می شد زیرا شامل نوسان ساز وَن دِر پُل به صورت حالت خاصی برای a = b = 0 است. مدار معادل آن را جین - ایچی ناگومو، سوگورو آریموتو و شوجی یوشیزاوا پیشنهاد دادند. [ ۲]