مدل خواستیک ( [ ۱] مدل کلاینت - سرور ) ( به انگلیسی: client - server model ) ، یک ساختار رایانش توزیع شده است که وظایف یا حجم کار را بین سرویس دهنده ها که سرور ( کارساز ) نامیده می شوند، و سرویس گیرنده ها که کلاینت نامیده می شوند، [ ۲] تقسیم می کند. [ ۳]
یک برنامه کاربردی کارخواه - کارساز ( Client - Server ) تحت شبکه رایانه ای برنامه ای است که یک کارخواه را که توسط یک رابط کاربری برنامه شناسایی می شود، به یک سرور یا سامانهٔ پایگاه داده متصل می کند. هنگامی که یک کارخواه مستقیماً به یک سیستم پایگاه داده، یا یک سرور یکپارچه متصل می گردد، معماری برنامه، معماری دولایه ای است.
یک معماری کارخواه - کارساز یک معماری شبکه ای است که در آن هر رایانه یا پردازش روی شبکه یا یک کارساز است، یا یک کارخواه. سرورها معمولاً رایانه های پرقدرت، یا پردازش هایی هستند که مختص انجام کار خاصی مانند مدیریت دیسک گردانها ( سرور پرونده ای ) ، چاپگرها، مدیریت ترافیک شبکه ( سرور شبکه ای ) ( network server ) ، می باشند.
کارخواهها، ایستگاه های کاری یا رایانه های شخصی هستند که کاربران بر روی آن ها برنامه های کاربردی را اجرا می نمایند. کارخواه ها به منابعی که کارساز به آن ها اختصاص می دهد مانند، پرونده، دستگاه ها، و قدرت پردازش اعتماد دارند. این معماری از سایر معماری ها در این نکته متمایز است که می تواند با استفاده از لایه ها ساختاردهی مطمئنی از سیستم به وجود آورد.
در سال های اخیر استفاده از یک کارخواه کوچک ( thin client ) که حاوی منطق کاری نیست، و تنها عناصر رابط کاربری جهت اتصال به یک کارساز کاربردی که منطق کاری روی آن پیاده سازی شده باب شده است، که به صورت تراگذاری، با یک کارساز پایگاه داده، که اطلاعات بروی آن به صورت خام نگهداری و توسط برنامه کاربردی مورد استفاده قرار می گیرد. شبیه به معماری که معماری سه - لایه ای ( three - tier architecture ) معروف است، و یک نوع خاص از معماری n - لایه ( n - tier architecture ) است.
در کل، معماری های n - لایه می توانند از تعدادی خدمات مشخص، که شامل روابط تراگذاری بین کارسازهای کاربردی که از پیاده سازی منطق کاری متفاوتی نیز استفاده کرده باشند، استفاده کند. هرکدام از آن ها می توانند از یک پایگاه دادهٔ معین یا مشترک استفاده نمایند.
نوع دیگری از معماری شبکه ای به نام معماری همکار - به - همکار شناخته می شود، زیرا هر گره وظایف یکسانی دارد. هر دو نوع معماری های کارخواه - کارساز یا همکار - به - همکار به طور گسترده ای کاربر دارند، و هرکدام مزیت ها و معایب خاص خودشان را دارند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیک برنامه کاربردی کارخواه - کارساز ( Client - Server ) تحت شبکه رایانه ای برنامه ای است که یک کارخواه را که توسط یک رابط کاربری برنامه شناسایی می شود، به یک سرور یا سامانهٔ پایگاه داده متصل می کند. هنگامی که یک کارخواه مستقیماً به یک سیستم پایگاه داده، یا یک سرور یکپارچه متصل می گردد، معماری برنامه، معماری دولایه ای است.
یک معماری کارخواه - کارساز یک معماری شبکه ای است که در آن هر رایانه یا پردازش روی شبکه یا یک کارساز است، یا یک کارخواه. سرورها معمولاً رایانه های پرقدرت، یا پردازش هایی هستند که مختص انجام کار خاصی مانند مدیریت دیسک گردانها ( سرور پرونده ای ) ، چاپگرها، مدیریت ترافیک شبکه ( سرور شبکه ای ) ( network server ) ، می باشند.
کارخواهها، ایستگاه های کاری یا رایانه های شخصی هستند که کاربران بر روی آن ها برنامه های کاربردی را اجرا می نمایند. کارخواه ها به منابعی که کارساز به آن ها اختصاص می دهد مانند، پرونده، دستگاه ها، و قدرت پردازش اعتماد دارند. این معماری از سایر معماری ها در این نکته متمایز است که می تواند با استفاده از لایه ها ساختاردهی مطمئنی از سیستم به وجود آورد.
در سال های اخیر استفاده از یک کارخواه کوچک ( thin client ) که حاوی منطق کاری نیست، و تنها عناصر رابط کاربری جهت اتصال به یک کارساز کاربردی که منطق کاری روی آن پیاده سازی شده باب شده است، که به صورت تراگذاری، با یک کارساز پایگاه داده، که اطلاعات بروی آن به صورت خام نگهداری و توسط برنامه کاربردی مورد استفاده قرار می گیرد. شبیه به معماری که معماری سه - لایه ای ( three - tier architecture ) معروف است، و یک نوع خاص از معماری n - لایه ( n - tier architecture ) است.
در کل، معماری های n - لایه می توانند از تعدادی خدمات مشخص، که شامل روابط تراگذاری بین کارسازهای کاربردی که از پیاده سازی منطق کاری متفاوتی نیز استفاده کرده باشند، استفاده کند. هرکدام از آن ها می توانند از یک پایگاه دادهٔ معین یا مشترک استفاده نمایند.
نوع دیگری از معماری شبکه ای به نام معماری همکار - به - همکار شناخته می شود، زیرا هر گره وظایف یکسانی دارد. هر دو نوع معماری های کارخواه - کارساز یا همکار - به - همکار به طور گسترده ای کاربر دارند، و هرکدام مزیت ها و معایب خاص خودشان را دارند.
